Kochani Bracia i Siostry!

Dla niektórych czas Wielkiego Postu związany jest z postanowieniem ograniczenia się z jedzeniem bądź wręcz z głodówką, ażeby do Świąt Wielkiej Nocy pozbyć się kilku zbędnych kilogramów. Podczas, gdy starsi ludzie potrafią sobie dobrze przypomnieć głód w czasie wojny lub w okresie powojennym, dzisiaj tylko niewielu wie, co naprawdę oznacza głód. Jeżeli chcemy dokładniej argumentować pojęcie głodu, to czas Wielkiego Postu jest odpowiednim, aby się temu przyjrzeć.

W związku z tym, przypomnijmy sobie, że Jezus błogosławi tych, którzy „łakną i pragną sprawiedliwości“, i obiecuje, że „oni będą nasyceni“ ( Mt5,6).

Czas postu jest czasem doświadczenia sensu w naszym życiu przez pryzmat pragnienia sprawiedliwości. Często nie wiemy, co tworzy nasze życie, co je pogłębia, poszerza, a co czyni je płytkim. Nie znamy odpowiedzi na podstawowe pytania o naszym życiu, które się najwidoczniej przemieniły w nierozwiązywalne zagadnienia. Kto ja jestem? Skąd pochodzę? Po co tu jestem? Kim jestem?

My, jako chrześcijanie, znajdujemy odpowiedzi na te pytania w Ewangelii, w Słowie Bożym. Mamy się przyczynić do jej rozpowszechniania. Podstawą chrześcijaństwa jest ewangelizacja:, Przy czym nie wystarczy znać zmartwienia i niedole naszych bliźnich. Zobowiązani jesteśmy wspomagać ich, jak przypomina nasz Papież Franciszek w swojej najnowszej Adhortacji  Apostolskiej “Evangelii Gaudium”:.

“Na mocy otrzymanego Chrztu, każdy członek Ludu Bożego stał się uczniem misjonarzem. Każdy ochrzczony, niezależnie od swojej funkcji w Kościele i stopnia pouczenia w swojej wierze, jest aktywnym podmiotem ewangelizacji” (por. EG 120).

Jaką odpowiedź możemy dać my, jako chrześcijanie, na podstawowe pytanie o życiu?

1. 1.    Jesteśmy powołani, posłani i uświęceni

Nasze życie, jako chrześcijanina, jest trzykrotnie określone: Jesteśmy powołani, posłani i uświęceni. Biblijne Objawienie zapewnia nas: nie jesteśmy przypadkowym produktem, lub rzuceni w życie przez ślepy los.

Zapamiętujemy imiona ludzi, którzy są dla nas ważni. Ludzie wezwani po imieniu, wstają. Gdyby byli traktowani jako numer, czuliby się poniżeni. Jako ludzie jesteśmy zauważeni i zdobywamy poczucie wartości, gdy nasze imię otrzymuje brzmienie. „ Wezwałem cię po imieniu. Tyś jest mój” (Iz 43, 1), tak mówi do nas Bóg.  Bóg stworzył nas, jako człowieka, tu i teraz. Każdy został przez Boga osobiście powołany: Chcę, żebyś był, chcę żebyś był taki, a nie inny.

Jesteśmy powołani przez Boga do bycia człowiekiem.

Przede wszystkim, stworzył nas tak, aby nikt z nas nie żył odizolowany od innych, i żeby każdy mógł rozwijać swoje talenty. To jest możliwe tylko w harmonii z innymi ludźmi. Jako stworzenie Boga jesteśmy skierowani nie tylko na Boga, ale także na naszych bliźnich i na świat.

Za każdym razem, gdy otwieram się na swojego współbrata, Bóg nie tylko patrzy w moje serce, ale przemawia tam do mnie.

Bóg nie przestaje patrzeć na Ciebie i powoływać  Cię do miłości.

Dlaczego właściwie jest to dobre, że ja istnieję/ jestem? Czy ma to w ogóle jakiekolwiek znaczenie, co ja robię z moim życiem? Tak - tak mówi nasza wiara- to jest ważne. Ponieważ twoje życie nie toczy się w kierunku nicości, a świat nie zdąża do ciemności.

Przede wszystkim przed każdym z nas stoi Ten, Który już na samym początku na nas patrzył i nas kochał. Ty nie jesteś przypadkowy, tylko chciany, kochany i posłany, dokładnie do tej rzeczywistości, ażeby wszystkim ludziom głosić miłość bożą przez przykład swojego życia. A on?

Bóg  nie przestaje na ciebie patrzeć i cię kochać, i posyłać.

Wreszcie: Kim ja jestem? Jest we mnie coś, co czyni mnie w rzeczywistości nieskończenie cennym i niezastąpionym. Tak, odpowiedzią jest nasza wiara. Ponieważ każdy z nas ma coś w sobie, coś, co go wyróżnia od drugiego człowieka i czyni go nietykalnym. W każdym z nas czuwa On, który umiłował nas od początku. W momencie, gdy to czyni, uświęca każdego z nas i czyni każdego człowieka wartościowym. Ale przede wszystkim:

Bóg nie przestaje na ciebie patrzeć i kochać cię, i uświęcać.

1. 2.     Powołany, posłany, uświęcony w Trzech Osobach Boskich.

Powołany, posłany i uświęcony - te trzy podstawy naszego życia są zakorzenione w boskiej tajemnicy. My nie wierzymy, że Bóg jest samotnym Bogiem. O wiele bardziej żyje On, jako Ojciec, który powołuje, jako Syn, który posyła, i jako Duch Święty, który uświęca.

Na pytanie skąd, odpowiada Bóg Ojciec: z miłości Cię stworzyłem i po imieniu Cię powołałem. Należysz do mnie, a ja do ciebie. Jesteś moim dzieckiem, bożym dzieckiem. Kto czuje się tymi słowami dotknięty, odkrył prawdę swojego życia. Ten patrzy na Boga, jako swojego ojca i przyjmuje swoje życie jak prezent, który wypływa z przeogromnej miłości bożej. Jest w stanie odpowiedzieć na ten prezent całą miłością swojego życia z uwielbieniem, dziękczynieniem i adoracją.

Bóg - Syn, podarowuje nam następnie odpowiedź na pytanie o „o cel” naszego życia, gdy nam mówi: ja przyszedłem na świat, aby wybrać cię na mojego przyjaciela, na moją siostrę, na mojego brata. Teraz posyłam cię, ażebyś niósł „radość Ewangelii” do wszystkich ludzi. Papież Franciszek przypomina nam w „Evangelii Gaudium” o tym, że w czasie nowej ewangelizacji każdemu ochrzczonemu przydzielona jest odpowiednia rola. To „przekonanie” staje się bezpośrednim wezwaniem skierowanym do każdego chrześcijanina, że nikt nie jest zwolniony ze swojego osobistego wkładu w ewangelizację; jeżeli ktoś rzeczywiście doświadczył ratującej go miłości Boga, który go zbawia, wówczas nie potrzebuje wiele czasu do przygotowania, aby się otworzyć na jej głoszenie (por. EG 120). Skoro posłał nas Syn po to ( w tym celu,- dlatego,-), to spróbujmy więc stworzyć temu alternatywę, która w słowie „po co - dlaczego” nie powinna się znajdować, albo, która wątpi w sens życia i nie rozpoznaje zadań, dla których warto rzeczywiście żyć.

Jeżeli ktoś chce nazywać się naśladowcą Chrystusa, musi na to wezwanie odpowiedzieć z przyjaźnią i wiernością. Jest On gotowy na poświęcenie swojego życia i swoich sił ludziom, których nauczył się rozpoznawać i kochać, jako swoje siostry i bracia.

W końcu DUCH ŚWIETY podarowuje nam odpowiedź na to, co sprawia, że życie w ostateczności jest tak cenne, tak wyjątkowe, niedostępne. Ponieważ On mówi nam: Ja cię uświęciłem i uczyniłem świątynią, w której mieszka Boża Miłość.

Kto ciebie dotyka, dotyka żywego Boga. Ponieważ tchnąłem w twoje wnętrze oddechem życia Boga i wypełniłem je moim życiem (1 Kor 3,16). W takiej perspektywie człowiek nie jest przedmiotem handlu i masą, lecz właśnie – tak, jak apostoł Paweł mówi- ową świątynią, w której mieszka trójosobowy Bóg. Z tego też powodu każdy człowiek ma być postrzegany z szacunkiem i uznaniem.

Wszyscy jesteśmy głodni sensu życia, tak jak powiedziałem na początku. Czas przygotowania do Wielkanocy jest czasem głodu. Odnośnie tego nie ma się na myśli tylko postu cielesnego. Gdy poczujemy głód sprawiedliwości, gdy poczujemy sens w naszym życiu, możemy wówczas na nowo się przekonać, że głód może karmić. Każda  niedziela, w szczególności Święto Wielkiej Nocy, daje nam odpowiedź na: SKĄD, PO CO, DOKĄD naszego życia.

Jezus odczuwał także ten głód i to pragnienie przez 40 dni na pustyni. Będziemy syci, powiedział nam Jezus w Kazaniu na Górze; przez swoją śmierć i swoje zmartwychwstanie jest On odpowiedzią. Poprzez swoją śmierć trzyma On nasze życie bezpiecznie w swoich rękach.

Jako stworzeni i powołani przez Boga, jesteśmy przez Niego chciani i kochani. Jako umiłowani przez  Niego i powołani, jesteśmy zarazem także przez Niego oczekiwani. Bóg jest tym, który na nas czeka.

Nasze życie dlatego ma cel, i nic w Nim, w Bogu, nie jest na darmo ani na próżno. Nic nie zginie, żadne słowo miłości, żaden gest uznania. Nie dopiero na końcu naszego ziemskiego  życia oczekuje nas Bóg. Przeciwnie, jesteśmy już teraz przez Niego oczekiwani, dzisiaj i każdego dnia na nowo. On wzywa nas, abyśmy tej „Ewangelii radości” dali świadectwo przed światem.

Dokładnie dlatego, niech błogosławi Was Wszechmogący Bóg, Ojciec i Syn i Duch Święty. Amen.

Berlin, w Święto Ofiarowania Pańskiego 2014

Wasz

Kardynał Rainer Maria Woelki

Arcybiskup Berlina

Do każdej z was, na znak solidarności i wdzięczności, przesyłam ten list - Jan Paweł II ...

List Jana Pawła II do kobiet w całości ...>>>

Kard. Stanisław Dziwisz ogłosił oficjalną datę Światowego Dnia Młodzieży w Krakowie. Podczas spotkania z dziennikarzami metropolita przyznał, że wszyscy spodziewali się tej daty, a teraz już możemy potwierdzić, że Światowy Dzień Młodzieży odbędzie się w ostatnim tygodniu lipca.

„Teraz otrzymaliśmy już potwierdzenie oficjalne ze strony Stolicy Apostolskiej, poprzez kard. Stanisława Ryłkę, że te Dni odbędą się w Krakowie od 26 do 31 lipca 2016 r.” – poinformował kard. Dziwisz.

Jak wyliczył ks. Grzegorz Suchodolski, dyrektor Krajowego Biura Organizacyjnego Światowych Dni Młodzieży, do rozpoczęcia tego wydarzenia pozostało dokładnie 872 dni.

(za KAI)

http://www.krakow2016.com/pl/

 W intencji POKOJU na UKRAINIE...

w intencji Ojca Świętego Franciszka;

w intencji Księdza Kardynała Rainera, Biskupów,

Kapłanów i wiernych Archidiecezji Berlin:

w intencji Polonii – Polaków w Ojczyźnie i na Emigracji;

dzieci, młodzieży i rodziców, wychowawców i nauczycieli;

w intencji powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych

z naszej Parafii i Archidiecezji berlińskiej;

w intencji budowy sali parafialnej dla naszej misji.

6/7 marca 2014 r.

(19.00 – 07.00)

ST. Johannes-Basilika, Lilienthalstr. 5, 10965 Berlin

Do wspólnej modlitwy zaproszeni są wszyscy,

można wybrać dowolną godzinę czuwania i przyjść do bazyliki, dla porządku za każdą godzinę odpowiada konkretna grupa:

Rozpoczynamy Różaniec o pełnej godzinie:

- Pieśń - Zapowiedź Tajemnicy różańcowej – Rozważanie - Modlitwa: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu, O mój Jezu.. (na przemian ze wszystkimi) – chwila Adoracji w ciszy.

5 marca 2014

Środą Popielcową rozpoczynamy w Kościele czas Wielkiego Postu. Zapraszamy na Msze św.

z posypaniem popiołu: - Bazylika św. Jana Chrzciciela – godz. godz. 10.15, 12.00, 18.00 oraz 16.30

z udziałem dzieci - kościół St. Marien, Hilfe der Christen (Spandau) – godz. 18.30.

W Środę Popielcową obowiązuje wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych (od 14. roku życia) i post ścisły (między 18. a 60. rokiem życia), czyli ograniczenie ilość posiłków do trzech: jednego do syta oraz dwóch skromnych. Według obrzędów katolickich tego dnia kapłan czyni popiołem znak krzyża na głowie wiernego lub posypuje jego głowę popiołem, mówiąc jednocześnie: Pamiętaj, że jesteś prochem i w proch się obrócisz lub Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię, co ma przypomnieć człowiekowi o kruchości jego życia i nieuchronnej śmierci. Tradycja posypywania głów popiołem na znak pokuty pojawiła się w VIII wieku. W XI wieku papież Urban II uczynił go obowiązującym zwyczajem w całym Kościele. Wówczas postanowiono, że popiół będzie pochodził z palm poświęconych w Niedzielę Palmową z ubiegłego roku. Celem Wielkiego Postu jest przygotowanie się poprzez modlitwę, post i jałmużnę do najważniejszego święta Chrześcijan – Wielkanocy. Pięknym zwyczajem jest również podejmowanie postanowień wielkopostnych, by sobie czegoś odmówić w tym okresie lub mocniej zaangażować się w gorliwą modlitwę i pracę nad sobą.

Kolejny raz Prezydium KEP kieruje apel o modlitwę o pokój, zachęcamy do włączenia się:

APEL DO WIERNYCH KOŚCIOŁA KATOLICKIEGO W POLSCE

O MODLITWĘ W INTENCJI UKRAINY

Wobec wciąż utrzymującej się sytuacji napięcia na Ukrainie i zagrożenia jej integralności, pragniemy zwrócić się do Was, Siostry i Bracia, z apelem o dalszą gorącą modlitwę w intencji pokojowego rozwiązania narastającego konfliktu. W tak trudnej, niestabilnej i zmieniającej się z godziny na godzinę sytuacji, niech w naszych rodzinach, parafiach, wspólnotach, stowarzyszeniach i ruchach katolickich, nie zabraknie gestów duchowej solidarności. Po raz kolejny okażmy naszą jedność z umęczonym narodem Ukraińskim. Ufamy, że nasze modlitewne wołanie do Boga, Pana dziejów i historii, pomoże w znalezieniu najlepszych dróg wyjścia w zaistniałej, pełnej napięcia, konfliktowej sytuacji. Łącząc się ze wszystkimi, którym na sercu leży prawdziwe dobro Ukrainy i życie w bezpieczeństwie oraz pokoju, nadal przyzywajmy światła i mocy Ducha Świętego w podejmowaniu ważnych decyzji.

 Przypominamy, że żadne rozwiązanie siłowe nie zapewni trwałego pokoju, a przyczyni się jedynie do wzrostu napięcia i eskalacji konfliktu. Niech to nasze wołanie do Boga, zanoszone u progu rozpoczynającego się Wielkiego Postu, uprosi łaskę i zmiłowanie w tych najnowszych dziejach naszego bratniego ukraińskiego narodu. Jeszcze raz z całą mocą przypominamy słowa zapisane w naszym wspólnym przesłaniu do narodów Polski i Ukrainy: „(…) współpraca wolnej Polski z wolną Ukrainą jest niezbędna, by w tej części Europy panował pokój, ludzie cieszyli się wolnością religijną, a prawa człowieka nie były zagrożone”.   

Prezydium Konferencji Episkopatu Polski

Warszawa, 4 marca 2014 roku

Krucjata modlitewna „40 Dni dla Życia” od początku Wielkiego Postu

Już dzisiaj, w samo południe, rusza krucjata modlitewna „40 Dni dla Życia”. Akcję zorganizowało Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży w Legnicy. Krucjata w intencji poczętych dzieci trwać będzie przez 960 godzin, zarówno w dzień, jak i w nocy – zapowiada ks. Janusz Wilk.
„Bierzemy do ręki różaniec, koronkę, odmawiamy litanię czy tylko czytamy Pismo Święte. To są sposoby, żeby ofiarować w tej intencji godzinę czuwania z całą rodziną czy ze wspólnotą parafialną. Najważniejsze jest to, żeby tych modlących się było tyle, abyśmy te 40 dni, wszystkie godziny przemodlili w intencji życia dzieci poczętych”.

Akcja „40 dni dla Życia” zakończy się 13 kwietnia, w Niedzielę Palmową. Wciąż można się w nią włączyć. Więcej na stronie: www.marszdlazycia.legnica.pl.

Czytaj więcej oraz zapisyn na godzinną modlitwę:

http://duchowaadopcjadziecka.wordpress.com/2014/02/16/40-dni-dla-zycia-iii-edycja/

(za KAI)

Więcej na temat Duchowej Adopcji...>>>

Miesiąc Marzec jest nazywany miesiącem Świętego Józefa – Patrona Kościoła. Modlitwą: „Do Ciebie Święty Józefie uciekamy się w naszych potrzebach…” modlić się będziemy w intencji rekolekcji wielkopostnych, które rozpoczną się w tym roku Czwartą Niedzielę Wielkiego Postu.

1 marca - Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych. W Polsce, Ojczyźnie naszej obchodzimy go po raz czwarty. Od 2011 roku jest to święto narodowe. Z tej racji o godz. 18-tej zostanie odprawiona w Bazylice Św. Jana Chrzciciela w Berlinie Msza Święta w intencji: Bohaterskich Żołnierzy Wyklętych, walczących o Wolną i Niepodległą Polskę. Cześć Ich pamięci. Po Mszy Świętej z racji Pierwszej Soboty Miesiąca modlić się będziemy na różańcu w czasie czuwania „Fatimskiego”.

Żołnierze Wyklęci

„Ponieważ żyli prawem wilka, historia o nich głucho milczy…”. Słowa Zbigniewa Herberta o Żołnierzach Wyklętych zbyt długo były prawdziwe.

Niestety nawet w Polsce po 1989 roku zbyt długo milczano o losie niepodległościowego podziemia antykomunistycznego. Dopiero od 1 marca 2011 roku, obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Nowe święto państwowe ustanowione z inicjatywy śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego przywraca do panteonu bohaterów narodowych, tych którzy stanęli do walki przeciwko sowieckiej okupacji. Tych, którzy pozostaną w naszej pamięci jako obrońcy polskiej niepodległości.

Walki zbrojne w Polsce nie ustały wraz z podpisaniem kapitulacji przez hitlerowskie Niemcy. Wielu polskich żołnierzy zdawało sobie sprawę, że wkroczenie sowieckiego wojska nie wróży nic dobrego. Postanowili zostać w lasach i kontynuować walkę, aż do ostatecznego zwycięstwa. Peerelowscy pseudohistorycy nazywali ten okres "epoką walki o utrwalenie władzy ludowej". Tak naprawdę - był to czas, kiedy komuniści pozbywali się ostatnich, prawdziwych obrońców niepodległej Polski. Wielu z nich poległo z bronią w ręku, a innych więziono i poddawano okrutnym torturom. Część z nich zasiadała na ławie oskarżonych w procesach pokazowych, których wynik był z góry przesądzony- natychmiastowy wyrok śmierci.

Przez całe lata PRL-u, żołnierzy podziemia niepodległościowego nazywano "zaplutymi karłami reakcji", a wszystkie niepodległościowe organizacje, do których należeli, określano jako "faszystowskie bandy". W latach 1945-1956, według ciągle niepełnych danych, z rąk polskich i sowieckich komunistów zginęło 8,6 tys. żołnierzy podziemia niepodległościowego, a 5 tys. skazano na karę śmierci. Dodatkowo, w obozach i więzieniach śmierć poniosło ponad 20 tysięcy "żołnierzy wyklętych". Tylko nielicznym udało się przetrwać stalinowski reżim, mimo to władza ludowa nie dawała im spokoju. Jako "reakcyjni bandyci" stale znajdowali się pod baczną obserwacją zawsze czujnych służb bezpieczeństwa.

Polecamy:

http://www.zolnierzewykleci.pl/

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SGd3rHSfn1E

http://www.youtube.com/watch?v=B-20JuT_28w

Niech zachętą do podjęcia przez nas modlitwy i postu w intencji Ukrainy będą słowa komunikatu Prezydium Konferencji Episkopatu Polski, który czytaliśmy w niedzielę:

Umiłowani w Panu Bracia i Siostry!

Wydarzenia na Ukrainie, których jesteśmy świadkami, są dla nas wezwaniem do modlitewnej solidarności w intencji pokojowego rozwiązania tego dramatycznego konfliktu. Dlatego zwracamy się z prośbą do wszystkich wiernych Kościoła Katolickiego w Polsce, aby najbliższy piątek 28 lutego br., stał się dla nas dniem modlitwy i postu w intencji Ukrainy. Prosimy kapłanów i wszystkich wiernych, aby tę intencję włączyli w swą modlitwę, zwłaszcza w modlitwę powszechną, zanoszoną do Boga w czasie sprawowanych w tym dniu Mszy Świętych. Ufając, że ludzie dobrej woli wciąż znajdują się po obu stronach konfliktu, do Was, Bracia i Siostry, kierujemy apel o gesty solidarności i wsparcie dla narodu ukraińskiego w tym szczególnie trudnym dla niego czasie. Naszą braterską pamięcią obejmujemy wszystkie ofiary bratobójczego konfliktu, a rodzinom poległych wyrażamy słowa serdecznego współczucia i modlitewnej pamięci.

I wczoraj w sobotę 22 lutego, w comiesięczne wspomnienie bł. Jana Pawła II i dzisiaj w niedzielę, na dziewięć tygodni przed kanonizacja dwóch Wielkich Papieży, „wyruszyliśmy w drogę”, aby duchowo jak najlepiej przygotować się na to piękne wydarzenie. Wspólnie jako Polska Misja Katolicka w Berlinie rozpoczęliśmy Nowennę 9. Tygodni przed kanonizacją bł. Jana Pawła II i bł. Jana XXIII. Modlitwą w czasie trwania nowenny pragniemy ogarnąć naszych chorych, osoby w podeszłym wieku, ubogich, bezrobotnych i bezdomnych, by wyprosić im potrzebne łaski i pomoc w trudnych sytuacjach życiowych. Nadto modlimy się o pokojowe rozwiązanie wszelkich konfliktów zbrojnych na świecie, a ostatnio w sposób szczególny o pokój na Ukrainie i pomyślność dla tego narodu. Przykład wytrwałej i skutecznej modlitwy wstawienniczej Jana Pawła II i bł. Jana XXIII oraz świadectwo ich życia oddanego Bogu i człowiekowi, oddanego sprawie POKOJU  w Świecie, mobilizują nas do tej dziewięciu tygodniowej duchowej wędrówki. Zostały rozprowadzone małe modlitewniki z tekstami modlitw oraz życiorys Jana Pawła II. Przed niedzielnymi mszami wsłuchać się możemy w to co mówił do nas przed laty Papież Polak.

Na stronie internetowej i w tym miejscu można znaleźć temat danego tygodnia i modlitwy wraz z litanią do Błogosławionego Jana Pawła II…

Pokaż/ukryj resztę artykułu

Po raz  kolejny  zapraszamy  na  pokaz  filmu  „Cristiada”   w dniu  2 marca 2014 o godz. 13.30  i  19.30  w domku niemieckiej wspólnoty przy Bazylice Jana Chrzciciela, Lielienthalstr.5  10965 w Berlinie.

17 lutego 2014

Historyczna chwila dla Polski

W artykule Piotra Czartoryskiego-Szilera dla "Naszego Dziennika" czytamy dzisiaj, że w nocy z 14 na 15 lutego Telewizja Trwam rozpoczęła nadawanie na cyfrowym multipleksie. Stacja zadebiutowała na MUX-1 transmisją dziękczynnej mszy św., która została odprawiona tej samej nocy na Jasnej Górze. Eucharystii przewodniczył abp Zygmunt Zimowski, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Duszpasterstwa Służby Zdrowia i Chorych, a homilię wygłosi  abp  Wacław  Depo, metropolita częstochowski  i przewodniczący Rady ds. Środków Społecznego Przekazu Konferencji Episkopatu Polski.

"Jesteśmy dzisiaj tutaj razem, bo ufamy, że żadna pełzająca i niszcząca korzenie wiary sekularyzacja, żadne prawo parlamentarne, które nie liczy się z Bogiem, żaden podbudowywany naukowością czy pseudonaukowością kierunek filozoficzny, żadna życiowa sytuacja bezrobocia czy emigracji nie stłumią w nas doszczętnie głosu Bożego w naszych sumieniach" - mówił w swoim kazaniu arcybiskup.

Na zakończenie mszy św. głos zabrał również dyrektor Telewizji Trwam, o. Tadeusz Rydzyk. Redemptorysta podziękował za wsparcie całemu Episkopatowi Polski, Ojcu Świętemu Benedyktowi XVI oraz Ojcu Świętemu Franciszkowi i wszystkim ludziom dobrej woli, w tym wielu parlamentarzystom, którzy swoimi działaniami pomagają Radiu Maryja i Telewizji Trwam. Wezwał jednocześnie wszystkich do wzięcia odpowiedzialności za katolickie media.

za KAI

W sobotę 15 lutego, Domowy Kościół Ruchu Światło-Życie  w Dekanacie Wschodnim Polskich Misji Katolickich w Niemczech powiększył się o nowy Krąg. Kolejne małżeństwa po ponad dwuletniej formacji złożyły przyrzeczenie i zostały przyjęte oficjalnie  do  Wspólnoty  Domowego  Kościoła  w  Lipsku. Życie  rodzi  się  z życia.

Ta  piękna  gałąź  rodzinna  dzieła  Oazy  zaszczepiona została przed dziesięciu laty

w naszej Misji w Berlinie. Potem pilotowaliśmy Krąg w Dreźnie. Oaza Rodzin na tyle umocniła  się  w  PMK  w  Dreźnie, że  podjęła się  pilotażu nowego  kręgu w Lipsku.

I tak, w naszym rejonie mamy kilka kręgów:  jeden w Lipsku, jeden w Dreźnie, trzy kręgi w Berlinie (w tym jeden pilotowany, który w najbliższym czasie zakończy formację początkową i zostanie przyjęty do Wspólnoty Domowego Kościoła.  Parą odpowiedzialną za DK w naszym rejonie są małżonkowie z Frankfurtu nad Odrą: Asia i Wojtek Kaliciakowie, a moderatorem rejonowym DK jest ks. proboszcz Marek Kędzierski. 

Wszystkie Rodziny z Domowego Kościoła polecamy modlitwie wszystkich Parafian i Gości.

W naszej Misji gościmy Przełożonego Prowincji Warszawskiej Salezjanów, Ks. dra Andrzeja Wujka.

Jak może pamiętamy, Ksiądz Inspektor głosił Słowo Boże w Bazylice św. Jana Chrzciciela w naszej Misji, w czasie peregrynacji relikwii św. Jana Bosko w grudniu 2012 roku przed 200. Rocznicą Urodzin Ojca i Nauczyciela młodzieży. Jest pośród nas z racji dorocznej wizytacji zakonnej wspólnoty Salezjanów pracujących w Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie. Dziś również dzieli się z nami Słowem Bożym i służy nam swoją kapłańską posługą w konfesjonale. W osobie przełożonego obecny jest pośród nas Ksiądz Bosko, nasz Ojciec.

Jak informowaliśmy, 6 grudnia 2013, zmarł nagle ks. Kanonik Andrzej  Kobiesa, długoletni proboszcz PMK w Dreźnie. Ksiądz Andrzej od 2006 r. pełnił także posługę dziekana dekanatu wschodniego polskiego duszpasterstwa w Niemczech. Nowym proboszczem w Dreźnie został ks. Marcin Ogórek.

Dekanat Wschodni Polskich Misji Katolickich w Niemczech tworzą następujące ośrodki duszpasterskie: Drezno, Lipsk, Chemnitz, Cottbus oraz Berlin. Do dekanatu wschodniego należy łącznie 9 kapłanów.

Następcą ks. Andrzeja Kobiesy na urzędzie dziekańskim został zamianowany na okres 5 lat ks. Marek Kędzierski SDB, proboszcz PMK Berlin.

Jak każdego miesiąca, również w lutym będziemy trwali na modlitwie całą noc w intencjach, które znajdziesz poniżej.

Zapraszamy w czwartek 6 lutego, czuwanie rozpocznie się po mszy wieczornej o godz. 19.00, a zakończy w Pierwszy Piątek o godz. 7.00. Zaproszony jest każdy, choćby na pół godziny wspólnej modlitwy różańcowej. Towarzyszą nam zawsze słowa Pana Jezusa:

O cokolwiek prosić będziecie w imię moje, to uczynię, aby Ojciec był otoczony chwałą w Synu. O cokolwiek prosić Mnie będziecie w imię moje, Ja to spełnię (J 14,13-14).   

ZAPRASZAMY! ODWAGI!

W intencji POKOJU; w intencji Ojca Świętego Franciszka;

w intencji Księdza Kardynała Rainera, Biskupów,

Kapłanów i wiernych Archidiecezji Berlin:

w intencji Polonii – Polaków w Ojczyźnie i na Emigracji;

dzieci, młodzieży i rodziców, wychowawców i nauczycieli;

w intencji powołań kapłańskich, zakonnych i misyjnych

z naszej Parafii i Archidiecezji berlińskiej;

w intencji budowy sali parafialnej dla naszej misji.

6/7 lutego 2014 r.,

(19.00 – 07.00)

ST. Johannes-Basilika, Lilienthalstr. 5, 10965 Berlin

Do wspólnej modlitwy zaproszeni są wszyscy, można wybrać dowolną godzinę czuwania i przyjść do bazyliki, dla porządku za każdą godzinę odpowiada konkretna grupa:

Rozpoczynamy Różaniec o pełnej godzinie:

- Pieśń - Zapowiedź Tajemnicy różańcowej – Rozważanie - Modlitwa: Ojcze nasz, Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu, O mój Jezu.. (na przemian ze wszystkimi) – chwila Adoracji w ciszy.

Przeżywamy dzisiaj Święto Ofiarowania Pańskiego. Obchodzimy również z ustanowienia bł. Jana Pawła II  Dzień Życia Konsekrowanego. Na tę okoliczność biskupi polscy skierowali do wiernych okolicznościowy List Pasterski. Niech jego treść będzie dla wszystkich umocnieniem.

Pamiętajmy w modlitwach o siostrach zakonnych i zakonnikach, o Salezjanach pracujących w naszej Misji.

ŚWIATŁO ŻYCIA KONSEKROWANEGO

List pasterski Episkopatu Polski na Dzień Życia Konsekrowanego

2 lutego 2014 roku

Drodzy Bracia i Siostry!

Liturgia Kościoła pozwala nam wciąż cieszyć się tajemnicą Narodzenia i Objawienia się światu Jezusa Chrystusa. Także dzisiaj wprowadza nas ona w jeszcze głębsze poznanie Syna Bożego, który w pełni czasów stał się człowiekiem, żył wśród nas i przez swoją mękę, śmierć i zmartwychwstanie nas odkupił. Wysłuchana dziś Ewangelia przypomina nam wydarzenie, które miało miejsce 40 dni po narodzeniu Jezusa. Wtedy to, zgodnie z żydowskim prawem, Józef i Maryja udali się do świątyni jerozolimskiej, aby przedstawić i ofiarować Bogu Jezusa oraz dokonać oczyszczenia Matki. Wydarzenie to wykroczyło poza zwyczajne wypełnienie prawa. Sam Bóg bowiem przedstawił swojego Syna światu. Uczynił to poprzez usta starca Symeona i prorokini Anny, którzy rozpoznali w Dziecięciu światło na oświecenie pogan i chwałę Izraela (por. Łk 2,32). Ponadto, Symeon zobaczył w małym Jezusie znak sprzeciwu oraz Tego, który odsłoni zamysły serc wielu (por. Łk 2,34-35). Zrozumiał, że odtąd o losie każdego człowieka zadecyduje to, jaką on przyjmie postawę wobec Jezusa – Światłości Świata.

Światło Jezusa Chrystusa po raz pierwszy rozbłysło w każdym z nas w momencie naszego chrztu. Wtedy to staliśmy się dziećmi Światłości; wtedy Bóg, który „rozkazał ciemnościom, by zajaśniały światłem, zabłysnął w naszych sercach, by olśnić nas jasnością poznania chwały Bożej na obliczu Jezusa Chrystusa” (2 Kor 4,6). Był to moment, w którym nasi rodzicie i chrzestni przedstawili nas i ofiarowali Panu. Odtąd każdy z nas jest własnością Boga i posiada wyciśnięte niezatarte znamię przynależności do Chrystusa. Co więcej, przez obecność Ducha Świętego jest w nas Jego życie. W ten sposób zostaliśmy konsekrowani, to znaczy poświęceni i przeznaczeni dla Boga. On sam, poprzez posługę Kościoła, w sakramencie chrztu świętego wyrwał nas z ciemności i uczynił nas wybranym plemieniem, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem Bogu na własność przeznaczonym, abyśmy ogłaszali chwalebne dzieła Tego, który nas wezwał z ciemności do przedziwnego swojego światła (por. 1 P 2,9). Tę podstawową prawdę często przypomina nam liturgia Kościoła, aby budzić w nas coraz większą świadomość naszej tożsamości – tego, kim jesteśmy, i by uczyć nas przeżywać własną konsekrację chrzcielną z dumą i radością. „Zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy!” (1 J 3,1).

Ta prawda pokazuje, że naszą misją w świecie jest promieniowanie tym Światłem, którym jest Osoba Jezusa Chrystusa. Przypomina nam o tym płonąca świeca. Dzieląc się płomieniem zapalonej świecy z innymi, niczego nie tracimy. „Podzielone” światło jest w stanie rozproszyć ciemności i wypełnić całe pomieszczenie nowym blaskiem bijącym już nie tylko od jednej, ale od wielu świec. Podobnie jest z miłością. Dawanie siebie drugiemu sprawia, że nic tak naprawdę nie tracimy, ale stajemy się coraz bogatsi i coraz bardziej rozumiemy siebie. Jesteśmy bowiem stworzeni z miłości i realizujemy się w bezinteresownym darze z samego siebie. Dokonuje się to w zupełnie zwyczajnych i prostych sytuacjach życiowych, kiedy potrafimy ze względu na Chrystusa podzielić się z innymi swoim czasem i chlebem, życzliwością i zainteresowaniem, miłosierdziem i przebaczeniem. Właśnie takie postawy, postawy Chrystusowe, świadczą o tym, że nasza konsekracja chrzcielna nie jest tylko czymś zewnętrznym; nie jest teorią, ale rzeczywistym działaniem Boga we wnętrzu człowieka, które owocuje głęboką przemianą naszej ułomnej natury, czyniąc ją zdolną do bezinteresownej miłości.

Drodzy Bracia i Siostry! Od wielu lat Kościół łączy dzisiejsze Święto Ofiarowania Pańskiego z dniem poświęconym osobom konsekrowanym. Oprócz powszechnej konsekracji chrzcielnej, w której uczestniczą wszyscy ochrzczeni, istnieją ponadto w Kościele osoby: mężczyźni i kobiety, którzy przez ślubowanie rad ewangelicznych posłuszeństwa, ubóstwa i czystości są w sposób szczególny poświęceni Bogu. Nie jest to osobna, jakby dodatkowa konsekracja, ale bardziej radykalna realizacja zobowiązań płynących z chrztu świętego.

Może pojawić się tutaj pytanie: dlaczego i po co istnieje w Kościele taka forma życia, skoro wszyscy są już konsekrowani poprzez chrzest? Odpowiedź na to pytanie możemy znaleźć w dzisiejszej Ewangelii. Opowiada nam ona o spotkaniu Jezusa ze swoim ludem. Także życie konsekrowane bierze swój początek ze spotkania. To sam Bóg w Chrystusie wychodzi na spotkanie tych, których wzywa do szczególnej komunii z Nim i pozwala im doświadczać Jego bliskości. Pierwsze świadectwo, jakie dają światu osoby konsekrowane, to świadectwo życia w zjednoczeniu z Bogiem, w głębokiej zażyłości i przyjaźni z Nim. Obrazem tej szczególnej relacji może być reakcja starca Symeona, który bierze Dzieciątko w objęcia, tuli Je do siebie i błogosławi Boga (por. Łk 2,28). Ten piękny gest uzmysławia nam prawdę o pokorze i miłości Boga, który chce się oddać całkowicie człowiekowi powołanemu. Pokorna miłość Boga objawiona w Chrystusie nieustannie pociąga rzesze mężczyzn i kobiet do dawania Mu radykalnej odpowiedzi. Nie może być ona niczym innym jak tylko miłością, obejmującą całego człowieka. Na tym właśnie polega radykalizm życia konsekrowanego, że cały człowiek oddaje się do dyspozycji Temu, który ukochał go aż do końca. Ta wzajemna miłość zaowocowała różnorodnymi formami życia konsekrowanego, które Duch Święty wzbudził w Kościele. Często właśnie osoby konsekrowane, nie tyle poprzez działalność zewnętrzną, ile przez głęboką komunię z Bogiem, pokazują światu skąd czerpać siłę i nadzieję na przyszłość oraz jak budować wzajemne relacje w oparciu o przebaczenie i miłość.

Przepiękne świadectwo tak przeżywanego życia konsekrowanego dało siedmiu braci trapistów ze wspólnoty Tibhirine w Algierii, którzy wiosną 1996 roku zostali uprowadzeni przez muzułmańskich fundamentalistów i zamordowani. Nim jednak do tego doszło zakonnicy ci przez kilka lat świadomie dojrzewali do tego, do czego – jak przypuszczali – Bóg może ich wezwać: do męczeństwa. Co prawda mogli ratować swoje życie wyjeżdżając z kraju dotkniętego przemocą, jednakże odkryli, że ich obecność pośród tamtejszego ubogiego ludu ma wartość znacznie większą niż ich życie. W świecie ogarniętym nienawiścią zgodzili się na to, by stać się znakiem sprzeciwu. Dlatego podjęli wspólnie decyzję, aby pozostać w Algierii. Życie w komunii z Chrystusem, życie Jego życiem wydało w nich wspaniały owoc miłości do braci, a także do nieprzyjaciół, co potwierdzili męczeńską śmiercią. Jeden z nich, na krótko przed porwaniem, zapisał w swoim dzienniku duchowym: „Możemy istnieć jako ludzie tylko wówczas, jeśli zgodzimy się uczynić z siebie obraz Miłości – takiej, jaką przedstawia się ona w Chrystusie”.

Dzisiejszy dzień jest okazją do wdzięczniej pamięci przed Bogiem o tych naszych braciach i siostrach, którzy na całym świecie dają świadectwo życia dla Boga, nawet jeśli to oznacza dla nich bycie znakiem sprzeciwu wobec tych, którzy nie znają Chrystusa, jak i tych, którzy świadomie odrzucają Jego światło.

Pragniemy skierować jeszcze kilka słów do młodzieży, do dziewcząt i chłopców. Drogi Młody Przyjacielu! Nie myśl, że życie konsekrowane jest czymś nudnym, bezbarwnym, niedzisiejszym, przeznaczonym dla tych, którzy nie są w stanie poradzić sobie w życiu. Nie ulegaj przewrotnej mentalności świata, wedle której sensem życia jest bogactwo i przyjemność. Jeśli słyszysz głos Mistrza, który Cię wzywa – odpowiedz hojnie i wielkodusznie, z radością i entuzjazmem. Życie konsekrowane jest piękną przygodą, której bohaterem jest On sam, Jezus Chrystus, Twój Zbawiciel. Tylko z Nim życie może być naprawdę spełnione. Jeśli Pan Cię wzywa, nie ociągaj się, ale wyrusz w drogę! To On zabierze Cię ze sobą, poprowadzi za rękę i pozwoli wypłynąć na głębię.

Drodzy Bracia i Siostry! Niech Maryja, która wydała na świat Jezusa – Światłość Świata, pomoże nam każdego dnia rozpoznawać to Światło i podążać za Nim, abyśmy pośród mroków codzienności potrafili odnajdywać właściwą drogę oraz sami stawali się światłem dla innych.

Wszystkim Wam, Bracia i Siostry, a zwłaszcza osobom konsekrowanym, z serca udzielamy pasterskiego błogosławieństwa

Podpisali: Kardynałowie, Arcybiskupi i Biskupi

obecni na 363. Zebraniu Plenarnym

Konferencji Episkopatu Polski w Warszawie

w dniu 8 października 2013 r.

Za zgodność:

+ Wojciech Polak

Sekretarz Generalny KEP

Do tego pięknego dnia zdążaliśmy przez dziewięć dni modląc się Nowenną w intencjach  rodziców, dzieci i młodzieży, za wychowawców i nauczycieli, za Salezjanów, również w intencjach naszej Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie i wspólnot, które w niej działają. Dzisiaj dziękowaliśmy Panu Bogu, za Świętego Jana Bosko, bo bez Niego nie byłoby tego wszystkiego co jest w naszej Misji. Słowem Bożym w czasie wieczornej Eucharystii dzielił się ks. Stanisław Szestowicki w dniu swoich urodzin, a Liturgię włączyła się Grupa Oratoryjna. Cały system wychowawczy księdza Bosko można by streścić słowami z Listu do Koryntian św. Pawła: „Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest, nie unosi się gniewem, nie szuka swego, lecz współ weseli się prawdą …”.

Niech wzmocnieniem będą słowa z jednego z listów, jaki skierował do swoich duchowych synów –  Salezjanów:   „Jeśli   rzeczywiście     pragniemy    prawdziwego  dobra  naszych  wychowanków

i przygotowania ich do wypełnienia obowiązków, o tym nade wszystko powinniśmy pamiętać, że drogim naszym chłopcom zastępujemy rodziców. Dla nich pracowałem zawsze z miłością, dla nich uczyłem się, sprawowałem posługę kapłańską, zresztą nie tylko ja, ale i całe zgromadzenie salezjańskie.

Ileż to razy, Synowie moi, musiałem w ciągu mojego długiego życia uczyć się tej wielkiej prawdy, że łatwiej jest gniewać się niż cierpliwie znosić, grozić niż przekonywać, a nawet łatwiej jest z powodu naszej niecierpliwości i pychy ukarać opornego niż poprawić zachowując się stanowczo i przyjaźnie.

Zalecam wam miłość świętego Pawła, którą okazywał nowo nawróconym. Często prowadziła go do łez i wytrwałej modlitwy, kiedy widział, że tak mało są pojętni i nie odpowiadają należycie na jego miłość.

Baczcie, by wam nikt nie mógł zarzucić, że działacie w gniewie. Niełatwo zachować spokój w karaniu, a przecież jest on konieczny, aby się nie wydawało, że działamy dla podkreślenia swej władzy albo dania upustu gniewowi.

Tych, nad którymi sprawujemy jakąkolwiek władzę, uważajmy za synów. Stańmy się ich sługami, podobnie jak Jezus, który przyszedł służyć, nie zaś, aby Mu służono. Niechaj zawstydza nas nawet pozór chęci panowania. Nie panujmy nad nikim, chyba po to tylko, aby lepiej służyć.

Tak właśnie postępował Jezus z Apostołami: znosił ich niewiedzę, brak wykształcenia, a nawet brak wiary. Do grzeszników odnosił się z życzliwością i serdeczną dobrocią, tak że u niektórych rodziło to zdumienie, u innych zgorszenie, u wielu zaś nadzieję uzyskania miłosierdzia Bożego. Toteż zalecił i nam, abyśmy byli cisi i pokornego serca.

Są naszymi dziećmi. Dlatego gdy poprawiamy ich błędy, wyzbądźmy się wszelkiego zagniewania, albo przynajmniej działajmy tak, jakbyśmy usunęli je zupełnie.

Żadnego zagniewania, żadnej pogardy, żadnej obelgi. Na czas obecny miejcie miłosierdzie, na przyszły - nadzieję, jak przystoi ojcom, którzy naprawdę starają się o poprawę i właściwe wychowanie.

W szczególnie trudnych wypadkach należy raczej pokornie i ufnie błagać Boga, niż wylewać potok słów, które tylko obrażają słuchających, lecz nie przynoszą żadnego pożytku winowajcom”. (Z listów św. Jana Bosko - Epistolario, Torino 1959, 4, 201-203)

Módlmy się. Boże, Ty powołałeś świętego Jana Bosko na ojca i nauczyciela młodzieży, † spraw, abyśmy zapaleni taką samą miłością, * starali się o zbawienie bliźnich i służyli Tobie samemu. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, † który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, * Bóg, przez wszystkie wieki wieków. Amen.

26 sytcznia 2014

W naszej Misji niedziela św. Jana Bosko i jego wychowanków - męczenników.

Miesiąc styczeń w Rodzinie Salezjańskiej jest miesiącem Świętego Jana Bosko. W tym roku pragniemy parafianom przybliżyć historie piątki młodych ludzi, którzy zafascynowali się Księdzem Bosko, byli członkami Oratorium w Poznaniu, w czasie II Wojny światowej oddali życie za wiarę i wolność Polski, ginąc śmiercią męczeńską, a zostali beatyfikowani przez  Jana Pawła II, to tzw. „Piątka Poznańska”.

Już dziś zapraszamy na wykład dra Rafała Sierchuły z Instytutu Pamięci Narodowej w Poznaniu pt.: "Wierni do końca. Błogosławiona Piątka Poznańska".

Wykład  odbędzie  się  dnia  26 stycznia 2014  roku  po  Mszy  Świętej  o  godzinie  12.00.  Kazania  o  Błogosławionych  Męczennikach  -  Wychowankach Salezjańskich tego dnia w Bazylice wygłosi  ks. Jarosław Wąsowicz SDB  (do odsłuchania poniżej).

Kazanie Ks. Jarosława Wąsowicza SDB wygłoszone w naszej Misji 26 stycznia 2014: więcej zdjęć w galerii ...>>>

Bł. Czesław Jóźwiak (1919-1942)

Czesław Jóźwiak urodził się 7 września 1919 r. w Łażynie koło Bydgoszczy. Ojciec Leon był funkcjonariuszem policji śledczej. Z oratorium przy ulicy Wronieckiej związany był już od 10 roku życia. Chociaż wówczas jeszcze nie używano w salezjańskiej terminologii słowa "animator", to jego postać idealnie oddaje, co kryje się za tym pojęciem. Poczucie odpowiedzialności za innych, szczególnie młodszych było w nim tak naturalne, że w niekwestionowany sposób był autorytetem nie tylko dla chłopców z oratorium, ale również wśród swoich przyjaciół z "piątki". Cechy przywódcze współgrały w nim z ogromną życzliwością i gotowością niesienia pomocy. Był prezesem Towarzystwa Niepokalanej, czyli jednej z ówczesnych grup formacyjnych, ale aktywnie udzielał się we wszystkich zajęciach oratoryjnych - organizował zawody sportowe, występował w przedstawieniach, śpiewał w chórze, gromadził wokół siebie młodszych chłopców, by opowiadać im historie z TrylogiiSienkiewicza.

Przed wyjazdami na kolonie mamy zwracały się do niego o opiekę nad synami, a chłopcom nakazywały "słuchać się Czesia".

Uczęszczał do gimnazjum św. Jana Kantego. Zachowane po dziś dzień świadectwa szkolne bezlitośnie zdradzają, że (podobnie jak pozostali z "piątki") raczej nie był prymusem. Za to jako jedyny należał do harcerstwa. Jemu jednemu też udało się zaciągnąć do wojska podczas kampanii wrześniowej. Po zapadnięciu wyroku kilkakrotnie wyrażał żal, że nie zginął jako żołnierz.

Nie wiemy w jaki sposób zetknął się z konspiracją, ale to on był szefem oddziału Narodowej Organizacji Bojowej, do której zaprzysiągł swoich czterech kolegów z oratorium i trzech towarzyszy kampanii wrześniowej, którzy razem z "piątką" zginęli w Dreźnie. Po wcześniejszym aresztowaniu Klinika i Gabryela, pomimo sugestii ukrycia się wraz z ojcem i bratem, zdecydował się pozostać, aby uchronić przed represjami matkę i siostry.

Podczas przesłuchań przez gestapo, jako przywódca grupy był najbardziej ze wszystkich maltretowany. W kolejnych więzieniach dzielił się ze współwięźniami swoimi głodowymi racjami chleba. Dodawał ducha, często żartował, starał się pocieszać innych, mimo, że zdawał sobie sprawę z powagi własnej sytuacji.

Swą ogromną siłę ducha czerpał z wiary. W jego duchowości nie było nic nadzwyczajnego. Swą świętość zawdzięczał praktykom religijnym, jak częsta spowiedź, Komunia św., nabożeństwo do Wspomożycielki Wiernych, kierownictwo duchowe ówczesnego dyrektora, księdza Piechury. Te zwykłe, salezjańskie "metody" na świętość w Czesławie Jóźwiaku przyniosły plon dojrzałego chrześcijaństwa, gotowego wyrazić własnym życiem i śmiercią głoszony przez księdza Bosko ideał uczciwego obywatela i dobrego chrześciajnina.

Bł. Edward Kaźmierski (1919-1942)

"Eda" to chyba najbardziej barwna postać z "piątki". Urodził się 1 października 1919 r. Ojciec zmarł gdy Edward miał zaledwie cztery lata. Śmierć obficie zebrała żniwo w rodzinie Kaźmierskich - w wieku trzech lat zmarła jego siostra Zofia, a w szóstym miesiącu życia - Kazimiera. Kolejnym na tej smutnej liście miał być Edward. Był jedynym synem i miał jeszcze trzy siostry. Matka sama utrzymywała rodzinę ciężko pracując. Aby jej pomóc, w wieku 17 lat przerwał naukę i zaczął pracować najpierw jako "chłopiec na posyłki" w sklepie dekoracyjnym, a później jako pomocnik w warsztacie samochodowym. Miał duszę artysty. Jego zdolności muzyczne musiały być nieprzeciętne, jeśli bardzo pochlebnie wyraża się o nich sam Stefan Stuligrosz. Grał główne role w przedstawieniach oratoryjnych, komponował i śpiewał w chórze, grał na fortepianie i skrzypcach, pisał pamiętnik, grał w piłkę. Oratorium było dla niego drugim domem. Swoją otwartą osobowością przyciągał młodszych kolegów.

Imponowało im też, że zna się na samochodach, a jego obecności towarzyszyły zawsze salwy śmiechu. Opisując w pamiętniku swoją pieszą pielgrzymkę do Częstochowy (odbył ją wraz Czesławem Jóźwiakiem), nie omieszkał wymienić imion wszystkich uroczych dziewcząt, jakie spotkał po drodze. W przeciwieństwie do swojego najbliższego przyjaciela Franciszka Kęsego nigdy nie chciał być księdzem. Modlił się do Maryi Wspomożycielki, by pomogła mu znaleźć towarzyszkę życia. Po wybuchu wojny wstąpił na ochotnika do wojska, ale nie zdążył założyć munduru. Aresztowany, przesłuchiwany i bity, przez całą więzienną gehennę starał się nie tracić ducha. Przeciwnie, gdzie był Eda i nie groziło to konsekwencjami, tam często było wesoło. W więzieniu na Młyńskiej w Poznaniu polubili go nawet pospolici przestępcy.

W maju 1942 r., coraz bardziej zdając sobie sprawę z tego, co go czeka, odesłał rodzinie większość swoich rzeczy. Napisał wtedy swoje wyznanie wiary: Jakaż to siła, ta nasza wiara. Są także tacy tutaj, którzy w nic nie wierzą. Jaka dla nich straszna ta niewola. Słychać tam tylko przekleństwa i złorzeczenia. A u tych, co mają silną wiarę spokój, a zamiast przekleństw sama radość. Duch mój jest silny i coraz silniejszy się staje. Nic go już nie załamie, bo go Bóg umocnił. Jestem na wszystko przygotowany, bo wiem, że wszystkim Bóg kieruje, dlatego we wszystkim widzę niepojęte myśli Boże.

Świętość Edwarda Kaźmierskiego urzeka swoją naturalnością. Jest właśnie taka, o jakiej marzył św. Jan Bosko dla swoich wychowanków. Łączy głęboką wiarę i dojrzałość wyborów życiowych z ogromną spontanicznością i radością życia.

Bł. Franciszek Kęsy (1920-1942)

Urodził się 13 listopada 1920 r. w Berlinie. W 1921 r. rodzice przyjechali do Poznania. Ojciec pracował w Elektrowni Miejskiej, matka zajmowała się domem i wychowaniem Franciszka, jego trzech braci i siostry. Dom państwa Kęsych był zawsze otwarty dla gości w tym wielu znajomych Franka. Często chorował, był delikatny, wrażliwy, ale też bardzo wesoły, a jego szczególną pasją był sport. Chętnie występował w oratoryjnych przedstawieniach. W oratorium był animatorem życia religijnego. Wiara zawsze miała dla niego bardzo duże znaczenie. Codziennie służył do Mszy św. i przystępował do Komunii św., wieczorami odmawiał różaniec. Nie krył, że chce zostać salezjaninem, choroba przeszkodziła jednak mu we wstąpieniu do Niższego Seminarium w Lądzie. Podczas kampanii wrześniowej podjął nieudaną próbę zaciągnięcia się do polskiej armii. Po powrocie do Poznania dzięki pośrednictwu Czesława Jóźwiaka otrzymał pracę w zakładzie malarskim,

gdzie odtąd pracowali razem. Od momentu zamknięcia oratorium aż do aresztowania, wraz z pozostałymi przyjaciółmi śpiewał w chórze Stefana Stuligrosza.

Tak jak pozostali, był torturowany podczas przesłuchań. Ważnym doświadczeniem duchowym był dla niego okres pobytu w więzieniu we Wronkach: We Wronkach siedząc na pojedynce, miałem czas, żeby siebie zgłębić, tam to przyszedłem do porozumienia ze swoją duszą. I tam postanowiłem żyć inaczej, tak jak nakazał nam ksiądz Bosko, żyć tak, aby się Bogu podobać i Jego Matce.

Myliłby się jednak, kto chciałby go widzieć jedynie ze złożonymi rękami. Kęsy obok Kaźmierskiego był jedną z najweselszych osób w oratorium. Urodzony kawalarz, jeszcze na trzy miesiące przed śmiercią w więzieniu w Neuköln w grypsie do Edy pisał: Ja się mego humoru jeszcze nie pozbyłem, jeszcze figle płatam. Raz Jantyszkowi schowałem łyżkę i jedli ze Stefanem jedną. Ponieważ była dolewka, jedli bardzo długo. Edziowi "Bebisiowi" [Klinikowi] poprzestawiałem raz meble i na pokrywie kibla napisałem: "Achtung. Giftgas!" [Uwaga, gaz trujący!] i namalowałem trupią czaszkę.

Do końca zdaje sobie sprawę z własnych słabości. W ostatnim liście do rodziców przeprasza za zło i cieszy się, że może zejść ze świata pojednany z Bogiem w sakramencie pokuty i po przyjęciu Komunii św. Ksiądz Bosko nie wymagał od swoich wychowanków niczego więcej.

Bł. Edward Klinik (1919-1942)

Urodził się 29 lipca 1919 r. w Bochum. Ojciec Wojciech był ślusarzem. Mama Anna zajmowała się domem. Starsza siostra Maria w 1936 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Urszulanek Jezusa Konającego (Edward odwoził ją do nowicjatu do Pniew). Miał również młodszego brata Henryka, którego skutecznie zachęcił do uczęszczania do oratorium. Bardzo spokojny, wręcz nieśmiały, dzięki przyjaźniom zawartym w oratorium stał się bardziej otwarty i bezpośredni. Jako jedyny z piątki Edward był uczniem szkoły salezjańskiej. Rodzice, widząc pozytywny wpływ, jaki mają na Edwarda salezjanie, wysłali go do gimnazjum do Oświęcimia, gdzie przebywał w latach 1933-37. Nie od razu jednak zaaklimatyzował się. Według wspomnień siostry, po pierwszym przyjeździe do domu na święta Bożego Narodzenia, nie chciał wracać do Oświęcimia. Z czasem jednak polubił szkołę, został nawet prezesem Sodalicji Mariańskiej i przewodniczącym samorządu uczniowskiego. Po powrocie do Poznania, Edward powrócił także do oratorium i do przyjaciół.

Gestapo aresztowało go w sobotę 21 września 1940 r. O swoim pierwszym przesłuchaniu dwa dni później, napisał: Poniedziałek - pierwsze śledztwo - jeden z najstraszniejszych dni w moim życiu, którego nigdy nie zapomnę. Tak jak u pozostałych kolegów z "piątki" doświadczenie więzienia było dla niego rodzajem rekolekcji. Pisał do siostry Marii: Kiedy Bozia pozwoli, że będę mógł się znowu z Tobą zobaczyć? Lecz jakże inny. Dzisiaj, mając już za sobą duży okres szkoły życiowej, patrzę inaczej na świat, gdyż więzienie bardzo zmienia człowieka.

Dla niejednych staje się szkodliwym, dla innych zbawiennym. Ja i moi koledzy możemy powiedzieć, że dla nas jest i będzie tym drugim. Był najstarszy i najpoważniejszy z "piątki". Pozorna skrytość, kryła ogromną głębię ducha. Wyrażała się w pokorze i gotowości niesienia pomocy, ale w pełni ujawniła się dopiero w więzieniu, kiedy małomówny dotąd Edward w listach do rodziny i znajomych przelewał na papier całe bogactwo swego wnętrza. Głęboką wiarę zawdzięczał rodzicom, a także salezjańskiemu wychowaniu w poznańskim oratorium i szkole w Oświęcimiu, skąd wyniósł gorące nabożeństwo do Matki Bożej Wspomożycielki Wiernych. Wyniesiony wraz z przyjaciółmi na ołtarze, uzupełnia obraz "piątki" wesołej i beztroskiej swoją refleksyjną i dojrzałą osobowością.

Bł. Jarogniew Wojciechowski (1922-1942)

Urodzony 5 listopada 1922 r. w Poznaniu był najmłodszy z "piątki". Mama Franciszka była nauczycielką muzyki, osobą wrażliwą, głęboko religijną i słabego zdrowia. Jarogniew był z nią bardzo mocno związany. To jej głównie zawdzięczał swoje chrześcijańskie i patriotyczne wychowanie. Miał starszą siostrę Ludmiłę, która wyszła później za mąż za towarzysza niedoli Jarogniewa z Wronek i Spandau. W oratorium na Wronieckiej był ministrantem, grał na fortepianie, na wyjazdach opiekował się młodszymi kolegami. Był chłopcem spokojnym, refleksyjnym i mądrym. Życie i więzienne losy Wojciechowskiego, nawet w porównaniu z pozostałymi chłopcami z "piątki", były naznaczone szczególnym krzyżem. Matka wychowywała rodzeństwo samotnie w jednym z listów Jarogniew nazywa ją bohaterką. Ojciec Andrzej był alkoholikiem. Pozostawił rodzinę, gdy chłopiec miał 11 lat, potem w czasie wojny podzielił losy tych poznaniaków, których Niemcy zmusili do wyjazdu z Wielkopolski. Z powodów materialnych, po pierwszym roku nauki,

Podczas aresztowania, nie zdążył przekazać matce pieniędzy na utrzymanie, które miał w kieszeni. Niemiec, który obiecał oddać je nigdy tego nie zrobił. W dzień po jego aresztowaniu, z pracy zwolniona została jego siostra Ludmiła.

W liście do domu, prosząc o modlitwę pisał, że jest bity do nieprzy­tomności. We Wronkch, podobnie jak Edward Klinik, był trzymany w innym skrzydle więzienia niż pozostali. Pech prześladował go także w Berlinie więźniowie byli rozmieszczeni w więzieniach w kolejności alfabetycznej, co spowodowało, że czterech pierwszych (i Gabryel) trafiło do Neuköln, a Wojciechowski do Spandau. Podczas gdy piątka w Neuköln wspólnie świętowała Boże Narodzenie, Jarogniew za śpiewanie kolęd musiał stać po pas w wodzie w karcerze.

Przez rok siostra taiła przed nim fakt śmierci mamy. Dopiero na kilka miesięcy przed egzekucją mógł modlić się za nią jako za zmarłą. Pomimo krzywdy doznanej od ojca, w listach z więzienia pytał o wiadomości o nim. Jarogniew zapewne widział śmierć swoich kolegów. Był ostatnim z "poznańskiej piątki", na którym 24 sierpnia 1942 r. wykonano wyrok śmierci.

Dzięki poświęceniu i miłości matki oraz wychowaniu otrzymanym w salezjańskim oratorium, rodzinne problemy Jarogniewa Wojciechowskiego, nieodległe od doświadczenia wielu polskich rodzin, nie przeszkodziły mu żyć pięknie i godnie.

„Postanawiam czynić  wszystko,  co  umiem  i  co  mogę,  aby  ludzie  Cię znali  i kochali, i aby wynagrodzić zniewagi, które spotykają Cię codziennie od nich, a zwłaszcza od członków mojej rodziny” (Laura Vicuña).

”. Pobyt w salezjańskim kolegium był dla Laury czasem kroczenia ku szczytom świętości. Pociągnięta przykładem św. Dominika Savio wypełniała jego hasło: „Raczej umrzeć niż zgrzeszyć”. Pojęła, że sens życia leży w poznaniu Jezusa i miłości do Niego.  W roku 1902, po przyjęciu sakramentu bierzmowania Laura chciała wstąpić do zgromadzenia sióstr salezjanek. Odmówiono jej jednak z powodu grzesznego życia matki. Sytuacja ta napawała ją wielkim bólem. Modliła się wiele o nawrócenie mamy, a gdy to nie pomogło, ofiarowała siebie. Ten płynący z głębi serca dar został przyjęty przez Boga. Po śmierci na grobie Laury wyryto napis: „Życie jej było poematem czystości, ofiary i miłości wobec matki”. Jan Paweł II ogłosił Laurę Vicuña błogosławioną w roku 1988. Nazwał ją „eucharystycznym kwiatem”. Mówił wówczas: „Postać bł. Laury uczy wszystkich, że z pomocą łaski można przezwyciężyć zło, że ideał czystości i miłości, nawet gdy się go znieważa i atakuje, ostatecznie zajaśnieje i oświeci serca. Moment beatyfikacji […] pomaga nam także zrozumieć niezastąpioną rolę rodziny w wychowaniu dzieci oraz to, że dzieci

Jej wspomnienie obchodzimy w rocznicę śmierci – 22 stycznia.    

                        Justyna Anna Zakrzewska

Temat tego Dnia brzmi: "Migranci i uchodźcy: ku lepszemu światu". Tu znajdziesz Orędzie Papieża Franciszka na ten Dzień:

ORĘDZIE OJCA ŚWIĘTEGO FRANCISZKA
NA ŚWIATOWY DZIEŃ MIGRANTA I UCHODŹCY 2014 r.

"Migranci i uchodźcy: ku lepszemu światu" 

Drodzy Bracia i Siostry! 

W naszych społeczeństwach jak nigdy dotąd w historii zachodzą procesy wzajemnego uzależniania i interakcji na skalę światową, które choć obejmują również elementy problematyczne lub negatywne, mają na celu polepszenie warunków życia rodziny ludzkiej, nie tylko w aspekcie ekonomicznym, ale i politycznym oraz kulturalnym. Każda osoba bowiem należy do ludzkości i podziela nadzieję na lepszą przyszłość z całą rodziną ludów. Z tego stwierdzenia wywodzi się wybrany przeze mnie temat tegorocznego Światowego Dnia Migranta i Uchodźcy: «Migranci i uchodźcy: ku lepszemu światu».

Pośród rezultatów nowoczesnych przemian rosnące zjawisko przemieszczania się ludności jawi się jako «znak czasów», jak to określił Papież Benedykt XVI (por. Orędzie na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2006 r.). O ile bowiem z jednej strony migracje często  wskazują na braki i słabe punkty państw i wspólnoty międzynarodowej, o tyle z drugiej ukazują także dążenie ludzkości do życia w jedności z poszanowaniem różnic, otwartość i gościnność, które pozwalają na sprawiedliwy podział dóbr ziemi, ochronę i umacnianie godności oraz centralnego miejsca każdej istoty ludzkiej.

Z chrześcijańskiego punktu widzenia również w zjawiskach migracyjnych, podobnie jak w innych rzeczywistościach ludzkich, występuje napięcie między pięknem stworzenia, naznaczonego przez łaskę i odkupienie, a tajemnicą grzechu. Z solidarnością i gościnnością, gestami braterstwa i zrozumienia kontrastują odrzucenie, dyskryminacja, handel połączony z wyzyskiem, bólem i śmiercią. Niepokój budzą przede wszystkim sytuacje, w których migracja jest nie tylko przymusowa, ale wręcz urzeczywistniana poprzez różne formy handlu ludźmi i ich zniewalania. «Praca niewolnicza» jest dziś chlebem powszednim! Jednakże mimo problemów, ryzyka i trudności do pokonania tym, czym kierują się liczni migranci i uchodźcy, jest połączenie ufności i nadziei; mają oni w swoich sercach pragnienie lepszej przyszłości nie tylko dla samych siebie, ale również dla swoich rodzin i bliskich im osób.

Co oznacza tworzenie «lepszego świata»? Wyrażenie to nie odnosi się po prostu do abstrakcyjnych koncepcji bądź rzeczy nieosiągalnych, ale wskazuje raczej, że należy dążyć do autentycznego i integralnego rozwoju, działać tak, aby istniały godne warunki życia dla wszystkich, aby były zaspokajane we właściwy sposób potrzeby osób i rodzin, aby był szanowany, strzeżony i pielęgnowany świat stworzony, którym Bóg nas obdarzył. Czcigodny Paweł VI opisywał następującymi słowami dążenia dzisiejszych ludzi: «Uwolnić się od nędzy, zapewnić sobie środki do życia, zdrowie i stałe zatrudnienie; zdobyć pełniejszy udział w odpowiedzialności, wyzwolić się od ucisku i warunków obrażających godność człowieka; zdobyć lepsze wykształcenie; jednym słowem: więcej robić, więcej umieć i więcej mieć, ażeby więcej znaczyć» (enc. Populorum progressio, 26 marca 1967 r., n. 6).

Nasze serce pragnie «więcej», co nie oznacza po prostu umieć  więcej lub mieć więcej, lecz przede wszystkim bardziej być. Nie można sprowadzać rozwoju do samego wzrostu gospodarczego, osiąganego często bez oglądania się na osoby słabsze i bezbronne. Świat może stać się lepszy tylko wtedy, gdy uwaga skupiona jest głównie na osobie, gdy promocja osoby jest integralna, obejmuje wszystkie  jej wymiary, wraz z wymiarem duchowym; gdy nie zaniedbuje się nikogo, również ubogich, chorych, więźniów, potrzebujących i przybyszów (por. Mt 25, 31-46); gdy potrafi się przejść od kultury odrzucania do kultury spotkania i gościnności.    

Migranci i uchodźcy nie są pionkami na szachownicy ludzkości. Są to dzieci, kobiety i mężczyźni, którzy opuszczają bądź są zmuszeni do opuszczenia swoich domów z różnych powodów, którzy mają takie samo słuszne pragnienie, by umieć więcej, by mieć więcej, ale przede wszystkim, by więcej być. Wstrząsająca jest liczba osób, które emigrują z jednego kontynentu na drugi, jak również tych, które przemieszczają się wewnątrz własnych krajów bądź regionów geograficznych. Dzisiejsze ruchy migracyjne stanowią  największe w całych dziejach zjawisko przemieszczania się osób, jeśli nie ludów. Wędrując razem z migrantami i uchodźcami, Kościół stara się zrozumieć przyczyny leżące u źródeł migracji, a także pracować nad przezwyciężeniem ich negatywnych skutków oraz ukazywać ich pozytywne efekty dla wspólnot, z których pochodzą migranci, dla tych, w których przebywają czasowo, i docelowych.

Zachęcając do rozwoju w kierunku lepszego świata, nie możemy, niestety, pominąć milczeniem zgorszenia, jakim jest ubóstwo w swoich rozmaitych wymiarach. Przemoc, wyzysk, dyskryminacja, spychanie na margines, restrykcyjne podejście do podstawowych wolności, zarówno jednostek, jak i zbiorowości, to kilka głównych elementów ubóstwa, które należy przezwyciężyć. Bardzo często te właśnie aspekty znamionują ruchy migracyjne, łącząc migracje z ubóstwem. Uciekając od nędzy bądź prześladowań, w poszukiwaniu lepszych perspektyw lub by ratować życie, miliony osób wyruszają w podróż jako migranci z  nadzieją, że spełnią się ich oczekiwania, a tymczasem często spotykają się z nieufnością, zamknięciem i odrzuceniem, przydarzają się im też inne nieszczęścia, niejednokrotnie jeszcze poważniejsze, które ranią ich ludzką godność.

Zjawisko migracji, w takich wymiarach, jakich nabiera w naszej epoce globalizacji,  wymaga, by podejść do niego i nim pokierować w nowy sposób, sprawiedliwy i skuteczny, co wymaga przede wszystkim kooperacji międzynarodowej oraz ducha głębokiej solidarności i współczucia. Ważna jest współpraca na różnych poziomach, z zastosowaniem przez wszystkich narzędzi normatywnych, chroniących i promujących osobę ludzką. Papież Benedykt XVI wskazał tę drogę, mówiąc, że «Ową politykę należy rozwijać poczynając od ścisłej współpracy między krajami, z których pochodzą emigranci, a krajami, do których przybywają. Muszą jej towarzyszyć stosowne rozporządzenia międzynarodowe pozwalające na zharmonizowanie różnych systemów prawa, tak aby zabezpieczyć potrzeby i prawa emigrujących osób oraz rodzin, a jednocześnie społeczeństwa, w którym się znajdują» (enc. Caritas in veritate, 29 czerwca 2009 r., n. 62). Wspólna praca na rzecz lepszego świata wymaga wzajemnej pomocy krajów, udzielanej z gotowością i ufnością, bez wznoszenia nieprzekraczalnych barier. Dobre współdziałanie może być zachętą dla rządzących, by zajęli się rozwiązaniem problemów nierówności społeczno-ekonomicznych i pozbawionej reguł globalizacji, należących do przyczyn migracji, w których osoby są bardziej ofiarami niż podmiotami. Żaden kraj nie może sam stawić czoła trudnościom związanym z tym zjawiskiem, które jest tak rozległe, że już na wszystkich kontynentach obserwuje się zarówno ruchy imigracyjne, jak i emigracyjne.

Ważne jest podkreślenie, że początkiem owej współpracy jest wysiłek, który powinien podjąć każdy kraj, by stworzyć lepsze warunki ekonomiczne i socjalne u siebie, tak aby emigracja nie była jedynym rozwiązaniem dla osób szukających pokoju, sprawiedliwości, bezpieczeństwa i pełnego poszanowania godności ludzkiej. Tworzenie możliwości pracy w lokalnych gospodarkach pozwoli także uniknąć rozdzielania rodzin i zapewni warunki stabilnego i spokojnego życia jednostkom i zbiorowościom.

Wreszcie, w odniesieniu do rzeczywistości migrantów i uchodźców, jest trzeci element, który chciałbym uwydatnić na drodze do budowania lepszego świata, a jest nim przezwyciężenie uprzedzeń i przedrozumienia w podejściu do migracji. Nierzadko bowiem przybycie migrantów, uchodźców, osób ubiegających się o azyl budzi w lokalnych społecznościach podejrzenia  i wrogość. Rodzi się strach, że zagrożone będzie publiczne bezpieczeństwo, że powstanie ryzyko utraty tożsamości i kultury, że wzrośnie konkurencja na rynku pracy, a nawet, że pojawią się nowe czynniki przestępczości. Środki społecznego przekazu mogą odegrać na tym polu bardzo odpowiedzialną rolę: to one powinny bowiem przełamywać stereotypy i podawać prawdziwe informacje, w których niekiedy będzie mowa o błędach pewnych ludzi, ale ukazane będą też uczciwość, prawość i wielkoduszność większości. W tym zakresie potrzebna jest zmiana postawy  wszystkich wobec migrantów i uchodźców; przejście od postawy obronnej, nacechowanej strachem, brakiem zainteresowania i tendencją do marginalizacji – która ostatecznie odpowiada właśnie «kulturze odrzucania» – do postawy opartej na «kulturze spotkania», jedynej, która potrafi budować świat bardziej sprawiedliwy i braterski, lepszy świat. Również środki przekazu powołane są do włączenia się w to «nawrócenie postaw» i do sprzyjania tej zmianie nastawienia do migrantów i uchodźców.

Myślę o Świętej Rodzinie z Nazaretu, która również zaznała odrzucenia na początku swojej drogi: Maryja «powiła swego pierworodnego Syna, owinęła Go w pieluszki i położyła w żłobie, gdyż nie było dla nich miejsca w gospodzie» (Łk 2, 7). Zaiste Jezus, Maryja i Józef doświadczyli, co to znaczy opuścić swoją ziemię i być migrantami: zagrożeni przez żądzę władzy Heroda, zmuszeni byli uciekać i schronić się w Egipcie (por. Mt 2, 13-14). Lecz matczyne serce Maryi i troskliwe serce Józefa, Stróża Świętej Rodziny, zachowały zawsze ufność, że Bóg nigdy nie opuszcza. Niech za ich wstawiennictwem w sercu migranta i uchodźcy będzie zawsze mocna ta pewność.

Kościół, który wypełnia polecenie Chrystusa: «Idźcie i nauczajcie wszystkie narody», powołany jest do tego, by być ludem Bożym, obejmującym wszystkie ludy, i wszystkim ludom głosi Ewangelię, ponieważ w obliczu każdej osoby odzwierciedla się oblicze Chrystusa! W tym tkwi najgłębszy korzeń godności istoty ludzkiej, którą należy zawsze szanować i chronić. Podstawą godności osoby są nie tyle kryteria efektywności, wydajności, pozycji społecznej, przynależności etnicznej bądź religijnej, lecz fakt, że jesteśmy stworzeni na obraz i podobieństwo Boga (por. Rdz 1, 26-27), a jeszcze bardziej fakt, że jesteśmy dziećmi Boga; każda istota ludzka jest dzieckiem Boga! Odciśnięty jest w niej wizerunek Chrystusa! Chodzi zatem o to, byśmy dostrzegli jako pierwsi i pomagali innym widzieć w migrancie i uchodźcy nie tylko problem, z którym trzeba się zmierzyć, ale brata i siostrę, których należy przyjąć, szanować i kochać, okazję, którą daje nam Opatrzność, byśmy wnosili wkład w budowanie sprawiedliwszego społeczeństwa,  doskonalszej demokracji, solidarniejszego kraju, bardziej braterskiego świata i bardziej otwartej wspólnoty chrześcijańskiej, w zgodzie z Ewangelią. Migracje mogą stworzyć możliwości nowej ewangelizacji, otworzyć przestrzenie rozwoju nowej ludzkości, zapowiedzianej w tajemnicy paschalnej: ludzkości, dla której każda obca ziemia jest ojczyzną, a każda ojczyzna jest ziemią obcą.

Drodzy migranci i uchodźcy! Nie traćcie nadziei, że i dla was jest przeznaczona bezpieczniejsza przyszłość, że na swoich drogach możecie spotkać wyciągniętą dłoń, że dane wam będzie doświadczyć braterskiej solidarności i ciepła przyjaźni! Was wszystkich i tych, którzy wam poświęcają swoje życie i energie, zapewniam o modlitwie i z serca udzielam Błogosławieństwa Apostolskiego.

Watykan, 5 sierpnia 2013 r.

FRANCISZEK

Drodzy Parafianie i Goście!

Istniejący ponad dwadzieścia cztery lata przy Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie Chór Auxilium z aktualnym Opiekunem ks. Proboszczem Markiem Kędzierskim, w okresie Bożonarodzeniowym tradycyjnie upiększa liturgię śpiewem kolęd – najpiękniejszym skarbcem polskiej muzyki narodowej.

I tym razem Chór Auxilium, wspólnie z artystami Deutsche Oper Berlin, podczas Eucharystii w kościołach niemieckich i w czasie Mszy św. odprawianych po polsku będzie wykonywać kolędy i pastorałki, i tak:

5 stycznia o 12-tej w kościele St. Marien w Spandau,

12 stycznia o godzinie 12-tej w St. Johannes-Basilika na Lilienthalstr. 5,

19 stycznia o godz. 17-tej w St. Joseph na Weddingu, oraz

29 stycznia o godz. 18:30 w St. Marien Spandau, w święto założyciela Salezjanów, świętego Jana Bosko.

Zapraszamy!

Prezes Chóru Auxilium

Henryk Żurek

"Niech cię Pan błogosławi i strzeże. Niech Pan rozpromieni oblicze swe nad tobą, niech cię obdarzy swą łaską. Niech zwróci ku tobie oblicze swoje i niech cię obdarzy pokojem".

(z Księgi Liczb 6, 22-27)

Drodzy Parafianie i Goście!

Niech ten Nowy 2014 Rok będzie pełen WIARY i ZAWIERZENIA, niech pełen będzie Bożego Błogosławieństwa, niech przy nas zawsze stoi i za nami się wstawia Święta Boża Rodzicielka - Maryja!

Z modlitwą u początku Nowego Roku

życzą Wam Wasi Duszpasterze wraz ze Współpracownikami