Wspólnota Św. Bartłomieja zaprasza na adorację Najświętszego Sakramentu i modlitwę wstawienniczą o uzdrowienie, która odbędzie się w najbliższy wtorek 27 stycznia po mszy o godz. 19.00. ... więcej informacji poniżej...

Błogosławiona Laura należy do nielicznego grona dzieci wyniesionych na ołtarze. Urodziła się 5 kwietnia 1891 roku w stolicy Chile, Santiago. Bardzo wcześnie zaczęła ujawniać cechy wyróżniające ją spośród wychowanek szkoły w Junin de los Andes w Argentynie. Duchowość Laury trafnie oddają jej słowa: „Myśl o Bogu pomaga mi, pociesza i towarzyszy wszędzie, gdziekolwiek się znajdę, w szkole czy na podwórku”.

Błogosławiona Laura Vicuña (1891-1904) -

- patronka rozbitych rodzin i skłóconych małżeństw

Pobyt w salezjańskim kolegium był dla Laury czasem kroczenia ku szczytom świętości. Pociągnięta przykładem św. Dominika Savio wypełniała jego hasło: „Raczej umrzeć niż zgrzeszyć”. Pojęła, że sens życia leży w poznaniu Jezusa i miłości do Niego. 

W roku 1902, po przyjęciu sakramentu bierzmowania Laura chciała wstąpić do zgromadzenia sióstr salezjanek. Odmówiono jej jednak z powodu grzesznego życia matki. Sytuacja ta napawała ją wielkim bólem. Modliła się wiele o nawrócenie mamy, a gdy to nie pomogło, ofiarowała siebie. Ten płynący z głębi serca dar został przyjęty przez Boga. Po śmierci na grobie Laury wyryto napis: „Życie jej było poematem czystości, ofiary i miłości wobec matki”.

Jan Paweł II ogłosił Laurę Vicuña błogosławioną w roku 1988. Nazwał ją „eucharystycznym kwiatem”. Mówił wówczas: „Postać bł. Laury uczy wszystkich, że z pomocą łaski można przezwyciężyć zło, że ideał czystości i miłości, nawet gdy się go znieważa i atakuje, ostatecznie zajaśnieje i oświeci serca. Moment beatyfikacji […] pomaga nam także zrozumieć niezastąpioną rolę rodziny w wychowaniu dzieci oraz to, że dzieci

mają prawo do życia w normalnej rodzinie, będącej miejscem wzajemnej miłości oraz formacji ludzkiej i chrześcijańskiej. Wydarzenie dzisiejsze jest apelem do współczesnej społeczności ludzkiej, aby potrafiła respektować instytucję rodziny i wychowanie dzieci. Niech Laura Vicuña oświeci was wszystkich, młodych, i niech inspiruje do rzeczy wielkich”. 

Jej wspomnienie obchodzimy w rocznicę śmierci – 22 stycznia.    

                        Justyna Anna Zakrzewska

„Kościół bez granic, matka wszystkich, szerzy w świecie kulturę przyjmowania i solidarności, zgodnie z którą nikogo nie wolno uważać za niepotrzebnego, będącego nie na swoim miejscu

czy do odrzucenia”.

Drodzy Parafianie i Goście!
Nie tylko jutro, ale zawsze pamiętajmy o Migrantach i Uchodźcach zmuszanych do pozostawienia rodzinnego gniazda i szukania pomocy z dala od bliskich. W imieniu poszukujących pomocy i schronienia dziękuje za dar modlitwy i różnorodną solidarność,

Ks. Marek Kędzierski sdb

wraz z Współpracownikami

W tym miejscu znajdziesz Orędzie Papieża Franciszka na jutrzejszy Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2015 r. 

Drodzy Bracia i Siostry!

Jezus jest „ewangelizatorem w najwyższym stopniu i uosobieniem Ewangelii” (por. adhort. apost. Evangelii gaudium, 209). Jego szczególna troska o ludzi najbardziej bezbronnych i spychanych na margines jest zachętą dla wszystkich, aby troszczyć się o osoby najsłabsze i rozpoznawać Jego cierpiące oblicze zwłaszcza w ofiarach nowych form ubóstwa i niewolnictwa. Pan mówi: „Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie, byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie” (Mt 25, 35-36). Misją Kościoła, będącego pielgrzymem na ziemi i matką wszystkich, jest zatem kochać Jezusa Chrystusa, czcić Go i kochać zwłaszcza w ludziach najuboższych i opuszczonych; do nich należą niewątpliwie migranci i uchodźcy, którzy usiłują pozostawić za sobą ciężkie warunki życia i wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwa. Z tego względu tegoroczny Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy ma za temat: Kościół bez granic matką wszystkich.

W istocie, Kościół otwiera szeroko swoje ramiona, aby przyjąć wszystkie ludy, nie czyniąc różnic i nie stawiając granic, oraz by głosić wszystkim, że „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8. 16). Jezus po swojej śmierci i zmartwychwstaniu powierzył uczniom misję bycia Jego świadkami i głoszenia Ewangelii radości i miłosierdzia. W dniu Pięćdziesiątnicy odważnie i z entuzjazmem wyszli oni z Wieczernika; moc Ducha Świętego przeważyła nad wątpliwościami i wahaniami i spowodowała, że każdy rozumiał ich przepowiadanie we własnym języku; tak więc od początku Kościół jest matką o sercu otwartym na cały świat, bez granic. Ten mandat trwa już dwa tysiące lat historii, ale od pierwszych wieków misyjne głoszenie uwydatniało powszechne macierzyństwo Kościoła, temat rozwijany później w pismach Ojców i podjęty przez Powszechny Sobór Watykański II. Ojcowie soborowi mówili o Ecclesia mater, aby wyjaśnić jego naturę. W istocie rodzi on synów i córki, „wciela ich oraz rozciąga na nich miłość i troskę” (por. Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, 14).

Kościół bez granic, matka wszystkich, szerzy w świecie kulturę przyjmowania i solidarności, zgodnie z którą nikogo nie wolno uważać za niepotrzebnego, będącego nie na swoim miejscu czy do odrzucenia. Jeżeli wspólnota chrześcijańska rzeczywiście żyje swoim macierzyństwem, to umacnia, ukierunkowuje i wskazuje drogę, cierpliwie towarzyszy, staje się bliska przez modlitwę i przez dzieła miłosierdzia.

Dziś to wszystko nabiera szczególnego znaczenia. Bowiem w epoce tak rozległych migracji wielka liczba osób opuszcza swoje rodzime miejsca i podejmuje niebezpieczną podróż nadziei, z bagażem pełnym pragnień i lęków, w poszukiwaniu bardziej ludzkich warunków życia. Nierzadko jednak te ruchy migracyjne wzbudzają nieufność i wrogość, nawet we wspólnotach kościelnych, zanim jeszcze pozna się historie życia, prześladowań czy nędzy osób, których to dotyczy. W takim wypadku podejrzenia i uprzedzenia stają w sprzeczności z biblijnym przykazaniem, by przyjmować z szacunkiem i solidarnością przybysza będącego w potrzebie.

Z jednej strony, w sanktuarium sumienia odczuwa się wezwanie do tego, by dotykać nędzy ludzkiej i konkretnie wypełniać przykazanie miłości, które pozostawił nam Jezus, kiedy utożsamiał się z obcym przybyszem, z człowiekiem cierpiącym, ze wszystkimi niewinnymi ofiarami przemocy i wyzysku. Z drugiej jednak, z powodu słabości naszej natury, „doświadczamy pokusy bycia chrześcijanami, zachowując roztropny dystans w stosunku do ran Pana” (adhort. apost. Evangelii gaudium, 270).
Odwaga wiary, nadziei i miłości pozwala zmniejszyć dystans, dzielący od ludzkich dramatów. Jezus Chrystus wciąż oczekuje, aby Go rozpoznawać w migrantach i w uchodźcach, w uciekinierach i przesiedleńcach, i także w ten sposób wzywa nas, abyśmy dzielili się zasobami, niekiedy rezygnując z części naszego nabytego dobrobytu. Przypominał o tym papież Paweł VI, stwierdzając, że najbardziej uprzywilejowani powinni wyrzec się niektórych swoich praw, aby z większą swobodą oddać swoje dobra na służbę innych” (list apost. Octogesima adveniens, 14 maja 1971 r., 23).

Skądinąd, wielokulturowy charakter współczesnych społeczeństw skłania Kościół do podejmowania nowych działań w zakresie solidarności, jedności i ewangelizacji. Ruchy migracyjne w istocie pobudzają do zgłębiania i umacniania wartości koniecznych do tego, aby zapewnić harmonijne współistnienie osób i kultur.

Aby to osiągnąć, nie wystarcza sama tolerancja, która otwiera drogę do poszanowania różnorodności i zapoczątkowuje drogi dzielenia się wśród osób różnego pochodzenia i różnych kultur. W to włącza się powołanie Kościoła do pokonywania granic i umożliwiania „przejścia od postawy obronnej, nacechowanej strachem, brakiem zainteresowania i tendencją do marginalizacji (…) do postawy opartej na 'kulturze spotkania', jedynej, która potrafi budować świat bardziej sprawiedliwy i braterski” (por. Orędzie na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2014 r.).

Ruchy migracyjne nabrały wszak tak wielkich rozmiarów, że tylko systematyczna i konkretna współpraca, w którą włączyłyby się państwa i organizacje międzynarodowe, może być w stanie skutecznie je uregulować i nimi pokierować. W istocie, migracje domagają się reakcji wszystkich, nie tylko ze względu na zasięg tego zjawiska, ale także „z powodu problemów społecznych, ekonomicznych, politycznych, kulturowych i religijnych, jakie niesie, ze względu na dramatyczne wyzwania, jakie stawia przed społecznościami poszczególnych krajów i przed wspólnotą międzynarodową” (Benedykt XVI, enc. Caritas in veritate, 29 czerwca 2009 r., n. 62).

W programach obrad międzynarodowych częste są debaty nad stosownością, metodami i normami, które pozwoliłyby stawić czoła zjawisku migracji. Istnieją organizacje i instytucje na szczeblu międzynarodowym, krajowym i lokalnym, które służą swoją pracą i swoje siły oddają na służbę tych ludzi, którzy przez emigrację starają się o lepsze warunki życia. Pomimo wielkodusznych i godnych uznania wysiłków konieczne jest wyraźniejsze i skuteczniejsze działanie, opierające się na ogólnoświatowej sieci współpracy, której fundamentem jest ochrona godności i centralnego miejsca każdego człowieka. W ten sposób bardziej skuteczna będzie walka z haniebnym i przestępczym handlem istotami ludzkimi, z naruszaniem podstawowych praw, z wszelkimi formami przemocy, nadużyć i zniewalania. Wspólna praca wymaga jednak wzajemnej i harmonijnej pomocy krajów, udzielanej z gotowością i ufnością, gdyż dobrze wiadomo, że „żaden kraj nie może sam stawić czoła trudnościom związanym z tym zjawiskiem, które jest tak rozległe, że już na wszystkich kontynentach obserwuje się zarówno ruchy imigracyjne, jak i emigracyjne” (Orędzie na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2014 r.).

Na globalizację zjawiska migracji trzeba zareagować globalizacją miłości i współdziałania, ażeby stworzyć migrantom bardziej humanitarne warunki. Zarazem należy wzmóc wysiłki, aby stworzyć warunki pozwalające na stopniowe eliminowanie przyczyn, które powodują, że całe społeczności opuszczają swoją rodzimą ziemię, zmuszane do tego przez wojny i nędzę, przy czym często pierwsze są przyczyną drugich.

Z solidarnością względem migrantów i uchodźców należy łączyć odwagę i kreatywność, konieczne do tego, aby na poziomie światowym szerzyć porządek gospodarczo-finansowy bardziej sprawiedliwy i zrównoważony, a także wzmóc wysiłki na rzecz pokoju, który jest nieodzownym warunkiem wszelkiego autentycznego postępu.

Drodzy migranci i uchodźcy! Zajmujecie specjalne miejsce w sercu Kościoła i pomagacie mu poszerzać granice swojego serca, aby okazywał swoje macierzyństwo względem całej rodziny ludzkiej. Nie traćcie swojej ufności i nadziei! Pomyślmy o Świętej Rodzinie na uchodźstwie w Egipcie: tak jak w matczynym sercu Maryi Dziewicy oraz w troskliwym sercu św. Józefa była ufność, że Bóg nigdy nie opuszcza, tak niech wam nie zabraknie podobnej ufności w Panu. Zawierzam was Ich opiece i wszystkim udzielam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 3 września 2014 r.

15 stycznia 2015

Trwa azjatycka podróż Ojca Św. Franciszka - Siódma podróż zagraniczna Papieża:

Sri Lanka i Filipiny (możemy ją śledzić na stronie Radia Watykańskiego)

Papieskie pożegnanie ze Sri Lanką

Ostatni dzień pobytu w Sri Lance Franciszek rozpoczął Mszą odprawioną w kaplicy nuncjatury. Po krótkim pożegnaniu opuścił Kolombo i pojechał zamkniętym samochodem do oddalonej o 35 km od tego miasta Bolawalany, gdzie znajduje się kaplica Matki Bożej Lankijskiej oraz Instytut Kulturalny Benedykta XVI. 

Ojciec Święty pozdrowił oczekujący na niego tłum wiernych i wszedł do małej kaplicy, podczas gdy chór śpiewał znane nam dobrze „Ave Maria” Charlesa Gounoda. Odmówił z wiernymi Ojcze Nasz i udzielił zebranym błogosławieństwa. Wśród nich byli m.in. zakonni współbracia Papieża, jezuici. Bardzo blisko Instytutu znajduje się bowiem ich wspólnota zakonna.

Na zewnątrz czekały już grupa współpracowników Instytutu i reprezentacja sił zbrojnych. To właśnie żołnierze wspierali utworzenie tej placówki, powstałej w 2011 r. jako wspólna inicjatywa kościelno-państwowa mająca umacniać proces pojednania narodowego po blisko trzydziestu latach bratobójczej wojny domowej. Z obydwoma delegacjami Franciszek zrobił pamiątkowe zdjęcia grupowe. Po pożegnaniu z wiernymi, czemu towarzyszył wykonywany przez chór znany utwór gospel „O happy day”, wsiadł ponownie do samochodu i udał się na międzynarodowe lotnisko Kolombo, gdzie odbyła się krótka, ale bardzo uroczysta ceremonia pożegnalna.

W holu lotniska czekał już na Papieża prezydent Maithripala Sirisena. Stamtąd aż do drzwi samolotu rozciągnięty został kilkudziesięciometrowy czerwony dywan, a po jego obydwu stronach ustawiono szpaler charakterystycznych lankijskich tarcz trzymanych przez ubranych w stroje ludowe tancerzy i bębniarzy. W rytm uderzeń kilkudziesięciu bębnów Franciszek, tradycyjnie ze swoją czarną teczką w ręku, żegnał się z przybyłymi oficjalnymi gośćmi rządowymi i kościelnymi, a także z przedstawicielami wojska. Wśród oficjalnej delegacji obecny był m.in. premier. U szczytu schodów prowadzących do samolotu Ojciec Święty raz jeszcze pozdrowił zebranych i wszedł do środka maszyny.

Kilka minut po godzinie 9:00 Airbus A340 linii lotniczych Sri Lankan Airlines z Papieżem Franciszkiem na pokładzie wzbił się w powietrze w drodze do stolicy Filipin Manili. Tym samym zakończył się pierwszy etap siódmej podróży apostolskiej tego pontyfikatu.

ks. Leszek Gęsiak SJ, rv, Kolombo

Papieska konferencja prasowa w samolocie

„Niech Bóg błogosławi i strzeże Sri Lankę” – tak na pożegnanie napisał Franciszek na Twitterze. Po sześciogodzinnym locie z Kolombo papieski Airbus A 340 wylądował w Manili. Po drodze Ojciec Święty znalazł czas, by odpowiedzieć na pytania towarzyszących mu dziennikarzy. Jedno z nich dotyczyło głównego celu papieskiej wizyty na Filipinach.

„Być może za bardzo upraszczam, ale w centrum przesłania będą ubodzy – odpowiedział Papież. – Ubodzy, którzy chcą iść naprzód, którzy ucierpieli na skutek tajfunu Yolanda i wciąż jeszcze doświadczają jego konsekwencji. Ubodzy, którzy mają wiarę, nadzieję. Lud Boży, ubodzy wyzyskiwani przez tych, którzy determinują tak wiele niesprawiedliwości społecznych, duchowych, egzystencjalnych”.

Franciszka zapytano też o jego wizytę w świątyni buddyjskiej. Został do niej zaproszony przez mnicha, który podejmował go na lotnisku. Do odwiedzenia świątyni skłoniło Papieża ostatecznie doświadczenie kultu, jakiego doznaje Maryja w sanktuarium w Madhu od wyznawców różnych religii.

„Byli tam nie tylko katolicy, ale również buddyści, muzułmanie, hinduiści – powiedział Ojciec Święty. – Wszyscy przyszli tam się modlić i twierdzą, że otrzymują łaski. W ludzie, który nigdy się nie myli, jest coś, co go jednoczy. I jeśli oni są w sposób tak naturalny zjednoczeni przez to, że przyszli razem modlić się do świątyni, która jest chrześcijańska, ale nie tylko chrześcijańska, jakże ja mógłbym nie pójść do świątyni buddystów, aby ich pozdrowić? To, co wydarzyło się w Madhu, jest bardzo ważne. Pozwala zrozumieć poczucie międzyreligijności, którym żyje się na Sri Lance. Są też grupy fundamentalistów, ale oni nie są z ludem, to elity ideologiczne. Kiedyś mówiło się, że buddyści idą do piekła. Również protestanci. Kiedy byłem dzieckiem, uczono nas, że wszyscy protestanci idą do piekła. Kościół bardzo się rozwinął w poszanowaniu innych religii. W dziejach Kościołach były mroczne chwile, musimy to przyznać bez skrępowania, ponieważ również my jesteśmy na drodze z grzechu do łaski. Ta międzyreligijność, jako poszanowanie braci, jest łaską”.

Dziennikarz francuski poprosił Papieża o komentarz do niedawnych zamachów w Paryżu. Ojciec Święty podkreślił, że zarówno wolność słowa, jak i wolność religijna to podstawowe prawa człowieka.

„Nie można obrażać, prowadzić wojny, zabijać w imię religii, czyli w imię Boga – zaznaczył Franciszek. – Dziwi nas to, co się teraz dzieje, ale pomyślmy o naszej historii, ileż to mieliśmy wojen religijnych. Pomyślmy o nocy św. Bartłomieja. Jak widać, również my byliśmy pod tym względem grzesznikami, ale nie wolno zabijać w imię Boga. A jeśli chodzi o wolność słowa, to każdy ma nie tylko wolność, ale i prawo wypowiedzenia tego, co myśli, by służyć dobru wspólnemu. Ale bez obrażania. Jeśli pan Gasbarri, który jest przyjacielem, obrzuci moją mamę przekleństwami, to dostanie cios. To normalne. Nie można prowokować, nie można znieważać wiary innych ludzi. Papież Benedykt w jednym z przemówień mówił o mentalności i metafizyce postpozytywistycznej, która przekonuje, że religie to swoista subkultura, są tolerowane, ale mało ważne, nie należące do kultury oświeconej. Takie jest dziedzictwo oświecenia. Tak wielu ludzi szydzi i naigrywa się z religii innych, bawi się ich kosztem. Prowokują i staje się to, co mogłoby się przytrafić panu Gasbarriemu, gdyby powiedział coś przeciwko mojej mamie. Są granice, każda religia, która szanuje ludzkie życie i osobę ludzką, ma swą godność. Nie można się z niej naigrywać” – podkreślił Papież.

kb/ rv

fot.EPA

W związku z ponownym uwięzieniem Mary Wagner, kanadyjskiej obrończyni dzieci nienarodzonych i zagrożonych aborcją, w dniu dzisiejszym tzn. 10.01.2015 o godz. 12.00 pod ambasadą Kanady w Berlinie odbył się zaplanowany protest. Mimo zapowiadanym huraganom i deszczu pod ambasadą zgromadziło się około 40 osób, a liczba protestujących została wzmocniona przez reprezentantów Polskiej Misji Katolickiej z Hamburga, jak i reprezentanta niemieckiej organizacji pro-life-Bundesverband Lebensrecht e. V. z  Berlina.

W związku z ponownym aresztowaniem Mary Wagner, kanadyjskiej Obrończyni Życia, Diakonia Życia w PMK Berlin organizuje w sobotę

10 stycznia o godzinie 12:00 protest solidarności z Mary i wszystkimi uwięzionymi działaczami ruchów w obronie nienarodzonych pod ambasadą Kanady w Berlinie.