Geneza Święta

„Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych ma być wyrazem hołdu dla żołnierzy drugiej konspiracji za świadectwo męstwa, niezłomnej postawy patriotycznej i przywiązania do tradycji niepodległościowych, za krew przelaną w obronie Ojczyzny”

 Lech Kaczyński

Walka o pamięć i cześć                  

Wiele upłynęło czasu, nim 3 lutego 2011 roku Sejm uchwalił ustawę o ustanowieniu dnia 1 marca Narodowym Dniem Pamięci Żołnierzy Wyklętych.

Środowiska kombatanckie, liczne organizacje patriotyczne, stowarzyszenia naukowe, przyjaciele i rodziny tych, którzy polegli w boju, zostali zamordowani w komunistycznych więzieniach lub po prostu odeszli już na wieczną wartę, od lat pukali do wielu drzwi z żądaniami, by wolna Polska oddała w końcu hołd swym najlepszym Synom. Przez lata odpowiedzią była cisza. (IPN)

Pokaż/ukryj resztę artykułu

Wielki Post to czas duchowej walki. Tak jak Jezus musimy podjąć walkę z duchem zła – mówił Ojciec Święty w rozważaniu przed modlitwą Anioł Pański w I Niedzielę WP. Papież Franciszek nawiązał do Ewangelii opisującej kuszenie Jezusa na pustyni. Jest to próba, która przygotowuje Go do głoszenia Ewangelii o Królestwie Bożym.

„Podczas tych czterdziestu dni samotności Pan Jezus zmierza się z szatanem wręcz, demaskuje jego pokusy i zwycięża go. A w Nim zwyciężyliśmy my wszyscy. Naszym zadaniem jest teraz strzec tego zwycięstwa w naszym codziennym życiu. Kościół przypomina nam tę tajemnicę na początku Wielkiego Postu, aby ukazać nam perspektywę i sens tego czasu duchowej walki z złem. Bo w Wielkim Poście trzeba walczyć. 

Kiedy przechodzimy przez  "pustynię" Wielkiego Postu, spoglądamy w kierunku Wielkanocy, która jest ostatecznym zwycięstwem Jezusa nad złem, grzechem i śmiercią. Takie jest zatem znaczenie tej pierwszej niedzieli Wielkiego Postu: powrócić zdecydowanie na drogę Jezusa, drogę, która prowadzi do życia. Zobaczyć, co zrobił Jezus i razem z Nim wyruszyć w drogę.

Droga Jezusa wiedzie przez pustynię. Pustynia jest bowiem miejscem, gdzie można usłyszeć zarówno głos Boga, jak i kusiciela…

W hałasie, w zamieszaniu nie można tego zrobić; słychać tylko płytkie głosy. Natomiast na pustyni możemy zejść głębiej, tam, gdzie naprawdę decyduje się nasze przeznaczenie, życie lub śmierć. A jak usłyszeć głos Boga? Słyszymy Go w Jego Słowie. Dlatego tak ważne jest, by znać Pismo, ponieważ w przeciwnym razie nie wiemy, jak odpowiedzieć na ataki złego. W tym miejscu chciałbym powtórzyć moją radę: czytajcie codziennie Ewangelię, rozważajcie ją, choć trochę, dziesięć minut. Noście ją ze sobą: w kieszeni, w torbie. Ważne, by mieć ją w zasięgu ręki. Pustynia Wielkiego Postu pomaga nam powiedzieć „nie” światowości i bożkom, pomaga nam podejmować odważne decyzje zgodnie z Ewangelią i umacniać solidarność z braćmi. Wchodzimy więc na pustynię bez lęku, ponieważ nie jesteśmy sami, jesteśmy z Jezusem, Ojcem i Duchem Świętym. Tak jak w przypadku Jezusa, to Duch Święty prowadzi nas po wielkopostnej drodze”.

(na podstawie audycji rv)

Podczas przerwy zimowej w dniach 2 – 6 lutego br. odbyły się „Ferie w mieście”. Zajęcia zorganizowane zostały po raz pierwszy w nowym parafialnym Domu im. św. Jana Pawła II.

Uczestnicy przychodzili codziennie od 10⁰⁰ do 16³⁰ na zajęcia. Akcji tej towarzyszył program formacyjny „Jan Bosko – Ojciec i Nauczyciel młodzieży”. Oprócz spotkań w grupach odbyły się zajęcia na sali gimnastycznej z udziałem instruktorów z cyrku „Cabuwazi”, którzy tak jak ks. Bosko uczyli dzieci i młodzież żonglerki, akrobatyki i innych umiejętności. 

Odwiedziliśmy także „Komische Oper”, gdzie mieliśmy okazję przebywać na widowni, ale także na scenie. Pod okiem p. Wiktoriana Mikołajca odbyły się również warsztaty plastyczne, podczas których uczestnicy mieli namalować bohatera tych dni. Każdego dnia jedliśmy pyszne posiłki, które przyrządzał nam p. Ivan. Ostatniego dnia wszyscy mieli okazję skorzystać ze spowiedzi św. i uczestniczyć we Mszy św. Na zakończenie dzieci i młodzież wraz z wychowawcami p. Beatą, p. Benią oraz ks. Grzegorzem i pomocnikami Julią i Weroniką przedstawili dla swoich rodziców sztukę o ks. Bosko zatytułowaną  „ Phylloxera”. „Ferie w mieście” zakończyła prezentacja zdjęć z przeżytych wspólnych chwil, modlitwa i błogosławieństwo ks. Proboszcza. Bóg zapłać za pięknie spędzony wspólny czas!

Pod hasłem „Abstynencja dzieci troską rodziny, Kościoła i narodu” przebiegać będzie 48. Tydzień Modlitw o Trzeźwość Narodu.

Rozpoczyna się on dzisiaj, w ostatnią niedzielę karnawału (15 lutego) i potrwa do soboty 21 lutego. Jest to czas przebłagania za pijaństwo i inne grzechy, a także czas podejmowania ofiar w intencji nawrócenia grzeszników. Zachęcamy do  podejmowania  przyrzeczeń  abstynenckich,

Maryjo, Królowo Polski i Wspomożycielko wiernych! Wejrzyj, prosimy, na nasz Naród i broń jego synów przed nałogami, a zwłaszcza nałogiem pijaństwa. Spójrz, Matko, na spustoszenie spowodowane klęską alkoholizmu.

Otocz opieką nieszczęśliwe rodziny, zrujnowane alkoholizmem i udziel im radości wyzwolenia z tego nałogu i jego następstw. Prosimy, byś zakrólowała w Narodzie trzeźwym i zdrowym, wiernym Bogu, Krzyżowi, Ewangelii i Kościołowi Świętemu.

O Panie, prowadź i broń członków grup Anonimowych Alkoholików. Daj każdemu z nich pogodną i wytrwałą trzeźwość w tym życiu i szczęście wieczne po śmierci.

Więcej na ten temat łącznie z audycjami Księdza Marka Dziewieckiego:

http://episkopat.pl/informacje_kep/6473.1,48_Tydzien_Modlitw_o_Trzezwosc_Narodu.html

14 lutego 2015 

Narty w Mursasichle 1-7 02. 2015

Po raz piąty z rzędu, grupa dzieci i młodzieży  z PMK w Berlinie wraz z wychowawcami, w liczbie 43 osób, spędziła swoje ferie na nartach, w sercu polskich Tatr w Zakopanem, a konkretniej w Mursasichle k/ Zakopanego. Wyjechaliśmy z Berlina wcześnie rano, tak, aby po drodze zwyczajowo odwiedzić Wadowice, zatrzymać się tam na modlitwę i odprawić mszę św.

Do Mursasichle dojechaliśmy na wieczór. Zastaliśmy tam piękną, śnieżną zimę. Z lekkim minusem w temperaturze. Ciepła kolacja, rozpakowanie rzeczy i pierwszy spacer do parafialnego kościoła na wieczorne modlitwy. Nad głową gwieździste niebo, pod butami trzeszczący śnieg. Z dala poszczekiwanie czteronogich.  

Następny dzień wyznaczał rytm pozostałym: pobudka 7.45, śniadanie, przygotowanie sprzętu, stok, śpiew, msza św., kolacja, spotkanie w grupach,   pogodny wieczór, film-przypowieść na dobranoc i  "cisza nocna". 

Nie znaczy to jednak, że zawsze było identycznie. W środę np. wybraliśmy się pieszo "szlakiem papieskim" na Gubałówkę, a potem, w dół do Zakopanego, krocząc po białym puchu, zanurzaliśmy w nim nasze kolana, a czasami też i "cztery litery", bo szlak momentami był bardzo spadzisty i śliski. A wokół szumiał las.

Tego samego dnia modliliśmy się w Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej na Krzeptówkach, a dopełnieniem był film nt. objawień w Fatimie.

Innym razem wieczorową porą udaliśmy się w podróż kuligiem. Dzwonki dzwoniły, konie rżały, dzieci się śmiały, a sanie mknęły do pobliskiego lasu, byśmy  tam przy rozpalonym ognisku mogli upiec kiełbaskę i rozgrzać się nieco kubkiem ciepłej herbaty, "wymieszanej" z żarem ogniska.
Przez cały czas pobyt każdy był cichym przyjacielem kogoś, o kogo musiał się troszczyć, dbać i sprawiać mu od czasu do czasu jakąś przyjemność.

Poza tym porządek w pokojach musiał być, bo "komisja" często chodziła i wystawiała punkciki, za które można było otrzymać nagrodę.

Podsumowując mieliśmy szczęście w tym roku co do pogody. Śniegu mieliśmy w obfitości i nie brakowało słoneczka. 18 osób po raz pierwszy w swym życiu  wpięło się w "deski" i zdobyło podstawy jazdy na nartach. Widać było, że daje im to dużą radość, choć na początku łatwo nie było.

W drodze powrotnej do Berlina zajechaliśmy do Krakowa na parogodzinny spacer. Zdobyliśmy Wzgórze Wawelskie wraz z Katedrą, oraz Rynek Krakowski z Sukiennicami. Każdy miał czas wolny, aby kupić pamiątkę lub spróbować smakowitego krakowskiego precelka. Po drodze pamiątkowa fotka ze smokiem wawelskim, który wyrzucając płomień ze swego wnętrza próbował nas przestraszyć, ale chyba bez większego powodzenia. Hi.

Post scriptum: Ks. Lech organizator wyjazdu pragnie podziękować wychowawcom za nieocenioną pomoc, a więc dziękuję p. Teresie Rocławickiej, p. Celinie Sawickiej, p. Paulinie i p. Pawłowi Grabarczykom (rodzeństwo) za wspaniałą opiekę nad dziećmi i młodzieżą. Byliście cudowni i dzieci to czuły. Jeszcze raz Bóg zapłać.    

ks. Lech

Zapraszamy do galerii zdjęć....>>>

10 lutego 2015

Jutro Światowy Dzień Chorego - zapraszamy do udziału:

St. Johannes-basilika godz. 18.00 i St. Marien in Spandau godz. 18.30

O pomocy cierpiącym jako drodze uświęcenia pisze papież Franciszek w orędziu na XXIII Światowy Dzień Chorego. Obchodzony on będzie jutro, 11 lutego z inicjatywy św. Jana Pawła II. W 2015 r. jego hasłem są słowa z Księgi Hioba: „Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi”.

Papież zwraca uwagę na konieczność mądrości serca, która nie jest abstrakcyjnym owocem teoretycznego rozumowania. To inspirowane przez Ducha Świętego otwarcie się na cierpienia braci i rozpoznanie w nich obrazu Boga. Mądrość serca oznacza służenie braciom – ubogim, którzy potrzebują pomocy, wdowom, sierotom. – Niech chrześcijanie także dzisiaj dają świadectwo – nie słowami, lecz życiem zakorzenionym w autentycznej wierze – tego, że są „oczami niewidomego” i „nogami chromego”! Że są blisko chorych potrzebujących stałej opieki, pomocy w umyciu się, ubraniu, jedzeniu – wzywa Ojciec Święty.

Wyjaśnia, że „doświadczenie Hioba znajduje swą prawdziwą odpowiedź w krzyżu Jezusa, najwyższym akcie solidarności Boga z nami, całkowicie bezinteresownym, całkowicie miłosiernym. I ta odpowiedź miłości na dramat ludzkiego cierpienia, szczególnie cierpienia niewinnego, na zawsze jest wpisana w ciało Chrystusa zmartwychwstałego, w jego chwalebne rany, które są zgorszeniem dla wiary, ale także jej sprawdzianem”. Podobnie gdy w naszym życiu górę bierze choroba, samotność i niemoc, „doświadczenie cierpienia może stać się uprzywilejowanym miejscem przepływu łaski oraz źródłem osiągnięcia i umocnienia mądrości serca”. Dlatego Hiob na końcu swego cierpienia może powiedzieć Bogu: „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem”. – Osoby zanurzone w misterium cierpienia i bólu, przyjętym z wiarą, również mogą stać się żywymi świadkami wiary, która pozwala przeżywać samo cierpienie, choć człowiek swym umysłem nie jest w stanie pojąć jego głębi – przekonuje papież Franciszek.

pb (KAI) / Watykan

Orędzie papieża na XXIII Światowy Dzień Chorego  

Sapientia cordis.

„Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi”.

(Hi 29,15)

Drodzy bracia i siostry,

z okazji XXIII Światowego Dnia Chorego, ustanowionego przez św. Jana Pawła II, zwracam się do Was wszystkich, którzy nosicie ciężar choroby i na wiele sposobów jesteście złączeni z cierpiącym ciałem Chrystusa; jak również do Was, pracowników i wolontariuszy zaangażowanych w służbie zdrowia.

Temat w tym roku zaprasza nas do medytacji słów z Księgi Hioba: „Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi” (29,15). Chciałbym ją podjąć w perspektywie mądrości serca (sapientia cordis).

1. Mądrość ta nie jest znajomością teoretyczną, abstrakcyjną, wynikiem rozumowania. Raczej jest ona, jak określa ją św. Jakub w swoim Liście, „czysta, dalej, skłonna do zgody, ustępliwa, posłuszna, pełna miłosierdzia i dobrych owoców, wolna od względów ludzkich i obłudy” (3,17). Z tego też powodu jest ona postawą wlaną przez Ducha Świętego w umysły i serca tych, którzy potrafią otworzyć się na cierpienia braci i dostrzec w nich obraz Boga. Uczyńmy zatem naszym zawołanie Psalmu: „Naucz nas liczyć dni nasze / abyśmy osiągnęli mądrość serca” (Ps 90,12). W tej mądrości serca (sapientia cordis, która jest darem Boga, możemy zebrać owoce Światowego Dnia Chorego.

2. Mądrością serca jest służba bliźniemu. W mowie Hioba, która zawiera słowa „Niewidomemu byłem oczami, chromemu służyłem za nogi” jest podkreślony wymiar służby potrzebującym ze strony tego prawego człowieka, który cieszy się autorytetem i zajmuje szczególne miejsce wśród starszych miasta. Jego postawa moralna przejawia się w służbie ubogiemu, który prosi o pomoc, a także w trosce o sierotę i wdowę (por. Hi 29, 12-13).

Jakże wielu chrześcijan także dziś świadczy, nie słowami, ale swoim życiem, zakorzenionym w szczerej wierze, że są „oczami niewidomego” i „stopami chromego”! Osoby, będące blisko chorych, którzy potrzebują stałej opieki, pomocy w umyciu się, ubraniu czy spożywaniu posiłków. Ta posługa, szczególnie gdy jest rozciągnięta w czasie, może stać się męcząca i ciężka. Jest stosunkowo łatwo służyć przez kilka dni, ale trudno pielęgnować osobę przez wiele miesięcy lub nawet lat, także wówczas, gdy nie jest ona już w stanie wyrazić swojej wdzięczności. Tymczasem, jakże to wielka droga uświęcenia! W tych chwilach, wnosząc również wyjątkowy wkład w misję Kościoła, można liczyć w sposób szczególny na bliskość Pana.

3. Mądrość serca to trwanie przy bliźnim. Czas spędzony obok chorego jest czasem świętym. To uwielbienie Boga, który kształtuje nas na obraz swego Syna, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć i dać swoje życie na okup za wielu” (Mt 20, 28). Jezus sam powiedział: „Ja jestem pośród was jako ten, który służy” (Łk 22, 27). Prośmy z żywą wiarą Ducha Świętego, aby dał nam łaskę zrozumienia wartości towarzyszenia, często w sposób cichy, tym naszym siostrom i braciom, którzy, dzięki naszej bliskości i naszej życzliwości, poczują się bardziej kochani i umocnieni. Jakież wielkie kłamstwo kryje się natomiast w niektórych wyrażeniach, które kładą nacisk na tzw. „jakość życia”, przekonując do uwierzenia, że życie poważnie dotknięte chorobą nie jest warte dalszej egzystencji!

4. Mądrość serca to wyjście poza siebie ku bliźniemu. Świat, w którym żyjemy zapomina niekiedy o szczególnej wartości, jaką ma czas spędzony przy łóżku chorego, gdyż jest się pochłoniętym przez pośpiech, nawał obowiązków, rzeczy do wykonania i w ten sposób łatwo zapomina się o wartości bezinteresownej opieki nad bliźnim. U źródeł takiej postawy jest często letnia wiara, która zapomniała o słowach Pana: „Wszystko to Mnieście uczynili” (Mt 25, 40).

Dlatego chciałbym przypomnieć raz jeszcze, „absolutny priorytet, jakim jest wyjście poza siebie ku bratu”, jako jedno z dwóch głównych przykazań stanowiących fundament wszelkich norm moralnych i jako najjaśniejszy znak przy dokonywaniu rozeznania na drodze duchowego rozwoju, w odpowiedzi na absolutnie bezinteresowny dar Boga. (Adhortacja Apostolska, Evangelii gaudium, 179). Z samej natury misyjnej Kościoła wypływa „czynna miłość wobec bliźniego, współczucie, które rozumie, towarzyszy i promuje” (tamże).

5. Mądrość serca oznacza być solidarnym z bliźnim bez osądzania go. Miłość potrzebuje czasu. Czasu, aby leczyć chorych i czasu na ich odwiedzanie. Czasu, aby zatrzymać się przy nich, jak przyjaciele Hioba: „Siedzieli z nim na ziemi siedem dni i siedem nocy, nikt nie wyrzekł słowa, bo widzieli ogrom jego bólu” (Hi 2,13). Przyjaciele Hioba jednakże ukrywali w sobie negatywny osąd o nim: myśleli, że jego nieszczęście było karą Bożą za popełnioną winę. Natomiast prawdziwa miłość jest dzieleniem się bez osądzania, bez usiłowania nawracania drugiego; jest wolna od fałszywej pokory, która w gruncie rzeczy szuka uznania i chełpi się z dokonanego czynu.

Doświadczenie Hioba znajduje swoją autentyczną odpowiedź tylko w Krzyżu Jezusa, najwyższym akcie solidarności Boga z nami, zupełnie darmowym, bezgranicznie miłosiernym. I ta właśnie odpowiedź miłości na dramat ludzkiego cierpienia, zwłaszcza cierpienia niezawinionego, pozostaje na zawsze wpisana w ciało Chrystusa zmartwychwstałego, w te Jego chwalebne rany, które są zgorszeniem dla wiary, ale są również sprawdzianem wiary (por. Homilia podczas Kanonizacji Jana XXIII i Jana Pawła II, 27 kwietnia 2014 r.).

Nawet wówczas, gdy choroba, samotność i niepełnosprawność przeważają w naszym życiu, będącym darem dla innych, doświadczenie bólu może stać się uprzywilejowanym czasem łaski i źródłem do uzyskania i umocnienia mądrości serca. W ten sposób staje się zrozumiałe, dlaczego Hiob u kresu swego doświadczenia, zwracając się do Boga, mógł stwierdzić: „Dotąd Cię znałem ze słyszenia, obecnie ujrzałem Cię wzrokiem” (Hi 42,5). Również osoby zanurzone w tajemnicy cierpienia i bólu, przyjętego jednak z wiarą, mogą stać się żywymi świadkami tej wiary, która pozwala współistnieć z samym cierpieniem, pomimo że ludzka inteligencja nie jest w stanie do końca go zrozumieć.

6. Macierzyńskiej opiece Maryi, która przyjęła w swoim łonie i zrodziła Mądrość wcieloną, Jezusa Chrystusa, naszego Pana, powierzam tegoroczny Światowy Dzień Chorego. O Maryjo, Stolico Mądrości, jako nasza Matka wstawiaj się za wszystkimi chorymi i za tymi, którzy się nimi opiekują. Spraw, abyśmy w służbie cierpiącemu człowiekowi i przez samo doświadczenie cierpienia, mogli przyjąć i rozwijać w sobie prawdziwą mądrość serca.

Z tym błaganiem w intencji Was wszystkich łączę moje Apostolskie Błogosławieństwo.

Watykan, 3 grudnia 2014 r., w liturgiczne wspomnienie św. Franciszka Ksawerego

FRANCISCUS

W dniu Ofiarowania Pańskiego, zwanego popularnie w Polsce Świętem Matki Bożej Gromnicznej, na zaproszenie księdza proboszcza spotkały się w Bazylice św. Jana Chrzciciela siostry  zakonne  pracujące  w  Berlinie  i  salezjanie  z PMK.

Na początku Liturgii poświęcone zostały „gromnice”.

Z zapalonymi świecami wysłuchaliśmy Ewangelii o ofiarowa- niu Pana Jezusa w świątyni, a po kazaniu Siostry Służebniczki z Wilhelmhorst, Siostry Obliczanki z Nuncjatury Apostolskiej, Siostra Agnieszka – Elżbietanka ze szpitala św. Józefa oraz Salezjanie z naszej parafii odnowili swoje śluby złożone przed laty Bogu: ślub czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. 

To  wspólne  świętowanie  Sióstr  i  Braci  z  różnych Zgromadzeń Zakonnych, pięknie  wpisuje się w trwający Rok Życia Konsekrowanego ogłoszony w Adwencie przez  Ojca Świętego w Kościele.

„Musimy uniżyć się jak Jezus, stając się sługą, aby służyć” powiedział dzisiaj Ojciec Święty Franciszek do osób konsekrowanych… 

Charyzmat każdej rodziny zakonnej jest strzeżony zarówno przez posłuszeństwo, jak i mądrość. Te dwa elementy pozwalają na dostosowanie reguł do wymagań danej epoki. Papież Franciszek mówił o tym na uroczystej Mszy w bazylice watykańskiej z udziałem osób konsekrowanych. Liturgiczne święto Ofiarowania Pańskiego jest bowiem obchodzone w Kościele jako Światowy Dzień Życia Konsekrowanego. Dodatkowej wagi dzisiejszym obchodom dodaje fakt, iż wpisują się one w trwający właśnie Rok Życia Konsekrowanego, ogłoszony przez Franciszka.

Nawiązując do czytań liturgicznych Papież przywołał obraz Maryi podążającej z Jezusem w ramionach do świątyni. „Ramiona Matki są jak schody, którymi Syn Boży do nas zstępuje, schody uniżenia się Boga” – zaznaczył Ojciec Święty.

„Możemy ten ruch rozważać w sercu, wyobrażając sobie ewangeliczną scenę, jak Maryja wchodzi do świątyni z Dzieciątkiem na ręku – mówił Papież. - Matka Boża podąża, ale to Syn idzie przed Nią. Ona Go niesie, ale to On Ją niesie na tej drodze Boga przychodzącego do nas, abyśmy mogli iść do Niego. Jezus przemierzył tę naszą drogę i wskazał nam «drogę nową i żywą», którą jest On sam. Także dla nas, osób konsekrowanych, otworzył On pewną drogę”.

Franciszek zauważył, że Ewangelia pięciokrotnie podkreśla posłuszeństwo Maryi i Józefa wobec „Prawa Pańskiego”. Jezus nie przyszedł, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Ojca; i to, jak powiedział, było Jego „pokarmem”.

„Tak więc ten, kto idzie za Jezusem, podąża drogą posłuszeństwa, jakby naśladując Jego uniżenie, utożsamienie swojej woli z wolą Ojca, i to aż do unicestwienia i upokorzenia samego siebie – mówił Papież. - Dla osoby konsekrowanej postępowanie naprzód oznacza uniżenie się w służbie. Pójście drogą Jezusa, który «nie skorzystał ze sposobności, aby na równi być z Bogiem». Uniżyć się, stając się sługą, aby służyć. Ta droga przybiera formę reguły, naznaczonej charyzmatem założyciela. Niezastępowalną regułą dla wszystkich jest zawsze Ewangelia, ale Duch Święty w swej nieskończonej kreatywności wyraża ją także w różnych regułach życia konsekrowanego, jednak wszystkie rodzą się z pójścia za Jezusem, z tej drogi uniżenia na służbie. Poprzez to «prawo», jakim jest reguła, osoby konsekrowane mogą osiągnąć mądrość, która nie jest czymś abstrakcyjnym, ale dziełem i darem Ducha Świętego, a widocznym tego znakiem jest radość”.

Franciszek wspomniał, że młodzi ludzie, jakimi byli Maryja z Józefem, podążali za prawem Pana, szli drogą posłuszeństwa. A On przemienił ich posłuszeństwo w mądrość poprzez działanie swojego Ducha Świętego.

„Niekiedy Bóg może obdarzyć darem mądrości młodego człowieka, ale zawsze na drodze posłuszeństwa i uległości Duchowi Świętemu. To posłuszeństwo i uległość nie są czymś teoretycznym, także one zależą od porządku Wcielenia Słowa: uległość i posłuszeństwo założycielowi, uległość i posłuszeństwo konkretnej regule, uległość i posłuszeństwo przełożonemu, uległość i posłuszeństwo Kościołowi. Chodzi o konkretną uległość i posłuszeństwo – podkreślił Ojciec Święty. - Poprzez wytrwałe podążanie w posłuszeństwie dojrzewa mądrość osobista i wspólnotowa, a w ten sposób możliwym się staje także dostosowanie reguł do czasów: prawdziwe dostosowanie do wymagań danej epoki jest bowiem w istocie dziełem mądrości, kształtowanym w uległości i posłuszeństwie. Ożywienie i odnowienie życia konsekrowanego zachodzą poprzez wielkie umiłowanie reguły, a także poprzez zdolność do kontemplacji i słuchania starszych zgromadzenia. W ten sposób depozyt, charyzmat każdej rodziny zakonnej jest strzeżony zarówno przez posłuszeństwo, jak i mądrość”.

Franciszek zaznaczył, że to właśnie dzięki posłuszeństwu i mądrości uchronimy się przed przeżywaniem życia konsekrowanego na sposób light. Sprowadziłoby się to do karykatury życia religijnego, realizowanego w pójściu za Chrystusem bez wyrzeczenia, w modlitwie bez spotkania, życiu braterskim bez komunii, posłuszeństwie bez zaufania, miłości bez transcendencji.

Na zakończenie Ojciec Święty zauważył, że osoby konsekrowane prowadzą ludzi do Jezusa, ale by stać się przewodnikami innych, same muszą się Mu dać najpierw poprowadzić.

bz/ rv

31 stycznia 2015

Życzenia Parafian, jakie do nas dotarły w Uroczystość św. Jana Bosko:

Berlin, 31 stycznia 2015, godz. 9.27

Szczęść Boże Ks. Marku,
nawet zima  zaszalała dzisiejszego dnia, nie mówiąc juz o radości w Niebie.

Chociaż to wszystko umowne daty ( 200 lat od urodzin), to jednak tak bardzo cieszymy się z rocznicy Narodzin dla nieba  Wielkiego Pedagoga.

Dziękujemy Bogu, że Księdzu Bosco dozwolił, aby Boże promienie przechodziły przez Niego i rozjaśniały najbardziej mroczne zakątki Turynu, okolic i jego młodych mieszkańców.

Tego samego życzymy Tobie Księże Marku, jak i całej Wspólnocie ))))

Im bardziej zawile, ponuro i ciemno wokół nas, tym bardziej musimy przeczyszczać szybę naszej duszy, aby jaśniej przepuszczała te dary, które Duch Święty dla nas przewidział.

Życzymy, jak najwięcej tych darów, tego światła z Nieba i radości Patrona dnia dzisiejszego.

Otulamy modlitwą - Sawiccy

A my, Salezjanie dziękujemy za pamięć w nadesłanych życzeniach i dzielimy się ze Wszystkimi WIĄZANKĄ na Rok 2015:

Ksiądz Bosko zapoczątkował zwyczaj ogłaszania przesłania przełożonego na dany rok formacyjny w swoich domach i wspólnotach. Nazwał to przesłanie-hasło „Wiązanką”. Ks. Angel F. Artime, obecny Przełożony Generalny Salezjanów, ogłosił 13 listopada 2014

Wiązankę na rok 2015, którą dzisiaj prezentujemy w naszej Misji w formie plakatu:

Ks. Bruno Ferrero tak go zaprezentował:

Sen, jaki Ksiądz Bosko miał w wieku 9 lat, dzisiaj być może wyglądałby tak. Z młodzieżą zawieszoną pomiędzy niebem a ziemią, bez prawdziwego i pewnego punktu oparcia, który dawałby minimum niezbędnego bezpieczeństwa, aby na nowo można było zacząć żyć. Pytanie, jakie dzisiaj stawiamy, jest następujące: Gdzie są dorośli? Schowani w kryjówce przywilejów, które zawładnęli. Wyczerpani pesymiści, mają niewiele do przekazania. Dzieci i młodzież muszą sobie radzić w swoim małym „warsztaciku” moralnym wszystkich dni, przeglądając się w Fecebooku.

Bez przeszłości i bez przyszłości. Rzeczywiście są biedni i opuszczeni. Dzieci i nastolatkowie, którzy uważają, że nigdy nie będą w stanie zaspokoić rodziców czymkolwiek, co robią, w konsekwencji odrzucają nieświadomie dorosły świat i jego głupie wartości. „Spójrz” – mówi Maryja do Księdza Bosko. “Oto pole, na którym musisz pracować”. Ksiądz Bosko nie boi się, jest przyzwyczajony kroczyć do przodu na linie rozpiętej pomiędzy niebem i ziemią. Tylko on wie, jak dotrzeć do ludzi młodych tam, gdzie się znajdują. Idzie tam, gdzie są młodzi. Powtarza wszystkim: „Chcecie byle jakiego życia, czy chcecie zmienić świat? Możecie na mnie liczyć. Idę z wami. Życie jest wspaniałą przygodą i razem możemy tego dokonać”. Od wychowawców natomiast wymaga: „Musicie ukazać, nie nauczać!”, a także: „Młodzi wiedzą to, co chcą, ale nie znają tego, co jest prawdziwie niezbędne dla nich. Ci młodzi naprawdę potrzebują dobroczynnej dłoni, która zaopiekuje się nimi, będzie ich pielęgnować i prowadzić…”.

źródło: infoans.org / salezjanie.pl

Przeżywaliśmy dzisiaj Niedzielę Księdza Bosko w Jubileuszowym Roku Dwusetnych Jego urodzin. Modliliśmy się w intencjach  rodziców, dzieci i młodzieży, za wychowawców i nauczycieli, za Salezjanów, w intencjach naszej Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie i wspólnot, które w niej działają. Dziękowaliśmy też Panu Bogu, za Świętego Jana Bosko, bo bez Niego nie byłoby tego wszystkiego. W dziękczynieniu za Księdza Bosko pomagał nam Ks. Piotr Szlufik SDB, spowiednik i wykładowca Salezjańskiego Nowicjatu w Kutnie – Woźniakowie. To On głosił okolicznościowe kazania podczas Eucharystii. Przybliżył nam  trzy filary, na 

których Ojciec i Nauczyciel Młodzieży wznosił Gmach WYCHOWANIA, to rozum, religia i miłość. Dziękujemy Księdzu Piotrowi za posługę, za przygotowanie nas do Uroczystości św. Jana Bosko, która przypada w sobotę 31 stycznia.

Liturgiczna Służba Ołtarza naszej parafii, w tym pięknym dniu, powiększyła się o grono nowych ministrantów. W czasie Mszy św. o godz. 12-tej, wobec księdza proboszcza i całej wspólnoty parafialnej, złożyli swoje przyrzeczenia i otrzymali białe komże. Życzymy im wytrwałości w służbie Bogu przy Ołtarzu, zapału św. Dominika Savio, wychowanka Księdza Bosko i zarazem Patrona Ministrantów, a animatorowi Dominikowi i opiekunowi Wspólnoty – ks. Grzegorzowi, dziękujemy za ich przygotowanie do posługi. Zapraszamy do galerii.

Wspólnota Św. Bartłomieja zaprasza na adorację Najświętszego Sakramentu i modlitwę wstawienniczą o uzdrowienie, która odbędzie się w najbliższy wtorek 27 stycznia po mszy o godz. 19.00. ... więcej informacji poniżej...

Błogosławiona Laura należy do nielicznego grona dzieci wyniesionych na ołtarze. Urodziła się 5 kwietnia 1891 roku w stolicy Chile, Santiago. Bardzo wcześnie zaczęła ujawniać cechy wyróżniające ją spośród wychowanek szkoły w Junin de los Andes w Argentynie. Duchowość Laury trafnie oddają jej słowa: „Myśl o Bogu pomaga mi, pociesza i towarzyszy wszędzie, gdziekolwiek się znajdę, w szkole czy na podwórku”.

Błogosławiona Laura Vicuña (1891-1904) -

- patronka rozbitych rodzin i skłóconych małżeństw

Pobyt w salezjańskim kolegium był dla Laury czasem kroczenia ku szczytom świętości. Pociągnięta przykładem św. Dominika Savio wypełniała jego hasło: „Raczej umrzeć niż zgrzeszyć”. Pojęła, że sens życia leży w poznaniu Jezusa i miłości do Niego. 

W roku 1902, po przyjęciu sakramentu bierzmowania Laura chciała wstąpić do zgromadzenia sióstr salezjanek. Odmówiono jej jednak z powodu grzesznego życia matki. Sytuacja ta napawała ją wielkim bólem. Modliła się wiele o nawrócenie mamy, a gdy to nie pomogło, ofiarowała siebie. Ten płynący z głębi serca dar został przyjęty przez Boga. Po śmierci na grobie Laury wyryto napis: „Życie jej było poematem czystości, ofiary i miłości wobec matki”.

Jan Paweł II ogłosił Laurę Vicuña błogosławioną w roku 1988. Nazwał ją „eucharystycznym kwiatem”. Mówił wówczas: „Postać bł. Laury uczy wszystkich, że z pomocą łaski można przezwyciężyć zło, że ideał czystości i miłości, nawet gdy się go znieważa i atakuje, ostatecznie zajaśnieje i oświeci serca. Moment beatyfikacji […] pomaga nam także zrozumieć niezastąpioną rolę rodziny w wychowaniu dzieci oraz to, że dzieci

mają prawo do życia w normalnej rodzinie, będącej miejscem wzajemnej miłości oraz formacji ludzkiej i chrześcijańskiej. Wydarzenie dzisiejsze jest apelem do współczesnej społeczności ludzkiej, aby potrafiła respektować instytucję rodziny i wychowanie dzieci. Niech Laura Vicuña oświeci was wszystkich, młodych, i niech inspiruje do rzeczy wielkich”. 

Jej wspomnienie obchodzimy w rocznicę śmierci – 22 stycznia.    

                        Justyna Anna Zakrzewska

„Kościół bez granic, matka wszystkich, szerzy w świecie kulturę przyjmowania i solidarności, zgodnie z którą nikogo nie wolno uważać za niepotrzebnego, będącego nie na swoim miejscu

czy do odrzucenia”.

Drodzy Parafianie i Goście!
Nie tylko jutro, ale zawsze pamiętajmy o Migrantach i Uchodźcach zmuszanych do pozostawienia rodzinnego gniazda i szukania pomocy z dala od bliskich. W imieniu poszukujących pomocy i schronienia dziękuje za dar modlitwy i różnorodną solidarność,

Ks. Marek Kędzierski sdb

wraz z Współpracownikami

W tym miejscu znajdziesz Orędzie Papieża Franciszka na jutrzejszy Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2015 r. 

Drodzy Bracia i Siostry!

Jezus jest „ewangelizatorem w najwyższym stopniu i uosobieniem Ewangelii” (por. adhort. apost. Evangelii gaudium, 209). Jego szczególna troska o ludzi najbardziej bezbronnych i spychanych na margines jest zachętą dla wszystkich, aby troszczyć się o osoby najsłabsze i rozpoznawać Jego cierpiące oblicze zwłaszcza w ofiarach nowych form ubóstwa i niewolnictwa. Pan mówi: „Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić; byłem przybyszem, a przyjęliście Mnie, byłem nagi, a przyodzialiście Mnie; byłem chory, a odwiedziliście Mnie; byłem w więzieniu, a przyszliście do Mnie” (Mt 25, 35-36). Misją Kościoła, będącego pielgrzymem na ziemi i matką wszystkich, jest zatem kochać Jezusa Chrystusa, czcić Go i kochać zwłaszcza w ludziach najuboższych i opuszczonych; do nich należą niewątpliwie migranci i uchodźcy, którzy usiłują pozostawić za sobą ciężkie warunki życia i wszelkiego rodzaju niebezpieczeństwa. Z tego względu tegoroczny Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy ma za temat: Kościół bez granic matką wszystkich.

W istocie, Kościół otwiera szeroko swoje ramiona, aby przyjąć wszystkie ludy, nie czyniąc różnic i nie stawiając granic, oraz by głosić wszystkim, że „Bóg jest miłością” (1 J 4, 8. 16). Jezus po swojej śmierci i zmartwychwstaniu powierzył uczniom misję bycia Jego świadkami i głoszenia Ewangelii radości i miłosierdzia. W dniu Pięćdziesiątnicy odważnie i z entuzjazmem wyszli oni z Wieczernika; moc Ducha Świętego przeważyła nad wątpliwościami i wahaniami i spowodowała, że każdy rozumiał ich przepowiadanie we własnym języku; tak więc od początku Kościół jest matką o sercu otwartym na cały świat, bez granic. Ten mandat trwa już dwa tysiące lat historii, ale od pierwszych wieków misyjne głoszenie uwydatniało powszechne macierzyństwo Kościoła, temat rozwijany później w pismach Ojców i podjęty przez Powszechny Sobór Watykański II. Ojcowie soborowi mówili o Ecclesia mater, aby wyjaśnić jego naturę. W istocie rodzi on synów i córki, „wciela ich oraz rozciąga na nich miłość i troskę” (por. Konstytucja dogmatyczna o Kościele Lumen gentium, 14).

Kościół bez granic, matka wszystkich, szerzy w świecie kulturę przyjmowania i solidarności, zgodnie z którą nikogo nie wolno uważać za niepotrzebnego, będącego nie na swoim miejscu czy do odrzucenia. Jeżeli wspólnota chrześcijańska rzeczywiście żyje swoim macierzyństwem, to umacnia, ukierunkowuje i wskazuje drogę, cierpliwie towarzyszy, staje się bliska przez modlitwę i przez dzieła miłosierdzia.

Dziś to wszystko nabiera szczególnego znaczenia. Bowiem w epoce tak rozległych migracji wielka liczba osób opuszcza swoje rodzime miejsca i podejmuje niebezpieczną podróż nadziei, z bagażem pełnym pragnień i lęków, w poszukiwaniu bardziej ludzkich warunków życia. Nierzadko jednak te ruchy migracyjne wzbudzają nieufność i wrogość, nawet we wspólnotach kościelnych, zanim jeszcze pozna się historie życia, prześladowań czy nędzy osób, których to dotyczy. W takim wypadku podejrzenia i uprzedzenia stają w sprzeczności z biblijnym przykazaniem, by przyjmować z szacunkiem i solidarnością przybysza będącego w potrzebie.

Z jednej strony, w sanktuarium sumienia odczuwa się wezwanie do tego, by dotykać nędzy ludzkiej i konkretnie wypełniać przykazanie miłości, które pozostawił nam Jezus, kiedy utożsamiał się z obcym przybyszem, z człowiekiem cierpiącym, ze wszystkimi niewinnymi ofiarami przemocy i wyzysku. Z drugiej jednak, z powodu słabości naszej natury, „doświadczamy pokusy bycia chrześcijanami, zachowując roztropny dystans w stosunku do ran Pana” (adhort. apost. Evangelii gaudium, 270).
Odwaga wiary, nadziei i miłości pozwala zmniejszyć dystans, dzielący od ludzkich dramatów. Jezus Chrystus wciąż oczekuje, aby Go rozpoznawać w migrantach i w uchodźcach, w uciekinierach i przesiedleńcach, i także w ten sposób wzywa nas, abyśmy dzielili się zasobami, niekiedy rezygnując z części naszego nabytego dobrobytu. Przypominał o tym papież Paweł VI, stwierdzając, że najbardziej uprzywilejowani powinni wyrzec się niektórych swoich praw, aby z większą swobodą oddać swoje dobra na służbę innych” (list apost. Octogesima adveniens, 14 maja 1971 r., 23).

Skądinąd, wielokulturowy charakter współczesnych społeczeństw skłania Kościół do podejmowania nowych działań w zakresie solidarności, jedności i ewangelizacji. Ruchy migracyjne w istocie pobudzają do zgłębiania i umacniania wartości koniecznych do tego, aby zapewnić harmonijne współistnienie osób i kultur.

Aby to osiągnąć, nie wystarcza sama tolerancja, która otwiera drogę do poszanowania różnorodności i zapoczątkowuje drogi dzielenia się wśród osób różnego pochodzenia i różnych kultur. W to włącza się powołanie Kościoła do pokonywania granic i umożliwiania „przejścia od postawy obronnej, nacechowanej strachem, brakiem zainteresowania i tendencją do marginalizacji (…) do postawy opartej na 'kulturze spotkania', jedynej, która potrafi budować świat bardziej sprawiedliwy i braterski” (por. Orędzie na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2014 r.).

Ruchy migracyjne nabrały wszak tak wielkich rozmiarów, że tylko systematyczna i konkretna współpraca, w którą włączyłyby się państwa i organizacje międzynarodowe, może być w stanie skutecznie je uregulować i nimi pokierować. W istocie, migracje domagają się reakcji wszystkich, nie tylko ze względu na zasięg tego zjawiska, ale także „z powodu problemów społecznych, ekonomicznych, politycznych, kulturowych i religijnych, jakie niesie, ze względu na dramatyczne wyzwania, jakie stawia przed społecznościami poszczególnych krajów i przed wspólnotą międzynarodową” (Benedykt XVI, enc. Caritas in veritate, 29 czerwca 2009 r., n. 62).

W programach obrad międzynarodowych częste są debaty nad stosownością, metodami i normami, które pozwoliłyby stawić czoła zjawisku migracji. Istnieją organizacje i instytucje na szczeblu międzynarodowym, krajowym i lokalnym, które służą swoją pracą i swoje siły oddają na służbę tych ludzi, którzy przez emigrację starają się o lepsze warunki życia. Pomimo wielkodusznych i godnych uznania wysiłków konieczne jest wyraźniejsze i skuteczniejsze działanie, opierające się na ogólnoświatowej sieci współpracy, której fundamentem jest ochrona godności i centralnego miejsca każdego człowieka. W ten sposób bardziej skuteczna będzie walka z haniebnym i przestępczym handlem istotami ludzkimi, z naruszaniem podstawowych praw, z wszelkimi formami przemocy, nadużyć i zniewalania. Wspólna praca wymaga jednak wzajemnej i harmonijnej pomocy krajów, udzielanej z gotowością i ufnością, gdyż dobrze wiadomo, że „żaden kraj nie może sam stawić czoła trudnościom związanym z tym zjawiskiem, które jest tak rozległe, że już na wszystkich kontynentach obserwuje się zarówno ruchy imigracyjne, jak i emigracyjne” (Orędzie na Światowy Dzień Migranta i Uchodźcy 2014 r.).

Na globalizację zjawiska migracji trzeba zareagować globalizacją miłości i współdziałania, ażeby stworzyć migrantom bardziej humanitarne warunki. Zarazem należy wzmóc wysiłki, aby stworzyć warunki pozwalające na stopniowe eliminowanie przyczyn, które powodują, że całe społeczności opuszczają swoją rodzimą ziemię, zmuszane do tego przez wojny i nędzę, przy czym często pierwsze są przyczyną drugich.

Z solidarnością względem migrantów i uchodźców należy łączyć odwagę i kreatywność, konieczne do tego, aby na poziomie światowym szerzyć porządek gospodarczo-finansowy bardziej sprawiedliwy i zrównoważony, a także wzmóc wysiłki na rzecz pokoju, który jest nieodzownym warunkiem wszelkiego autentycznego postępu.

Drodzy migranci i uchodźcy! Zajmujecie specjalne miejsce w sercu Kościoła i pomagacie mu poszerzać granice swojego serca, aby okazywał swoje macierzyństwo względem całej rodziny ludzkiej. Nie traćcie swojej ufności i nadziei! Pomyślmy o Świętej Rodzinie na uchodźstwie w Egipcie: tak jak w matczynym sercu Maryi Dziewicy oraz w troskliwym sercu św. Józefa była ufność, że Bóg nigdy nie opuszcza, tak niech wam nie zabraknie podobnej ufności w Panu. Zawierzam was Ich opiece i wszystkim udzielam z serca Apostolskiego Błogosławieństwa.

Watykan, 3 września 2014 r.

15 stycznia 2015

Trwa azjatycka podróż Ojca Św. Franciszka - Siódma podróż zagraniczna Papieża:

Sri Lanka i Filipiny (możemy ją śledzić na stronie Radia Watykańskiego)

Papieskie pożegnanie ze Sri Lanką

Ostatni dzień pobytu w Sri Lance Franciszek rozpoczął Mszą odprawioną w kaplicy nuncjatury. Po krótkim pożegnaniu opuścił Kolombo i pojechał zamkniętym samochodem do oddalonej o 35 km od tego miasta Bolawalany, gdzie znajduje się kaplica Matki Bożej Lankijskiej oraz Instytut Kulturalny Benedykta XVI. 

Ojciec Święty pozdrowił oczekujący na niego tłum wiernych i wszedł do małej kaplicy, podczas gdy chór śpiewał znane nam dobrze „Ave Maria” Charlesa Gounoda. Odmówił z wiernymi Ojcze Nasz i udzielił zebranym błogosławieństwa. Wśród nich byli m.in. zakonni współbracia Papieża, jezuici. Bardzo blisko Instytutu znajduje się bowiem ich wspólnota zakonna.

Na zewnątrz czekały już grupa współpracowników Instytutu i reprezentacja sił zbrojnych. To właśnie żołnierze wspierali utworzenie tej placówki, powstałej w 2011 r. jako wspólna inicjatywa kościelno-państwowa mająca umacniać proces pojednania narodowego po blisko trzydziestu latach bratobójczej wojny domowej. Z obydwoma delegacjami Franciszek zrobił pamiątkowe zdjęcia grupowe. Po pożegnaniu z wiernymi, czemu towarzyszył wykonywany przez chór znany utwór gospel „O happy day”, wsiadł ponownie do samochodu i udał się na międzynarodowe lotnisko Kolombo, gdzie odbyła się krótka, ale bardzo uroczysta ceremonia pożegnalna.

W holu lotniska czekał już na Papieża prezydent Maithripala Sirisena. Stamtąd aż do drzwi samolotu rozciągnięty został kilkudziesięciometrowy czerwony dywan, a po jego obydwu stronach ustawiono szpaler charakterystycznych lankijskich tarcz trzymanych przez ubranych w stroje ludowe tancerzy i bębniarzy. W rytm uderzeń kilkudziesięciu bębnów Franciszek, tradycyjnie ze swoją czarną teczką w ręku, żegnał się z przybyłymi oficjalnymi gośćmi rządowymi i kościelnymi, a także z przedstawicielami wojska. Wśród oficjalnej delegacji obecny był m.in. premier. U szczytu schodów prowadzących do samolotu Ojciec Święty raz jeszcze pozdrowił zebranych i wszedł do środka maszyny.

Kilka minut po godzinie 9:00 Airbus A340 linii lotniczych Sri Lankan Airlines z Papieżem Franciszkiem na pokładzie wzbił się w powietrze w drodze do stolicy Filipin Manili. Tym samym zakończył się pierwszy etap siódmej podróży apostolskiej tego pontyfikatu.

ks. Leszek Gęsiak SJ, rv, Kolombo

Papieska konferencja prasowa w samolocie

„Niech Bóg błogosławi i strzeże Sri Lankę” – tak na pożegnanie napisał Franciszek na Twitterze. Po sześciogodzinnym locie z Kolombo papieski Airbus A 340 wylądował w Manili. Po drodze Ojciec Święty znalazł czas, by odpowiedzieć na pytania towarzyszących mu dziennikarzy. Jedno z nich dotyczyło głównego celu papieskiej wizyty na Filipinach.

„Być może za bardzo upraszczam, ale w centrum przesłania będą ubodzy – odpowiedział Papież. – Ubodzy, którzy chcą iść naprzód, którzy ucierpieli na skutek tajfunu Yolanda i wciąż jeszcze doświadczają jego konsekwencji. Ubodzy, którzy mają wiarę, nadzieję. Lud Boży, ubodzy wyzyskiwani przez tych, którzy determinują tak wiele niesprawiedliwości społecznych, duchowych, egzystencjalnych”.

Franciszka zapytano też o jego wizytę w świątyni buddyjskiej. Został do niej zaproszony przez mnicha, który podejmował go na lotnisku. Do odwiedzenia świątyni skłoniło Papieża ostatecznie doświadczenie kultu, jakiego doznaje Maryja w sanktuarium w Madhu od wyznawców różnych religii.

„Byli tam nie tylko katolicy, ale również buddyści, muzułmanie, hinduiści – powiedział Ojciec Święty. – Wszyscy przyszli tam się modlić i twierdzą, że otrzymują łaski. W ludzie, który nigdy się nie myli, jest coś, co go jednoczy. I jeśli oni są w sposób tak naturalny zjednoczeni przez to, że przyszli razem modlić się do świątyni, która jest chrześcijańska, ale nie tylko chrześcijańska, jakże ja mógłbym nie pójść do świątyni buddystów, aby ich pozdrowić? To, co wydarzyło się w Madhu, jest bardzo ważne. Pozwala zrozumieć poczucie międzyreligijności, którym żyje się na Sri Lance. Są też grupy fundamentalistów, ale oni nie są z ludem, to elity ideologiczne. Kiedyś mówiło się, że buddyści idą do piekła. Również protestanci. Kiedy byłem dzieckiem, uczono nas, że wszyscy protestanci idą do piekła. Kościół bardzo się rozwinął w poszanowaniu innych religii. W dziejach Kościołach były mroczne chwile, musimy to przyznać bez skrępowania, ponieważ również my jesteśmy na drodze z grzechu do łaski. Ta międzyreligijność, jako poszanowanie braci, jest łaską”.

Dziennikarz francuski poprosił Papieża o komentarz do niedawnych zamachów w Paryżu. Ojciec Święty podkreślił, że zarówno wolność słowa, jak i wolność religijna to podstawowe prawa człowieka.

„Nie można obrażać, prowadzić wojny, zabijać w imię religii, czyli w imię Boga – zaznaczył Franciszek. – Dziwi nas to, co się teraz dzieje, ale pomyślmy o naszej historii, ileż to mieliśmy wojen religijnych. Pomyślmy o nocy św. Bartłomieja. Jak widać, również my byliśmy pod tym względem grzesznikami, ale nie wolno zabijać w imię Boga. A jeśli chodzi o wolność słowa, to każdy ma nie tylko wolność, ale i prawo wypowiedzenia tego, co myśli, by służyć dobru wspólnemu. Ale bez obrażania. Jeśli pan Gasbarri, który jest przyjacielem, obrzuci moją mamę przekleństwami, to dostanie cios. To normalne. Nie można prowokować, nie można znieważać wiary innych ludzi. Papież Benedykt w jednym z przemówień mówił o mentalności i metafizyce postpozytywistycznej, która przekonuje, że religie to swoista subkultura, są tolerowane, ale mało ważne, nie należące do kultury oświeconej. Takie jest dziedzictwo oświecenia. Tak wielu ludzi szydzi i naigrywa się z religii innych, bawi się ich kosztem. Prowokują i staje się to, co mogłoby się przytrafić panu Gasbarriemu, gdyby powiedział coś przeciwko mojej mamie. Są granice, każda religia, która szanuje ludzkie życie i osobę ludzką, ma swą godność. Nie można się z niej naigrywać” – podkreślił Papież.

kb/ rv

fot.EPA

W związku z ponownym uwięzieniem Mary Wagner, kanadyjskiej obrończyni dzieci nienarodzonych i zagrożonych aborcją, w dniu dzisiejszym tzn. 10.01.2015 o godz. 12.00 pod ambasadą Kanady w Berlinie odbył się zaplanowany protest. Mimo zapowiadanym huraganom i deszczu pod ambasadą zgromadziło się około 40 osób, a liczba protestujących została wzmocniona przez reprezentantów Polskiej Misji Katolickiej z Hamburga, jak i reprezentanta niemieckiej organizacji pro-life-Bundesverband Lebensrecht e. V. z  Berlina.

W związku z ponownym aresztowaniem Mary Wagner, kanadyjskiej Obrończyni Życia, Diakonia Życia w PMK Berlin organizuje w sobotę

10 stycznia o godzinie 12:00 protest solidarności z Mary i wszystkimi uwięzionymi działaczami ruchów w obronie nienarodzonych pod ambasadą Kanady w Berlinie.