Nasze rekolekcje z konieczności, przeżywamy indywidualnie, bądź w gronie rodziny. Korzystamy z różnych źródeł. Może warto przypomnieć sobie, czym jest Sakrament Pokuty – Spowiedź. Pomocą dla nas zainteresowanych tym tematem będą katechezy, jakie wygłosił w naszej Misji ks. Dawid Pietras w marcu 2013 roku.  Niech ten czas będzie czasem nawrócenia i umocnienia. Przekierowanie na Rekolekcje...>>>

z siedziby Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie

Drodzy Parafianie! Korzystając z tego środka komunikacji, jakim jest Internet i nasza internetowa strona, serdecznie Was wszystkich pozdrawiamy w tym trudnym dla nas wszystkich czasie. Każdego dnia łączymy się z Wami w modlitwie, szczególne w czasie Eucharystii, którą nieprzerwanie sprawujemy od początku ogłoszenia pandemii koronawirusa.

Dzisiaj zapraszam do bazyliki św. Jana Chrzciciela na codzienną transmisję na żywo o godz. 19.00, na wspólny Różaniec w intencji chorych i wszystkich spieszących im z pomocą; na błagalny śpiew suplikacji; na modlitwę psalmami.

W niedzielę zapraszam na transmisję Mszy świętej o godz. 10.15 z bazyliki.

Transmisje będą dostępne przez kanał Polskiej Misji Katolickiej na youtube:

https://www.youtube.com/channel/UCHVKfx9IhCvBWlbI57KrbsA

Powierzamy Was opiece naszej Patronki, naszej Matki i Królowej, Zwycięskiej Pani Jasnogórskiej.

Ksiądz proboszcz Marek Kędzierski

ze Współbraćmi Salezjanami

Uroczystość przyrzeczeń odbywa się podczas Mszy świętej. Po ewangelii OPIEKUN kandydatów do ślubowania zwraca się do celebransa:

Ojcze, obecni tu kandydaci pragną podczas tej Eucharystii, w uroczystość Zwiastowania Najświętszej Maryi Panny, złożyć przyrzeczenia, które zapoczątkują Duchową Adopcję dzieci zagrożonych zabiciem w łonie matki.

CELEBRANS:

Przychylam się do Waszej prośby, ponieważ pragniecie bronić tym sposobem życia nienarodzonych dzieci, którym grozi zagłada. Przystąpcie, najmilsi, do Ołtarza, żeby złożyć wasze przyrzeczenia.

Wszyscy adoptujący podchodzą bliżej ołtarza.

CELEBRANS:

Pokornie prośmy Boga Ojca, aby nasze siostry i bracia mogli wypełnić swoje zobowiązania i tym sposobem stać na straży życia poczętych, jeszcze nie narodzonych dzieci. Niech Duch Święty udzieli daru wytrwania dla tych, którzy podejmą to dzieło. Przez Chrystusa Pana naszego. Amen.

HYMN DO DUCHA ŚWIĘTEGO – śpiew: „O Stworzycielu, Duchu, przyjdź”

CELEBRANS wygłasza słowo Boże, które kończy zwracając się do osób przyrzekających:

Drogie siostry i bracia! Będziecie stać na straży budzącego się życia ludzkiego. Poprzez szczególną modlitwę i umartwienia pomożecie Kościołowi w walce z szatanem, namawiającym do zabicia dziecka poczętego. Niech każdy z was, posłuszny Duchowi Świętemu, który was natchnął do tego duchowego daru, broni jednego "swojego" dziecka; niech osłania je przed rękami zabójców; niech nad każdym adoptowanym dzieckiem będzie wasza modlitwa, Komunia św., post i ofiara, abyście w tym znajdowali radość i moc, i codziennie składali przez Jezusa Chrystusa swój duchowy dar.

Po Słowie Bożym następuje przekazanie światła osobom przyrzekającym.

Podejmujący Duchową Adopcję zapalają od Paschału swoje świece, przekazują także to światło kolejnym osobom.

CELEBRANS:

Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś prostaczkom. Tak, Ojcze, gdyż takie było Twoje upodobanie.

Rozpoczyna się złożenie przyrzeczenia Duchowej Adopcji Dziecka poczętego.

CELEBRANS odczytuje kolejne fragmenty przyrzeczenia, które adoptujący na głos powtarzają:

Boże, Ojcze Wszechmogący

Najświętsza Panno, Bogarodzico Maryjo,

wszyscy Aniołowie i Święci

Wiedziony pragnieniem niesienia pomocy w obronie nienarodzonych

postanawiam i przyrzekam,

że od dnia ………(podajemy datę dnia podjęcia adopcji)

w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego biorę w Duchową Adopcję jedno dziecko którego imię jedynie Bogu jest wiadome przez dziewięć miesięcy, każdego dnia, modlić się o uratowanie jego życia oraz o sprawiedliwe i prawe życie po urodzeniu.

Tymi modlitwami będą: Tajemnica Różańca, moje dowolne postanowienia, modlitwa, którą dziś po raz pierwszy odmówię:

Panie Jezu, za wstawiennictwem Twojej Matki Maryi, która urodziła Cię z miłością, oraz za wstawiennictwem św. Józefa, człowieka zawierzenia, który opiekował się Tobą po urodzeniu – proszę Cię w intencji tego nienarodzonego dziecka, które duchowo adoptowałem, a które znajduje się w niebezpieczeństwie zagłady. Proszę, daj rodzicom miłość i odwagę, aby swoje dziecko pozostawili przy życiu, które Ty sam mu przeznaczyłeś. Amen.

CELEBRANS:

Módlmy się. Boże, Źródło życia i dobroci! Ty posłałeś Syna Swego, Słowo Życia – wysłuchaj prośby nasze, a tych, którzy złożyli dzisiaj przyrzeczenia, racz pobłogosławić i spraw, aby przy pomocy Twojej łaski zachowali to, co przyrzekali. Przez Chrystusa Pana naszego.

Następuje wyznanie wiary – CREDO –

Przyklękamy na słowa: „.. i za sprawą Ducha Świętego...”

Teraz ma miejsce MODLITWA WIERNYCH przygotowana przez przyrzekających

"Kto ma przykazania moje i je zachowuje, ten Mnie miłuje. Kto zaś Mnie miłuje, ten będzie umiłowany przez Ojca mego, a również Ja będę go miłował i objawię mu siebie. (J;14;21) "

Modlitwa za dzieci nienarodzone

Boże, Ojcze miłosierdzia, Dawco Życia !Prosimy Cię, spójrz na wszystkie dzieci, które jeszcze się nie narodziły. Otocz je swoją opieką i pozwól im szczęśliwie przyjść na świat. Prosimy Cię szczególnie za te nienarodzone dzieci, które zagrożone są aborcją. O wypowiedz nad nimi Twoje słowa: "Żyj, rośnij", spraw, żeby ich matki porzuciły decyzję o usunięciu ciąży i żeby z miłością przyjęły swoje dzieci, a w nich Jezusa Twojego Syna i Ciebie. O udziel im Twego wsparcia w tym trudnym dla nich czasie, daj im się poznać, jako Ten, który wspaniale zaspokaja każdą potrzebę- fizyczną, psychiczną, materialną i duchową. Prosimy Cię o to Panie przez Twojego Syna Jezusa w którym dałeś nam życie i przez którego pozwoliłeś nam narodzić się na nowo jako Twoje dzieci. Amen.

Różaniec w obronie życia i rodziny - Tajemnice Światła

T. I. Chrzest Pana Jezusa w Jordanie

"W owym czasie przyszedł Jezus z Nazaretu w Galilei i przyjął od Jana chrzest w Jordanie. A z nieba odezwał się głos: "Tyś jest mój Syn umiłowany, w Tobie mam upodobanie" (Mk 1, 9-11).
Maryjo – Przybytku Ducha Świętego, prosimy Cię w intencji wszystkich dzieci. Przez tajemnicę Chrztu Pańskiego uproś u Boga łaskę ochrony tych dzieci przed wszelkim złem, zwłaszcza tym jakie może wypływać ze słabości i grzechów ich rodziców. Tobie powierzamy drogi ich rozwoju i ufamy, że doprowadzisz je do Jezusa. Módlmy się, aby po narodzinach każde z nich stało się upodobanym dzieckiem Bożym dzięki łasce Sakramentu Chrztu św.

T.II. Objawienie Pana Jezusa na weselu w Kanie

. Czyż jeszcze nie nadeszła godzina moja. Wtedy Matka Jego powiedziała do sług: "Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie." " .. Objawił swoją chwałę i uwierzyli w Niego Jego uczniowie" (J 2, 4-5,11). Troska Jezusa o nowożeńców przypomina nam najważniejsze pytania: czy troszczę się o moją rodzinę? Czy pamiętam, że życie rodzinne to moja pierwsza i najważniejsza droga do Boga, do zbawienia i szczęścia?
Maryjo, Matko Pięknej Miłości prosimy Cię, aby małżeństwa budowały swoje rodziny na sakramentalnej łasce i pełnym zawierzeniu Panu Bogu, który jest źródłem ich miłości. Niech dzieci w tych rodzinach będą otoczone serdeczną troską i prawdziwą miłością.

T.III. Głoszenie Królestwa Bożego i wzywanie do nawrócenia

.. .Jezus ... mówił: "Czas się wypełnił i bliskie jest Królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię" (Mk 1,14,15).
Jezus jest Królem miłości, pokoju i łaski, Królem życia Bożego w rodzinie. Wzajemna miłość w rodzinie utwierdzają królestwo Chrystusa wśród nas. Słowa i czyny Jezusa są podstawą naszej nadziei na nasze osobiste nawrócenie i na wytrwanie do końca w wierności Bogu. Dobra Nowina, którą głosi Jezus, dodaje nam otuchy i nadziei, gdyż upewnia nas o tym, że mimo skutków grzechu pierworodnego każdy z nas może stać się nowym, świętym człowiekiem, który umie sobie radzić z twardą rzeczywistością. Módlmy się, aby wszyscy rodzice uwierzyli Słowu Bożemu i nigdy na swej drodze rodzinnej nie zatracili wiary w Królestwo Boże. Niech modlitwa rodzinna będzie gwarantem jedności i nierozerwalności szczególnie w rodzinach skłóconych i zagrożonych rozpadem.

T.IV. Przemienienie na Górze Tabor

"Gdy się modlił, wygląd Jego twarzy się odmienił, a Jego odzienie stało się lśniąco białe. A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz. A z obłoku odezwał się głos: "To jest Syn mój, Wybrany, Jego słuchajcie"(Łk 9,29,31,35).
Pośród niepokojów warto pójść za Jezusem. Warto pójść na górę modlitwy i wyciszenia. Warto wypłynąć na głębię. Życie na płyciźnie, kierowanie się modą i mentalnością tego świata, zawężenie pragnień i ideałów, szukanie doraźnej przyjemności prowadzą do utraty nadziei. Trwanie w nadziei wymaga odwagi i wypływania na głębię, bo tylko na głębi można spotkać się z Jezusem. Módlmy się o ocalenie dzieci poczętych i o przemianę rodziców szczególnie oddalonych od Pana Boga.

T.V. Ustanowienie Eucharystii

. Jezus wziął chleb i odmówiwszy błogosławieństwo, połamał i dał uczniom, mówiąc: "Bierzcie i jedzcie, to jest Ciało Moje." Następnie wziął kielich i odmówiwszy dziękczynienie, dał im, mówiąc: "Pijcie z niego wszyscy, bo to jest moja Krew Przymierza, która za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów" (Mt 26,26-28).
Eucharystia to przypomnienie o tym, że Bóg przyjmuje nas z miłością od zawsze i na zawsze, że nam nieustannie błogosławi, że pomaga nam połamać to, co w nas egoistyczne i grzeszne, i że pragnie rozdać nas naszym bliźnim jako dobry dar swojej miłości.
Módlmy się, aby rodzice od poczęcia swych dzieci stale umacniali się komunią z Chrystusem, zaś każde dziecko otrzymało możliwość uczestnictwa w Sakramencie Eucharystii.

Śpiew – Kanon – Ojcze chwała Tobie swe życie składam Tobie .Kocham Ciebie, Jezu Chwała Tobie…. Duchu chwała Tobie ……

„Wybierajcie więc życie, abyście żyli wy i wasze potomstwo miłując Pana, Boga swego” (Pwt 30, 19)

Dar życia jest zaraz po miłości Boga największym darem dla ludzi.

„Duchowa Adopcja Dziecka Poczętego Zagrożonego Zagładą” jest zaproszeniem do współpracy z Bogiem w obronie życia. Jest to modlitewna pomoc dzieciom poczętym,

jeszcze nienarodzonym, a zagrożonym w swoim istnieniu oraz szczególne wsparcie rodzicom dziecka poczętego.

Duchowa Adopcja trwa dziewięć miesięcy i polega na codziennym odmawianiu jednej tajemnicy różańcowej oraz specjalnej modlitwy w intencji zaadoptowanego dziecka i ich rodziców. Można też podjąć dowolnie wybrane dodatkowe postanowienia np. częsta spowiedź i Komunia św., adoracja Najświętszego Sakramentu, czytanie Pisma św., dodatkowe modlitwy, podjęcie postu, spełnianie dobrych uczynków. Bardzo cennym zobowiązaniem może być także pozyskiwanie nowych zwolenników Duchowej Adopcji oraz apostolstwo w obronie życia.

W naszej misyjnej parafii można podjąć Duchową Adopcję w sposób uroczysty w Dzień Świętości Życia przypadający w Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Zrobimy to wyjątkowo w domu, prywatnie z powodu trwającej epidemii koronawirusa.

Dzisiaj rozpoczynamy duchowe przygotowanie, nasze TRIDUUM przed Dniem Świętości Życia. Osoby chętne, które chciałyby wziąć udział w tej modlitwie przygotowującej, zapraszamy do jej rozpoczęcia wyjątkowo przez internet, korzystając z materiałów, jakie będą ukazywały się w najbliższym czasie.

Deklaracje adopcyjne złożymy wtedy, kiedy będzie to możliwe. Deklaracja do wydrukowania w własnym zkresie tutaj...>>>

Dzień Trzeci TRIDUUM – Wtorek 24 marca 2020

Obrońca życia broni rodziny, która jest sanktuarium życia

„I życzę, i modlę się o to stale, ażeby rodzina polska dawała życie, aby była wierna świętemu prawu życia. Jeśli się naruszy prawo człowieka do życia w tym momencie, w którym poczyna się on jako człowiek pod sercem matki, godzi się pośrednio w cały ład moralny, który służy zabezpieczeniu nienaruszalnych dóbr człowieka. Życie jest pierwszym wśród tych dóbr. Kościół broni prawa do życia nie tylko z uwagi na majestat stwórcy, który jest tego życia pierwszym Dawcą, ale równocześnie ze względu na podstawowe dobro człowieka”. Św. Jan Paweł II  

czytaj ... czytaj ...

Dzień Drugi TRIDUUM – Poniedziałek 23 marca 2020

Św. Józef – Obrońca życia i wzór ojca

„ Niech św. Józef „ Mąż Sprawiedliwy” niestrudzony pracownik, nieskazitelny opiekun skarbów Mu powierzonych, strzeże je, opiekuje się nimi i zawsze je oświeca”(FC86) JPII

Józef z Nazaretu, który uchronił Jezusa od okrucieństwa Heroda, staje w tej chwili przed nami jako wielki rzecznik sprawy obrony życia ludzkiego od pierwszej chwili poczęcia aż do naturalnej śmierci. Pragniemy więc w tym miejscu polecić Bożej Opatrzności i świętemu Józefowi życie ludzkie, zwłaszcza życie nie narodzonych — w naszej Ojczyźnie, i na całym świecie. Życie posiada nienaruszalną wartość i niepowtarzalną godność, dlatego zwłaszcza, że każdy człowiek jest powołany do uczestniczenia w życiu Bożym. Święty Jan pisze: „Popatrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec: zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi i rzeczywiście nimi jesteśmy” (1 J 3, 1). Życie jest najpiękniejszym darem Boga. Dlatego z tak wielkim bólem patrzymy na to, co się dzieje (...) w wielu miejscach świata: życie jest umyślnie niszczone przez wojnę, przemoc, aborcję.

A przecież zostaliśmy stworzeni przez Boga do wyższych rzeczy — by kochać i być kochanymi.( św. Jan Paweł II – Kalisz 1997 r.)

W chwili zwiastowania Maryja była „poślubiona mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida”.

czytaj ... czytaj ...

Dzięń Pierwszy TRIDUUM – Niedziela 22 marca 2020

Obrońca życia wezwany do pójścia za Chrystusem - Droga Krzyżowa,

którą odprawiamy w domu, jednocząc się duchowo

Pilnie potrzebna jest wielka modlitwa za życie, przenikająca cały świat – św. Jan Paweł II, EV 100

w−pro−life−congress−2007.com

„Oto Człowiek” (J 19, 5) – słowa Piłata, skierowane do tłumu, ukazujące Jezusa. Najbardziej czytelnym znakiem Bożego miłosierdzia jest tajemnica Wcielenia Syna Bożego, który stał się człowiekiem, aby umrzeć za nas na krzyżu.

Pójdziemy Jego śladami, rozważając Drogę Krzyżową i prosząc, by Miłosierdzie Boże zrealizowało się w życiu każdego z nas, każdego człowieka na świecie.

Panie Jezu Chryste, chcemy wejść razem z Tobą na Twoją krzyżową drogę by obudzić na nowo nasze sumienia i naszą wrażliwość na sens i wartość ludzkiego życia w każdym jego momencie. Przed Dniem Świętości Życia, ustanowionym jako odpowiedź na wezwanie czcigodnego sługi Bożego Jana Pawła II, zawarte w encyklice „ Evangelium Vitae” chcemy przypomnieć jego słowa i błagać Cię o miłosierdzie dla całego świata.

czytaj ... czytaj ...

I dzisiaj, w Uroczystość św. Józefa, o godzinie dziewiętnastej w bazylice, jako Wasi duszpasterze, wołaliśmy do Miłosiernego Boga tymi słowami. Błagamy, podobnie, jak każdy z Was, aby powstrzymana została pandemia koronawirusa. Prosimy o ulgę w cierpieniu dla chorych, ochronę dla lekarzy, pielęgniarek, pielęgniarzy, ratowników medycznych i wszystkich służb spieszących z pomocą poszkodowanym.

Jednoczmy się w modlitwie w naszych domach, bądźmy zdyscyplinowani.

Kolejny raz wołajmy razem:

Do Ciebie św. Józefie, uciekamy się w naszej niedoli,

Wezwawszy pomocy Twej Najświętszej Oblubienicy
z ufnością również błagamy o Twą opiekę.

Przez miłość, która Cię łączyła z Niepokalaną Dziewicą Bogarodzicą i przez ojcowską Twą troskliwość, którą otaczałeś Dziecię Jezus pokornie błagamy:

wejrzyj łaskawie na dziedzictwo, które Jezus Chrystus nabył Krwią Swoją i swoim potężnym wstawiennictwem dopomóż nam w naszych potrzebach.

Opatrznościowy Stróżu Bożej Rodziny czuwaj na wybranym potomstwem Jezusa Chrystusa. Oddal od nas ukochany Ojcze
wszelką zarazę błędów i zepsucia.

Potężny nasz wybawco, przybądź nam łaskawie z niebiańską pomocą w tej walce z mocami ciemności, a jak niegdyś uratowałeś Dziecię Jezus z niebezpieczeństwa, które groziło Jego życiu, tak teraz broń świętego Kościoła Bożego od wrogich zasadzek i wszelkiej przeciwności.

Otaczaj każdego z nas nieustanną opieką, abyśmy za Twoim przykładem i Twoją pomocą wsparci mogli żyć świątobliwie, umrzeć pobożnie i osiągnąć wieczną szczęśliwość w niebie. Amen. (modlitwa Papieża Leona XIII)

Zdrowaś Maryjo…

Chwała Ojcu…

Św. Józefie, módl się za nami!

Święty Boże! Święty mocny! Święty nieśmiertelny! Zmiłuj się nad nami.

Od powietrza, głodu, ognia i wojny, Wybaw nas Panie.

Od nagłej i niespodziewanej śmierci, Zachowaj nas Panie.

My grzeszni ciebie Boga prosimy, Wysłuchaj nas Panie.

Foto ks. Marek Kedzierski SDB

Do 30 kwietnia zostały odwołane wszystkie wydarzenia w archidiecezji berlińskiej (Bierzmowania i Pierwsze Komunie na razie do 15 maja).

Również we wszystkich parafiach odwołane są zaplanowane wydarzenia

i spotkania, do czasu oficjalnego odwołania.

Co to oznacza dla PMK w Berlinie?

Ze względu na epidemię koronawirusa!!!! Odwołane są od dzisiaj wszystkie msze święte z udziałem wiernych, nabożeństwa, liturgia Wielkiego Tygodnia i uroczystość Zmartwychwstania Pańskiego, święcenie pokarmów, oraz spotkania wszystkich grup formacyjnych, a także lekcje religii i języka polskiego.

Jako Wasi duszpasterze, o godz. 8.00 i 18.00 sprawujemy EUCHARYSTIĘ, łączymy się duchowo z całą Misją, modlimy się w intencjach chorych i wszystkie służby podejmujące opiekę nad chorymi i ich rodzinami.

O godz. 19.00 adorujemy Jezusa Eucharystycznego i modlimy się na Różańcu w podanych intencjach.

ZAPRASZAMY DO WSPÓLNEJ MODLITWY W TYM CZASIE!!!

Więcej informacji w oficjalnym piśmie z kurii arcybiskupiej i Słowie Księdza Arcybiskupa dra Heinera Kocha:

Rundschreiben_Nr.9_2020

https://www.erzbistumberlin.de/medien/pressestelle/aktuelle-pressemeldungen/pressemeldung/news-title/corona-massnahmen-im-erzbistum-berlin-laufend-aktuell-4569/

W ZWIĄZKU Z DECYZJĄ SENATU BERLINA I ARCYBISKUPA BERLINA

MSZE ŚW. W DNIU: 15 MARCA

ZOSTAJĄ ODWOŁANE

Jednocześnie informujemy, że w następnych dniach (aż do odwołania) w mszach św. będzie mogło uczestniczyć max. 50 osób (łącznie z księdzem, organistką i obsługa kościoła). Przed wejściem na mszę trzeba będzie podać: imię, nazwisko, adres zamieszkania i numer telefonu).

Więcej informacji na stronie internetowej Archidiecezji Berlińskiej (www.erzbistumberlin.de)

Bardzo prosimy zrozumienie, modlitwę i podporządkowanie się tej decyzji:

Duszpasterze PMK w Berlinie

Co myśleć i robić, gdy ksiądz ci mówi, żebyś nie poszedł do kościoła?

Dla wielkiej części ludzi w Polsce nie ma żadnego znaczenia, że w niedzielę nie będą mogli pójść do kościoła. I tak się nie wybierali.

Dla jakieś części będzie to radość – mają okazję wyzwolić się z obowiązku, za jakim nie tęsknili.

Jest jednak, i to wcale nie mała, grupa ludzi, dla których ta sytuacja jest mało komfortowa. Rodzi się w nich zdziwienie, smutek, dezorientacja, czasem nawet bunt. Nie pójść w niedzielę do kościoła? Wręcz niepojęte.

Do nich przede wszystkim kieruję te słowa.

To jest trudna sytuacja. Uwierzcie, że trudna także dla księdza, który musi powiedzieć ludziom: „Jutro niedziela, zostańcie w domu, nie przychodźcie na Mszę Świętą”.

Istnieje realne zagrożenie chorobą. Jak realne? Nikt z nas nie potrafi tego ocenić. Jedyne co możemy zrobić to przyjąć decyzje odpowiednich służb, rządu, także decyzje biskupów. Nie możemy być na każdym kroku mądrzejsi.

Nie możemy też jakoś zabobonnie wierzyć, że w kościele nic nam się nie może stać. Otóż może! Chcę przypomnieć wydarzenie z naszego kościoła. Było to za księdza Malinowskiego. W czasie wizytacji biskupiej, z sufitu kościoła oderwał się potężny fragment tynku i spadł tuż przy biskupie.

To były czasy, gdzie wizytacja biskupia gromadziła tłumy. Tłumy tak nachuchały, że zgromadzona wilgoć zrobiła swoje. Tynk się oderwał. Gdyby spadł na kogoś, mógłby zabić. Niektórzy z was, starsi, mogli to widzieć.

Dominikanie w Gdańsku mają od miesięcy zamknięty swój kościół. Grozi zawaleniem. To nie była decyzja wymierzona w kościół – naprawdę mogło wydarzyć się nieszczęście. Nie wolno tam wchodzić.

W kościele może ci spaść cegła na głowę, możesz się poślizgnąć, możesz dostać ataku astmy od kadzidła.

Możesz też zarazić się wirusem. Możesz też zarazić innych, bo masz go już w sobie a jeszcze o tym nie wiesz.

Najczęściej jest tak, że sam oceniasz ryzyko, okoliczności, i podejmujesz decyzje.

Za innymi decyzjami stać będą jacyś ludzie. Jestem inżynierem budownictwa – ten kościół grozi zawaleniem. Jestem strażakiem, tam jest wypadek, proszę jechać tędy. Jestem epidemiologiem – istnieje poważne ryzyko zarażenia.

I musimy być zdyscyplinowani, nie kombinować jak koń pod górę.

Wielu ludzi sądzić będzie, że nie będąc w kościele na mszy Świętej, zgrzeszą, i to ciężko.

Potrzeba z wielką cierpliwością i wielokrotnie tłumaczyć, i czynię to teraz, że do grzechu potrzeba świadomości złego czynu i wolnej woli podjęcia tego czynu.

Ci, którzy podporządkują się wezwaniu, by nie pójść do kościoła, mają tego świadomość, ale to nie jest ich wola. To nie jest ich decyzja, wybór, ich chcenie. To siła wyższa, zewnętrzna wobec nich.

Oni tego nie wybrali, postawiono ich w tej sytuacji. Nie są za to odpowiedzialni, nie ponoszą winy.

Jutro zgrzeszą tylko lenie, którzy na wieść o tym, że nie można pójść do kościoła – ucieszą się. Bo grzech jest zawsze w sercu.

Msza Święta jest wielkim darem i wielką łaską. Rzecz bezdyskusyjna.

Miejmy jednak jasną świadomość, że z konieczności opuszczając Mszę Świętą nie zostajemy bez Boga.

On jest przy nas. Możemy się z nim spotkać, usłyszeć Go, rozmawiać. Możemy prosić i dziękować. On jest z nami.

Jest z nami przez wiarę. Wiara jest najważniejsza.

Chciałbym w tym miejscu nawiązać do słów, które napisałem kilka dni temu.

Wyszedłem wtedy od pytania: „Co ci zostanie, gdy zabiorą lub przepadnie ci wszystko?”

Dobrze, że mamy księży i nauczycieli. Kościoły i parafialne budynki. Dobrze, że mamy Msze Święte i sakramenty. Nabożeństwa, adoracje, poświęcenia. Kazania, katechezy i konferencje formują naszą wiarę.

To wszystko ważne, nawet bardzo ważne.

Zadaj sobie jednak pytanie. Co w tobie zostanie, gdy zabiorą lub przepadnie wszystko?

Gdy zabraknie Eucharystii? Spowiedzi i rozgrzeszenia? Adoracji i nabożeństwa? Gdy zabraknie księdza i sakramentu namaszczenia chorych?

Co zostanie, gdy zabiorą lub przepadnie wszystko wokół?

Nic nie zostanie?

To rzeczywiście masz problem. Problem jest jednak tylko pozorny, bo jeśli nic nie zostanie, to znaczy, że to wszystko wokół, cały ten Kościół i to co on daje, był dla ciebie niczym, względnie figowym listkiem skrywającym pustkę.

Jeśli jednak zabiorą lub przepadnie wszystko wokół, a ty po tym odnajdziesz w sercu wiarę, to… znaczy, że masz wszystko.

Czekaj z utęsknieniem na księdza i jego rozgrzeszenie. Czekaj na Eucharystię. Czekaj na moment, gdy będziesz mógł spokojnie przyjść na Mszę Świętą do swego kościoła.

Tęsknij, ale wiedz, że masz wszystko.

Wiara to twoje zjednoczenie z Bogiem: “Któż nas może odłączyć od miłości Chrystusowej? Utrapienie, ucisk czy prześladowanie, głód czy nagość, niebezpieczeństwo czy miecz? (…) Jestem pewien, że ani śmierć, ani życie, ani aniołowie, ani Zwierzchności, ani rzeczy teraźniejsze, ani przyszłe, ani moce, ani co wysokie, ani co głębokie, ani jakiekolwiek inne stworzenie nie zdoła nas odłączyć od miłości Boga, która jest w Chrystusie Jezusie, Panu naszym.” ( Rz 8,35.38-39)

Masz wiarę, masz wszystko. Nie masz wiary, nie masz niczego, choć wokół będzie pełno wszystkiego.

A co będzie, jeśli mimo wszystkich apeli, przyjdzie jutro do kościoła, na którąś z Mszy Świętych, 60 czy 100 osób? Poproszę, by wyszli.

Poproszę, by wyszli najpierw ci mądrzejsi i pobożniejsi. Ci, którzy mają w sobie więcej miłości i pokory.

Myślę, że znajdą się tacy.

http://funawi.pl/co-myslec-i-robic-gdy-ksiadz-ci-mowi-zebys-nie-poszedl-do-kosciola/

Uroczystość Zwiastowania Pańskiego. Obchodzimy ją w Liturgii Kościoła 25 marca, na dziewięć miesięcy przed Bożym Narodzeniem. Odwieczne Słowo Ojca Niebieskiego przyjęło ludzkie ciało w łonie Maryi Dziewicy. Maryja poczęła z Ducha Świętego Jezusa, naszego Zbawiciela. Od tego momentu Jezus zamieszkał pośród nas, stał się człowiekiem.

Z woli św. Jana Pawła II ten właśnie dzień ustanowiony został Dniem Świętości Życia. Tego dnia dziękujemy Bogu przez Maryję za każde ludzkie życie, dziękujemy za życie, którym zostaliśmy obdarzeni przez Stwórcę. Dar życia jest zaraz po miłości Boga największym darem dla ludzi.

Dlatego tego dnia bardzo odważnie stańmy po stronie Życia i podejmijmy Duchową Adopcję Dziecka Poczętego, ale jeszcze Nienarodzonego.

Więcej informacji na temat Duchowej Adopcji:

http://www.duchowa-adopcja.pl/

Papież Franciszek wystosował orędzie na tegoroczny Światowy Dzień Młodzieży, który obchodzony jest na szczeblu diecezjalnym w Niedzielę Palmową. Przesłanie nosi tytuł „Młodzieńcze, tobie mówię wstań” (por. Łk 7, 14). Ojciec Święty przywołuje w nim historię młodzieńca z Nain, którego wskrzesił Jezus, widząc rozpacz jego matki-wdowy. „Można mieć dwadzieścia lat i wlec życie w dół (...) Dlatego Jezus zwraca się do ciebie i do mnie, do każdego z nas i mówi: «Wstań!»”.

Młodzież Berlina, pod przewodnictwem Księdza Arcybiskupa Heinera, spotka się 4 kwietnia w St. Bonifatius. Już dzisiaj zapraszamy Wszystkich Młodych do udziału w tym szczególnym wydarzeniu, które w Kościele zainicjował św. Jan Paweł II.

Szczegóły znajdziesz na stronie www.weltjugendtag-berlin.de

«Wstań!»” - Czasownik ten jest słowem-kluczem, które wybrał Franciszek na tegoroczny Dzień Młodzieży. Pojawia się on także w adhortacji „Christus vivit” opublikowanej po synodzie o młodzieży w 2018 r. „Słowo «wstań» nabiera znaczenia odradzania się, przebudzenia do życia” – wyjaśnia Papież. Zachęca młodych do oderwania oczu od smartfonów, wyjścia z rzeczywistości wirtualnej i podjęcia procesu rozeznania, dostrzeżenia w sobie „realiów śmierci”: fizycznej, duchowej, emocjonalnej lub społecznej. „Są tacy, którzy wegetują powierzchownie, sądząc, że żyją, podczas gdy wewnątrz są martwi, dążą jedynie do odrobiny satysfakcji, odrobiny zabawy, okruchów uprzejmości i uczucia do innych” – pisze Franciszek. Są i tacy, którzy oddychali wokół siebie materializmem ludzi myślących tylko o zarabianiu pieniędzy. Wcześniej czy później pojawi się nieuchronnie głuchy niepokój, apatia, nuda życia, coraz bardziej bolesna” – dodaje.

Franciszek zauważa, że młodych coraz częściej dotyka depresja, która w niektórych przypadkach prowadzi nawet do samobójstwa. Zdaniem Papieża współczesna kultura łączności, ale nie komunikacji, jest zabójczym środowiskiem dla młodego człowieka i prowadzi do jego izolacji. Młodych zabija także brak marzeń, nadziei, odwagi żeby się zaangażować, różnego rodzaju niepowodzenia i cierpienia. „Zostawiam wam do osobistego rozważenia i uświadomienia sobie tego, co spowodowało «śmierć» w was lub w kimś wam bliskim” – pisze Franciszek.

Papież zachęca, aby podobnie jak Jezus, który nie bał się dotknąć zwłok młodzieńca, nie bać się stanąć oko w oko z tym, co sprowadza ból i śmierć do naszego życia. Wtedy możliwe będzie uzdrowienie, które jest darem Ducha Świętego. „Pierwszym krokiem jest zgodzić się, aby wstać. Nowe życie, które On nam da, będzie dobre i warte, by je przeżyć” – zapewnia Papież.

Przypomina młodym, że słowa Jezusa nie są kolejną terapią psychologiczną, czy wsparciem motywacyjnym. „To naprawdę nowe stworzenie, nowe narodziny. Słowo Chrystusa jest innego rodzaju, nieskończenie wznioślejsze. Jest to słowo Boskie i stwórcze, jedyne, które może przywrócić życie tam, gdzie ono obumarło” – pisze.

Tylko spotkanie z Jezusem przywraca wiatr w żagle naszego życia, pozwala nam wyrażać siebie bez kompleksów i nawiązywać dobre relacje z innymi. „«Wstań» oznacza również miej marzenia, podejmij ryzyko, weź udział w przemianie świata, rozpal swe pragnienia, podziwiaj gwiazdy i niebo wokół ciebie” – wylicza Papież. Na koniec kolejny raz wzywa młodych w swoim języku ojczystym: „hagan lio!” – „zróbcie raban!”

Za radiem watykańskim: Łukasz Sośniak SJ – Watykan

Salezjański Dom Młodzieżowy składa się z trzech niezależnych dzieł: ośrodka socjoterapii, ośrodka wychowawczego, i grupy usamodzielnienia. Przebywają w nich młodzi ludzie, którzy z różnych względów nie poradzili sobie w życiu z różnych powodów. Podstawowym problemem jest bardzo trudna sytuacja rodzinna, jak również wiele traumatycznych doświadczeń życiowych związanych ze stratami, i doświadczeniem przemocy domowej. W naszej pracy z młodzieżą wolimy się jednak nie skupiać na doznanej krzywdzie, ale próbujemy odkrywać w nich dobro i uczymy ich, aby tym dobrem dzielili się z innymi. Stąd też ważną częścią naszej działalności jest pedagogika cyrku,  dzięki której  nasi  podopieczni

Obchodzone 1 marca święto upamiętnia bohaterów walk podziemia niepodległościowego, którzy po zakończeniu II wojny światowej stawili zbrojny opór sowietyzacji Polski.

„Żołnierze Wyklęci, Niezłomni to legenda narodu walczącego o prawdę, honor i wolność. To oni nieśli pamięć o tym, że Polska nie jest do końca wolna. Przywróćmy im nie tylko imię, nie tylko pamięć, ale także honor. Otoczmy ich modlitwą, nawiedźmy miejsca kaźni, często symboliczne groby, aby w tych miejscach powiedzieć: pamiętamy. Niech to będzie przestrogą, by taka historia już nigdy się nie powtórzyła” – bp Józef Guzdek, biskup polowy Wojska Polskiego.

Narodowy Dzień Pamięci Żołnierzy Wyklętych został ustanowiony w 2011 r. 

Żołnierze Wyklęci

„Ponieważ żyli prawem wilka, historia o nich głucho milczy…”. Słowa Zbigniewa Herberta o Żołnierzach Wyklętych zbyt długo były prawdziwe.

Niestety nawet w Polsce po 1989 roku zbyt długo milczano o losie niepodległościowego podziemia antykomunistycznego. Dopiero od 1 marca 2011 roku, obchodzimy Narodowy Dzień Pamięci „Żołnierzy Wyklętych”. Nowe święto państwowe ustanowione z inicjatywy śp. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego przywraca do panteonu bohaterów narodowych, tych którzy stanęli do walki przeciwko sowieckiej okupacji. Tych, którzy pozostaną w naszej pamięci jako obrońcy polskiej niepodległości.

Walki zbrojne w Polsce nie ustały wraz z podpisaniem kapitulacji przez hitlerowskie Niemcy. Wielu polskich żołnierzy zdawało sobie sprawę, że wkroczenie sowieckiego wojska nie wróży nic dobrego. Postanowili zostać w lasach i kontynuować walkę, aż do ostatecznego zwycięstwa. Peerelowscy pseudohistorycy nazywali ten okres "epoką walki o utrwalenie władzy ludowej". Tak naprawdę - był to czas, kiedy komuniści pozbywali się ostatnich, prawdziwych obrońców niepodległej Polski. Wielu z nich poległo z bronią w ręku, a innych więziono i poddawano okrutnym torturom. Część z nich zasiadała na ławie oskarżonych w procesach pokazowych, których wynik był z góry przesądzony- natychmiastowy wyrok śmierci.

Przez całe lata PRL-u, żołnierzy podziemia niepodległościowego nazywano "zaplutymi karłami reakcji", a wszystkie niepodległościowe organizacje, do których należeli, określano jako "faszystowskie bandy". W latach 1945-1956, według ciągle niepełnych danych, z rąk polskich i sowieckich komunistów zginęło 8,6 tys. żołnierzy podziemia niepodległościowego, a 5 tys. skazano na karę śmierci. Dodatkowo, w obozach i więzieniach śmierć poniosło ponad 20 tysięcy "żołnierzy wyklętych". Tylko nielicznym udało się przetrwać stalinowski reżim, mimo to władza ludowa nie dawała im spokoju. Jako "reakcyjni bandyci" stale znajdowali się pod baczną obserwacją zawsze czujnych służb bezpieczeństwa.

Polecamy:

http://www.zolnierzewykleci.pl/

https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=SGd3rHSfn1E

http://www.youtube.com/watch?v=B-20JuT_28w

Teatr ITP zaprasza na misterium Męki Pańskiej pt. „Misterium. Rzecz o śmierci i życiu”.

Często z różnych parafii są organizowane wyjazdy na misteria Męki Pańskiej do różnych sanktuariów. My proponujemy – aby to właśnie wydarzenie przeżyć u siebie, na miejscu, we własnym kościele, w rodzimej wspólnocie parafialnej.

„Misterium” to projekt stworzony jako medytacja i przeznaczony do pokazywania w Kościele. Pragniemy zaprosić wiernych do wspólnego przeżycia tajemnic paschalnych. Nie będzie to inscenizacja w tradycyjnym znaczeniu (nie zobaczymy tam Jezusa, żołnierzy, sceny biczowania, Piłata…), nie będzie wielkiej scenografii. Całość jest dostosowana do warunków sakralnych. Wykorzystujemy miejsce – czyli ołtarz oraz wystrój świątyni. Chcemy zaprosić wiernych nie tyle do oglądania, ile do ponownego, wspólnego przeżycia tych zbawczych wydarzeń, do wspólnej medytacji nad Słowem. Całość oparta jest na tradycyjnych (w większości) śpiewach (jak np. „Gorzkie żale”), którym towarzyszą opisy z Wielkiego Tygodnia. Warstwa narracyjna wykorzystuje fragmenty powieści Romana Brandstaettera „Jezus z Nazarethu”.

Misterium trwa ok 55 minut. Przeznaczone jest do różnych grup wiekowych – zarówno młodzieży, jak i dorosłych (starszych). Udział bierze ponad 30 osobowy zespół młodzieżowy – „Teatr ITP.” Działający już prawie 20 lat na KUL-u.

Więcej informacji o teatrze można znaleźć na stronie http://itp.kul.lublin.pl

Obrzędem posypania głów wiernych popiołem rozpoczniemy tegoroczny Wielki Post. W Środę Popielcową obowiązuje post ścisły i wstrzemięźliwość od pokarmów mięsnych. W Bazylice odprawione zostaną msze święte, tak jak w niedzielę: o godz. 10.15, o godz. 12.00, o 16.30 z udziałem dzieci i o godz. 18.00. Tego dnia nie będzie lekcji religii dla klasy trzeciej przy Bazylice. Dzieci wraz z rodzicami przychodzą na mszę świętą o 16.30. Na Spandau w kościele St. Marien, (Flankenschanze 43, 13585 Berlin) Msza św. o godz. 18.30.

Zapraszamy!

 Wasi duszpasterze

Salezjanie Księdza Bosko

To już za kilka dni, najbliższy piątek, godzina 17.00, nasze wspólne Spotkanie. Wszystkie osoby zaangażowane we wspólnotach PMK w Berlinie, w ubiegłym roku zostały zaproszone na II Forum Wspólnot, Ruchów, Grup i Stowarzyszeń Parafialnych istniejących w naszej Misji. Spotkanie odbędzie w tym tygodniu, od 21 do 23 lutego w Bazylice św. Jana Chrzciciela. Program poniżej. Będziemy razem słuchać Słowa Bożego i sprawować Eucharystię, będziemy zastanawiać się: jak budować wokół siebie szeroki ruch osób, którym zależy na zbawieniu młodzieży. Zarezerwujmy sobie ten czas. Nauczania poprowadzi dla nas, znany nam doświadczony opiekun Wspólnot Domowego Kościoła i Neokatechumenatu, ks. Łukasz Woźniak, Salezjanin z Parafii św. Teresy od Dzieciątka Jezus i św. Jana Bosko z Łodzi.

Materiał zadany to: Adhortacja Apostolska Papieża Franciszka „Christus vivit”

http://www.vatican.va/content/francesco/pl/apost_exhortations/documents/papa-francesco_esortazione-ap_20190325_christus-vivit.html

oraz List Generała Salezjanów do Młodzieży (poniżej).

Do zobaczenia, z nadzieją na wspólne spotkanie ks. proboszcz Marek Kędzierski SDB

Nagrania katechez dostępne poniżej!!!

II FORUM RUCHÓW, WSPÓLNOT
I STOWARZYSZEŃ PARAFIALNYCH

w Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie – luty 2020

„Budować szeroki ruch osób oddanych zbawieniu młodzieży”

P r o g r a m :

21 luty 2020 - piątek

Godz. 17.00 – Modlitwa na rozpoczęcie Forum i zawiązanie Wspólnoty

Godz. 17.15 – Słowo powitania gości i uczestników

                  – Katecheza I

część pierwsz:

część druga

Godz. 18.00 - EUCHARYSTIA

 Kazanie: 

22 luty 2020 – sobota

Godz. 17.00 – Modlitwa na rozpoczęcie spotkania

Godz. 17.15 – Katecheza II

część pierwsza:

część druga:

Godz. 18.00 – EUCHARYSTIA

– Słowo do Odpowiedzialnych za Wspólnoty:

23 luty 2020 – niedziela

SIÓDMA NIEDZIELA ZWYKŁA

Godz.10.15 – EUCHARYSTIA

Kazanie:

Godz.11.30 – modlitwa i podsumowanie II Forum Wspólnot PMK

Godz.12.00 – EUCHARYSTIA we Wspólnocie Parafialnej

Kazanie:

Godz.13.15 – Agapa

„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach. Bojaźń ogarniała każdego, gdyż Apostołowie czynili wiele znaków i cudów. Ci wszyscy, co uwierzyli, przebywali razem i wszystko mieli wspólne. Sprzedawali majątki i dobra i rozdzielali je każdemu według potrzeby. Codziennie trwali jednomyślnie w świątyni, a łamiąc chleb po domach, przyjmowali posiłek z radością i prostotą serca. Wielbili Boga, a cały lud odnosił się do nich życzliwie. Pan zaś przymnażał im codziennie tych, którzy dostępowali zbawienia”. (Dz.2, 42-47)

BUDUJCIE SZEROKI RUCH OSÓB

ODDANYCH ZBAWIENIU MŁODZIEŻY

Przesłanie Księdza Generała do Młodzieży

2009

Najdroższa Młodzieży!

Minionego lata uczestniczyłem w Światowym Dniu Młodzieży w Australii. Było to coś wspaniałego zobaczyć tak wielu młodych ludzi przybyłych z różnych stron świata, pomimo odległości i wydatków, przynależących do grup diecezjalnych, do grup animowanych przez zgromadzenia zakonne lub ruchy.

Moją myślą spontanicznie pobiegłem ku wielkiej przygodzie, jaką zapoczątkował Jezus z Nazaretu. Z nad brzegu oceanu myślałem o brzegach pewnego jeziora, w maleńkim i nieznanym kraju. Te brzegi zawierały w sobie mały świat grupy rybaków, którzy znali jedynie wody jeziora, jego nagłe burze oraz jego długie i tajemnicze chwile milczenia. I że to właśnie nad brzegami tego jeziora spotkali Jezusa.

Zachwyceni tym człowiekiem pójdą za nim, będą go słuchać, często nawet nie rozumiejąc go. Będą powątpiewać o nim, aż do końca i zdradzą go. W końcu jednak wszyscy rozpoznawać się będą w pełnym pasji wyznaniu wiary Piotra: «Panie, do kogóż pójdziemy? Ty masz słowa życia wiecznego» (J 6,68). Pozwolili się owładnąć jego absolutnej i bezinteresownej miłości. Miłości większej i prawdziwszej, niż każda z ich słabości, niż każda z ich zdrad. I tak oto małe ziarno zakiełkowało, stało się wielkim ludem, który pokrywa powierzchnię ziemi – Kościołem.

Było mi dane spotkać się także z młodymi z Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego. Stając naprzeciw tysięcy pełnej entuzjazmu młodzieży przyszło mi na myśl wspomnienie małej grupy młodych ludzi, którzy w chłodny wieczór, 18 grudnia 1859 roku, znaleźli się w pokoiku Księdza Bosko, aby dokonać najważniejszego wyboru w ich życiu:, zostać z Księdzem Bosko, oddając się całkowicie Chrystusowi. I tak w prosty i skromny sposób, 150 lat temu, zasiane zostało ziarno. Znowu widzę młodego Cagliero, który tydzień przed tą decyzją, krąży po podwórku, niepewny, zmieszany, myśląc to o tym, to o tamtym, aż po stwierdzenie: «Zakonnik, czy nie, ja zostaję z Księdzem Bosko!» Pozostał z nim, przenosząc to małe ziarno aż po krańce Patagonii. Historia, która go przerosła, która przerosła tych ubogich, ale wspaniałomyślnych chłopców. Z tego małego ziarna zrodzili się Salezjanie, Córki Maryi Wspomożycielki i Salezjanie Współpracownicy.

Oto historia która dociera do nas, jako że to właśnie ziarno stało się wielkim drzewem - Rodziną Salezjańską.

To prawda, że byli to ubodzy chłopcy, mający ograniczone doświadczenie ludzkie i kulturalne. Jednak w Księdzu Bosko spotkali oni Jezusa Chrystusa, który wysłał ich na misję z ludzkiego punktu widzenia niemożliwą, na szaloną przygodę: «będziecie moimi świadkami... aż po krańce ziemi» (Dz 1,8). Również wam, młodzieży początku trzeciego tysiąclecia, Jezus powierza misję, którą dwa tysiące lat temu przekazał swoim uczniom: «Posyłam Cię, abyś głosił moją Ewangelię aż po krańce ziemi. Zabierz ze sobą tę miłość oraz tę apostolską i wychowawczą pasję, która pociągnęła Księdza Bosko do ciągłego wybierania młodzieży, ubogich i ludy dotąd jeszcze nie ewangelizowane».

Nie bójcie się! Jezus Zmartwychwstały da wam siłę, dynamizm i radość, które pochodzą od Ducha Świętego. Tą mocą Ducha Kościół wypełnia swoją misję, uobecniając dziś Jezusa. Ten sam Duch, który wzbudził i ukształtował Księdza Bosko, uczynił to ziarno pięknym i wielkim drzewem. Aby nadal realizować tę misję kieruję do was, droga młodzieży, naglące zaproszenie do pełnej entuzjazmu i dynamizmu współpracy, tak, by uczynić z Rodziny Salezjańskiej wielki i szeroki jak świat, Ruch oddany zbawieniu młodzieży.

Nie jesteście jedynie odbiorcami salezjańskiego posłannictwa, ale dzięki świeżości waszego młodego wieku, jesteście bijącym sercem tego wielkiego Ruchu. Postawicie sobie pytanie: «Co my możemy zrobić, jak możemy odpowiedzieć na misję powierzaną nam przez Jezusa oraz, co konkretnie zdziałać dla ewangelizacji i wychowania naszych kolegów?»

Jestem pewien, że jeżeli będziecie w stanie znaleźć miejsce na modlitwę i wsłuchanie się w głos Ducha Świętego, wówczas coraz bardziej stanie się dla was jasnym, jak konkretnie zrealizować to ważne dzieło, jakim jest ewangelizacja i wychowanie, was samych i waszych przyjaciół. I tu pragnąłbym bardzo prosto dać wam kilka wskazań, powierzając je waszej refleksji i waszemu szlachetnemu sercu.

Przede wszystkim zachęcam was do rozwijania tej podstawowej postawy, tzn. woli kroczenia razem do wspólnego celu, w silnym duchu komunii, z prawdziwą chęcią współpracy i z dojrzałą zdolnością wspólnego programowania. Otrzymaliśmy wielki dar Salezjańskiej Duchowości Młodzieżowej, który stanowi źródło naszej komunii, jest dynamizmem naszego posłannictwa, który winniśmy pogłębiać i coraz bardziej się nim dzielić.

Nasze wspólne posłannictwo i nasz wspólny cel, to planeta młodych. Stąd najdrożsi, trzeba być wewnątrz rzeczywistości młodzieży. Jezus posyła was, razem z całym Salezjańskim Ruchem w świat dzisiejszej młodzieży, z jego blaskami i cieniami, z jego udrękami i nadziejami, z jego porywami radości, ale taż i z cierpieniami, z jego wybuchowym życiem, ale i z jego pustyniami, gdzie wzrasta jedynie gorzka trawa samotności. Myślę tu o świecie szkoły, uniwersytetów, pracy. Myślę o miejscach spędzania wolnego czasu i zabawy. Myślę w szczególny sposób o rozpaczliwych obszarach problemów młodzieży. Chodzi o to, aby być obecnym w sposób aktywny we wszystkich tych środowiskach, promując lepszą jakość życia, głębszą i bardziej intensywną komunikację międzyludzką i wzajemne dzielenie się, aby w ten sposób przezwyciężać ogrom indywidualizmu i samotności, w jakim żyje wielu młodych, świadcząc o wartościach pozytywnych, nadających sens i smak życiu, a nade wszystko uobecniając wśród młodzieży osobę Jezusa Chrystusa, źródło pełni człowieczeństwa, życia i radości.

Inne wskazanie, to: dać usłyszeć głos młodzieży, a zwłaszcza tych młodych, którzy nie mają głosu i których nikt nie słucha. Dać poznać ich potrzeby i oczekiwania, bronić ich praw i wspierać ich postulaty. Nade wszystko zaś reprezentować głos młodzieży wśród waszych kolegów, którzy często nie znają pewnych sytuacji marginalizacji i niepokoju; przedstawiać ten głos grupom Rodziny Salezjańskiej. Jak Dominik Savio, który zaprowadził Księdza Bosko do chorego na dżumę pozostawionego samemu sobie, tak i wy musicie wziąć za rękę Rodzinę Salezjańską, aby ta zatroszczyła się o chorych naszych czasów. Jeżeli wy nie wejdziecie w tę rzeczywistość, pomiędzy waszych rówieśników, może zdarzyć się tak, że nikt inny nie zajmie waszego miejsca.

Również razem, jako Ruch, musicie byś głosem młodzieży wobec społeczeństwa i samego Kościoła. Rozwijajcie w sposób kreatywny inicjatywy, które będą sprzyjać poznaniu jej problemów, jej trudnych sytuacji, jej oczekiwań i nadziei. Należy zapoznawać także z wieloma dobrymi wiadomościami o tym, co działa się w świecie młodzieżowym, o wielu pozytywnych inicjatywach, które często nie znajdują miejsca w środkach masowego przekazu. W ten sposób można ułatwić pozytywny ogląd świata młodzieży wśród dorosłych, zarażając ich waszym entuzjazmem i dynamizmem.

Jesteśmy wezwani, aby wejść razem w samo serce życia, podejmując wyzwania złożoności kulturalnej i społecznej. Rodzina, szkoła, komunikacja społeczna, kultura i polityka wymagają nowych form solidarności. Odpowiedzią na to jest aktywne obywatelstwo dla dobra wspólnego, które dla Rodziny Salezjańskiej oznacza promocję wspólnego działania, skupionego wokół wyzwań życia, różnych form ubóstwa, ewangelizacji, pokoju i praw człowieka. Dla was młodych wolontariat obywatelski, społeczny i misyjny stanowi możliwość znaczącego powołania i wielkiego zaangażowania, który jako Ruch winniście rozwijać.

Innym polem wspólnego oddziaływania jako Ruchu, jest zaangażowanie misyjne. W tych ostatnich latach w wyprawach misyjnych uczestniczą przedstawiciele młodzieży, którzy poświęcają kilka lat swojego życia na szerzenie Ewangelii. Jednak również w waszych krajach możecie stworzyć formy współpracy i wspierania działań misyjnych Rodziny Salezjańskiej i Kościoła.

Bądźcie gotowi na podjęcie wyboru wymagającej służby, wspaniałomyślni aż po przyjęcie daru Boga, który powołuje do szczególnej konsekracji.

Umocnijcie wasz Salezjański Ruch Młodzieżowy, promując spotkanie i poznanie się różnych grup istniejących w tym samym salezjańskim dziele, lub w tym samym środowisku, wspierając dzielenie się inicjatywami i pomocami, współpracą w realizacji projektów na rzecz wzniosłych celów życia i solidarności. Otwórzcie MGS na inne ruchy Kościoła lokalnego, współpracujcie z cywilnymi instytucjami i organami, a zwłaszcza z tymi pracującymi wśród młodzieży i w sektorze problemów młodzieżowych. Jako Ruch ukażcie Kościołowi i społeczeństwu salezjańską obecność, uczestnicząc we wspólnych projektach, przekazując im wasze bogactwo i możliwość wspierania inicjatyw na rzecz młodzieży, wspomaganie różnorodnych, prostych, zbieżnych i odnawialnych form współpracy...

A teraz już ostatnie wskazanie, które wydaje mi się czymś ważnym podpowiedzieć wam. Ruch Salezjański zrodził się z apostolskiego serca Księdza Bosko, rozpalonego miłością zbawienia młodzieży. Stąd zbudujemy Ruch Salezjański, jeżeli będziemy obecni w rzeczywistości młodzieżowej z sercem zakotwiczonym na Chrystusie. Jesteśmy wezwani, aby kształtować nasze ubogie, a czasem nawet grzeszne serce, według serca Jezusa, w którym Bóg objawił się światu, jako Ten, który daje życie, aby człowiek był szczęśliwy i miał życie w obfitości (por. J 10,10). Potrzeba coraz mocniejszej wiary, karmionej Słowem Bożym i Eucharystią, która często zanurza się w oceanie Bożego miłosierdzia, i która coraz bardziej odkrywa, jak pięknym i ważnym jest oddać się pod kierownictwo przewodnika duchowego.

Idąc drogą duchowego pogłębienia i duszpasterskiej formacji, będziemy mogli wypełnić nasze wspólne posłannictwo, którym jest chrześcijańskie wychowanie i ukierunkowanie życiowe młodego człowieka.

A oto pytanie wymagające wyjaśnienia, które Papież skierował do młodzieży podczas ostatniego Światowego Dnia w Sydney. Mówił: „Drodzy młodzi, pozwólcie, że zadam wam teraz pytanie. Wy sami – co pozostawicie przyszłemu pokoleniu? Czy budujecie wasze życie na solidnych fundamentach, czy budujecie coś, co będzie trwać? Czy żyjecie w taki sposób, by tworzyć przestrzeń dla Ducha Świętego w świecie, który chce zapomnieć o Bogu lub wręcz odrzucić Go w imię błędnie pojmowanej wolności? Jak korzystacie z otrzymanych darów, z owej «mocy», którą Duch Święty jest gotowy i dziś was napełniać? Jaką spuściznę pozostawicie młodym, którzy po was przyjdą? Co nowego wniesiecie?” (Homilia na zakończenie XXIII ŚDM na hipodromie w Randwick, 20 lipca 2008 roku).

Ruszajmy w drogę z nadzieją. «Otrzymacie moc Ducha Świętego, który zstąpi na was i będziecie mi świadkami, aż po krańce ziemi» (por. Dz 1,8). Najdrożsi młodzi! Te słowa Jezusa skierowane są do każdego i każdej z was. Nigdy nie zapominajcie o tym! Jezus Zmartwychwstały otwiera każdemu ogromne horyzonty i również wam wskazuje krańce ziemi. Krańce, które zaczynają się tu i teraz, w waszych krajach, w waszych miastach, gdzie postawiła was Opatrzność. Przynależymy do wielkiej rodziny zrodzonej z serca Księdza Bosko i wzrastającej dzięki darowi Marii Mazzarello oraz wszystkich Świętych, którzy ją ożywiali, zwłaszcza młodych Świętych: Dominika Savio, Laury Vicuña, Zefiryna Namunkury, Poznańskiej Piątki młodych męczenników i wielu innych. Dziś Chrystus wzywa nas, abyśmy przedłużali tę piękną przygodę dla dobra i zbawienia młodzieży.

Maryja, która była Matką i Mistrzynią Księdza Bosko, nie może zostawić nas samych na tej drodze. Jest Ona i dla nas Matką i Mistrzynią, która otwiera nas na Chrystusa i młodzież, abyśmy mogli zbudować Ruch zbawienia i pełni życia na rzecz najuboższej młodzieży.

W uroczystość św. Jana Bosko

Ks. Pascual Chávez Villanueva

Turyn, 31 stycznia 2009 roku

Przypominamy dzisiaj homilię św. Jana Pawła II, jaką wygłosił w czasie Mszy Świętej sprawowanej na terenie byłego obozu koncentracyjnego 7 czerwca 1979 roku

 „To jest zwycięstwo nasze - wiara nasza” (por. 1 J 5,4). Te słowa z Listu św. Jana przychodzą mi na myśl i cisną się do serca, gdy staję wraz z wami na tym miejscu, na którym dokonało się szczególne zwycięstwo człowieka przez wiarę. Przez wiarę, która rodzi miłość Boga i bliźnich: jedną miłość, miłość „największą” – taką, która gotowa jest „życie położyć za brata swego” (por. J 15,13; 10,11).   

A więc zwycięstwo przez miłość, która ożywia wiarę aż do granic ostatecznego świadectwa. To zwycięstwo przez wiarę i miłość odniósł w tym miejscu człowiek, któremu na imię Maksymilian Maria, nazwisko: Kolbe, „z zawodu” (jak pisano o nim w rejestrach obozowych): ksiądz katolicki, z powołania: syn św. Franciszka, z urodzenia: syn prostych, pracowitych, bogobojnych ludzi, włókniarzy z okolic Łodzi, z łaski Bożej i osądu Kościoła: błogosławiony. To zwycięstwo przez wiarę i miłość odniósł ów człowiek w tym miejscu, które było zbudowane na zaprzeczeniu wiary – wiary w Boga i wiary w człowieka – i na radykalnym podeptaniu już nie tylko miłości, ale wszelkich oznak człowieczeństwa, ludzkości; w tym miejscu, które było zbudowane na nienawiści i na pogardzie człowieka w imię obłąkanej ideologii; w tym miejscu, które było zbudowane na okrucieństwie. Miejsce, do którego prowadzi wciąż jeszcze brama z szyderczym napisem „Arbeit macht frei”, rzeczywistość bowiem była radykalnym zaprzeczeniem treści tego napisu. W tym miejscu straszliwej kaźni, która przyniosła śmierć czterem milionom ludzi z różnych narodów, o. Maksymilian Kolbe odniósł duchowe zwycięstwo, podobne do zwycięstwa samego Chrystusa, oddając się dobrowolnie na śmierć w bunkrze głodu – za brata. Ten brat żyje do dzisiaj na polskiej ziemi i jest wśród nas.

Czy tylko on jeden – Maksymilian Kolbe – odniósł zwycięstwo, które odczuli natychmiast współwięźniowie i do dzisiaj odczuwa je Kościół i świat? Zapewne wiele zostało tu odniesionych podobnych zwycięstw, jak choćby - śmierć w krematorium obozowym siostry Benedykty od Krzyża, karmelitanki, w świecie Edyty Stein, z zawodu – filozof, znakomita uczennica Husserla, która stała się ozdobą współczesnej niemieckiej filozofii, a pochodziła z żydowskiej rodziny zamieszkałej we Wrocławiu. Nie chcę zatrzymać się na tych dwóch nazwiskach, gdy stawiam sobie pytanie, czy tylko on jeden, czy tylko ona jedna?... Ile tutaj odniesiono podobnych zwycięstw? Odnosili je ludzie różnych wyznań, różnych ideologii, zapewne nie tylko wierzący.

Oświęcim jest rozrachunkiem z sumieniem ludzkości poprzez te tablice, które świadczą o ofiarach, jakie poniosły narody. Oświęcim jest miejscem, którego nie można tylko zwiedzać. Trzeba przy odwiedzinach pomyśleć z lękiem o tym, gdzie leżą granice nienawiści. Oświęcim jest świadectwem wojny. To wojna niesie z sobą ów nieproporcjonalny przyrost Pragniemy ogarnąć uczuciem najgłębszej czci każde z tych zwycięstw, każdy przejaw człowieczeństwa, które było zaprzeczeniem systemu systematycznego zaprzeczania człowieczeństwa.Na miejscu tak straszliwego podeptania człowieczeństwa, godności ludzkiej - zwycięstwo człowieka! Czyż ktoś na świecie może się jeszcze dziwić, że papież, który tu, na tej ziemi urodził się i wychował, papież, który przyszedł na Stolicę Piotrową z Krakowa, z tej archidiecezji, na terenie której znajduje się obóz oświęcimski, że ten papież pierwszą encyklikę swego pontyfikatu zaczął od słów Redemptor hominis – i że poświęcił ją w całości sprawie człowieka, godności człowieka, zagrożeniom człowieka - prawom człowieka wreszcie! Niezbywalnym prawom, które tak łatwo mogą być podeptane i unicestwione... przez człowieka! Wystarczy ubrać go w inny mundur, uzbroić w aparat przemocy, w środki zniszczenia, wystarczy narzucić mu ideologię, w której prawa człowieka są podporządkowane wymogom systemu... podporządkowane bezwzględnie, tak że faktycznie nie istnieją.

Przybywam tu dzisiaj jako pielgrzym. Wiadomo, że nie raz tutaj bywałem... bardzo wiele razy! Wiele razy schodziłem do celi śmierci Maksymiliana Kolbe, wiele razy klękałem pod murem zagłady i przechodziłem wśród rozwalonych krematoriów Brzezinki. Nie mogłem tutaj nie przybyć jako papież. Przybywam więc do tego szczególnego sanktuarium, w którym narodził się – mogę powiedzieć – patron naszego trudnego stulecia, podobnie jak dziewięć wieków temu narodził się pod mieczem na Skałce Stanisław, patron Polaków. Ale przybywam nie tylko po to, żeby czcić patrona naszego stulecia. Przybywam, ażeby razem z wami, bez względu na to, jaka jest wasza wiara, jeszcze raz popatrzeć w oczy sprawie człowieka.

Oczywiście, że przybywam, aby się modlić wspólnie z wami wszystkimi,F którzy tu dziś jesteście - i wspólnie z całą Polską – i wspólnie z całą Europą. Chrystus chce, abym stawszy się następcą Piotra świadczył przed całym światem o tym, co jest wielkością człowieka naszych czasów – i co jest jego nędzą. Co jest jego klęską i co jest jego zwycięstwem. Przychodzę więc i klękam na tej Golgocie naszych czasów, na tych mogiłach w ogromnej mierze bezimiennych, jak gigantyczny grób nieznanego żołnierza. Klękam przy wszystkich po kolei tablicach Brzezinki, na których napisane jest wspomnienie ofiar Oświęcimia w następujących językach: polskim, angielskim, bułgarskim, cygańskim, czeskim, duńskim, francuskim, greckim, hebrajskim, jidisz, hiszpańskim, flamandzkim, serbsko-chorwackim, niemieckim, norweskim, rosyjskim, rumuńskim, węgierskim, włoskim. Zatrzymam się wraz z wami, drodzy uczestnicy tego spotkania, na chwilę przy tablicy z napisem w języku hebrajskim. Napis ten wywołuje wspomnienie narodu, którego synów i córki przeznaczono na całkowitą eksterminację. Naród ten początek swój bierze od Abrahama, który jest ojcem wiary naszej (por. Rz 4,12 ), jak się wyraził Paweł z Tarsu. Ten to naród, który otrzymał od Boga Jahwe przykazanie „Nie zabijaj”, w szczególnej mierze doświadczył na sobie zabijania.

Wobec tej tablicy nie wolno nikomu przejść obojętnie. I jeszcze jedna tablica – wybrana... Tablica z napisem w języku rosyjskim. Nie dodaję żadnego komentarza. Wiemy, o jakim narodzie mówi ta tablica. Wiemy, jaki był udział tego narodu w ostatniej straszliwej wojnie o wolność ludów. I wobec tej tablicy nie wolno nam przejść obojętnie. I wreszcie tablica w języku polskim. Polaków zginęło czasu ostatniej wojny sześć milionów: jedna piąta część narodu. Jeszcze jeden etap wiekowych zmagań się tego narodu, mojego narodu, o podstawowe swoje prawa wśród narodów Europy. Jeszcze jeden głośny krzyk o prawo do własnego miejsca na mapie Europy. Jeszcze jeden bolesny rozrachunek z sumieniem współczesnej ludzkości. Wybrałem trzy tablice. Należałoby zatrzymać się przy każdej i tak też uczynimy. nienawiści, zniszczenia, okrucieństwa. A jeśli nie da się zaprzeczyć, że objawia również inne możliwości ludzkiej odwagi, bohaterstwa, patriotyzmu, to jednak rachunek strat przeważa. Coraz bardziej przeważa - im bardziej wojna staje się rozgrywką wyrachowanej techniki zniszczenia.

Za wojnę są odpowiedzialni nie tylko ci, którzy ją bezpośrednio wywołują, ale również ci, którzy nie czynią wszystkiego, co leży w ich mocy, aby jej przeszkodzić. Niech mi wolno będzie na tym miejscu powtórzyć słowa, które wypowiedział Paweł VI wobec Organizacji Narodów Zjednoczonych: „Wystarczy przypomnieć, że krew milionów ludzi, że niesłychane i niezliczone cierpienia, że daremne masakry i straszliwe ruiny sankcjonują ten układ, który łączy was taką przysięgą, jaka winna zmienić przyszłą historię świata: nigdy więcej wojny, nigdy więcej wojny! Pokój, tylko pokój winien kierować losami narodów i całej ludzkości!”. (AAS 57 [1965], s. 881.) Jeśli jednakże to wielkie wołanie Oświęcimia, krzyk umęczonego tu człowieka ma przynieść owoce dla Europy (a także dla świata), trzeba wyciągnąć wszystkie słuszne konsekwencje z Deklaracji Praw Człowieka, jak do tego wzywał Jan XXIII w encyklice Pacem in terris. Czytamy tam między innymi: Deklaracja ta uroczyście przyznaje wszystkim bez wyjątku ludziom godność osoby ludzkiej, potwierdza prawo każdego człowieka do swobodnego poszukiwania prawdy, do zachowania norm moralności, do pełnienia sprawiedliwości, do wymagania warunków życia godnych człowieka: są to prawa powszechne, nienaruszalne i niezbywalne (por. n. 144).

A ja wróciłbym jeszcze do mądrości starego mistrza, Pawła Włodkowica, rektora krakowskiego Uniwersytetu Jagiellońskiego w XV w., który głosił, iż trzeba zabezpieczyć następujące prawa narodów: do istnienia, do wolności, do niepodległości, do własnej kultury, do godziwego rozwoju. „Gdzie mocniej działa siła niż miłość – pisze Włodkowic – tam szuka się tego, co stanowi własny interes, a nie Jezusa Chrystusa, i stąd łatwo odstępuje się od reguły prawa Bożego. (...) Wszelkie jednak prawo potępia tych, którzy napadają na pragnących żyć w pokoju: tak prawo naturalne, które głosi: ‘Czyń drugiemu to, czego sam pragniesz!’, jak i prawo Boskie, które potępia wszelką grabież zakazem: ‘Nie kradnij’, a zabrania przemocy przykazaniem: ‘Nie zabijaj!’” (Paweł Włodkowic, Saevientibus [1415], Tract. II, Salutio quest. IV; cf. L. Ehrlich, Pisma Wybrane Pawła Włodkowica, Warszawa 1968, t. 1. s. 61, 58-59.

Ale nie tylko o prawo tutaj chodzi, ale także i przede wszystkim o miłość: tę miłość bliźniego, w której się wyraża i dochodzi do głosu miłość Boga; ta miłość, którą ogłosił Chrystus w swoim przykazaniu, jakie każdy człowiek ma wypisane w swoim sercu - przykazaniu, które sam Bóg Stwórca w tym sercu wyrzeźbił. Przykazanie to konkretyzuje się także w poszanowaniu drugiego, poszanowaniu jego osobowości, jego sumienia; konkretyzuje się w dialogu z drugim, umiejętności poszukiwania i uznania tego, co może być dobre i pozytywne także w kimś, kto wyznaje idee różniące się od naszych; a nawet w kimś, kto w dobrej wierze – błądzi... Nigdy jeden naród nie może rozwijać się kosztem drugiego, nie może rozwijać się za cenę drugiego, za cenę jego uzależnienia, podboju, zniewolenia, za cenę jego eksploatacji, za cenę jego śmierci. To są myśli Jana XXIII, Pawła VI o pokoju w świecie współczesnym. Słowa te wypowiada zaś ich niegodny następca. Ale mówi je równocześnie syn narodu, który doznał w swych dziejach, dalszych i bliższych, wielorakiej udręki od drugich. Pozwólcie jednak, że nie wymienię tych drugich po imieniu – pozwólcie, że nie wymienię... Stoimy na miejscu, na którym o każdym narodzie i o każdym człowieku pragniemy myśleć jako o bracie. A jeżeli w tym, co powiedziałem, była także gorycz – moi drodzy bracia i siostry, nie powiedziałem tego, żeby kogokolwiek oskarżać – powiedziałem po to, żeby przypomnieć.

Mówię bowiem nie tylko ze względu na tych, którzy polegli w czterech milionach ofiar na tym olbrzymim polu; mówię w imieniu wszystkich narodów, których prawa są zapoznawane i gwałcone. Mówię, bo obowiązuje mnie, obowiązuje nas wszystkich – prawda. Mówię, bo obowiązuje mnie, obowiązuje nas wszystkich troska o człowieka. I dlatego proszę wszystkich, którzy mnie słuchają, ażeby skupili się, ażeby skupili wszystkie siły w trosce o człowieka. Tych zaś, którzy słuchają mnie z wiarą w Jezusa Chrystusa, proszę, ażeby skupili się w modlitwie o pokój i pojednanie. Moi drodzy bracia i siostry, nie mam już nic więcej do powiedzenia. Przychodzą mi tylko na myśl słowa Suplikacji:

„Święty Boże, Święty mocny, Święty a nieśmiertelny!...

Od powietrza, głodu, ognia i wojny ...i wojny, wybaw nas, Panie!”

Amen.

Ojciec Święty Franciszek postanowił, aby III niedziela zwykła była obchodzona w całym Kościele jako Niedziela Słowa Bożego. Czytamy w ogłoszonym30 września 2029 r. Liście Apostolskim w formie Motu Proprio „Aperuit illis”. Jak zaznacza Ojciec Święty, ma się ona przyczynić „aby w Ludzie Bożym wzrosła religijna i bliska znajomość Pisma Świętego”. Dokument został podpisany w 1600 rocznicę śmierci św. Hieronima – wielkiego miłośnika i tłumacza Pisma Świętego, a jednocześnie dzień wspomnienia liturgicznego tego doktora Kościoła. Treść Listu…

LIST APOSTOLSKI
W FORMIE MOTU PROPRIO

OJCA ŚWIĘTEGO
FRANCISZKA

"APERUIT ILLIS"

W KTÓRYM USTANAWIA
NIEDZIELĘ SŁOWA BOŻEGO

1. «Wtedy oświecił ich umysły, aby rozumieli Pisma» (Łk 24, 45). To jeden z ostatnich gestów, jakie uczynił Zmartwychwstały Pan, zanim wstąpił do nieba. Objawia się Uczniom, gdy są zgromadzeni, łamie z nimi chleb i otwiera ich umysły, aby pojęli Pismo Święte. Tym ludziom, wystraszonym i rozczarowanym, objawia sens tajemnicy paschalnej: a mianowicie, że to według odwiecznego planu Ojca, Jezus musiał cierpieć i powstać z martwych, aby ogłosić nawrócenie i przebaczenie grzechów (por. Łk 24, 26.46-47). Obiecuje On również uczniom Ducha Świętego, który da im siłę do bycia świadkami tej Tajemnicy zbawienia (por. Łk 24, 49).

Relacja pomiędzy Zmartwychwstałym, wspólnotą wierzących oraz Pismem Świętym jest ekstremalnie życiodajna dla naszej tożsamości. Bez Pana, który nas wprowadza, niemożliwe jest zrozumienie głębokości Pisma Świętego. To działa również w drugą stronę: bez Pisma Świętego, wydarzenia z Misji Jezusa oraz Jego Kościoła w świecie są niemożliwe do odczytania. Słusznie św. Hieronim mógł napisać: «Nieznajomość Pisma Świętego jest nieznajomością Chrystusa» (In Is., Prolog: PL 24, 17).

2. Na zakończenie Nadzwyczajnego Jubileuszu Miłosierdzia poprosiłem, aby «jedna niedziela [w ciągu roku została] w całości poświęcona słowu Bożemu, aby zrozumieć niewyczerpalne bogactwo pochodzące z tego nieustannego dialogu między Bogiem a Jego ludem» (List Apost. Misericordia et misera, 7). Przeznaczenie w sposób szczególny jednej niedzieli w ciągu Roku Liturgicznego Słowu Bożemu pozwoli przede wszystkim na odnowienie w Kościele gestu dokonanego przez Zmartwychwstałego, który otwiera również dla nas skarbiec swojego Słowa, abyśmy mogli być w świecie głosicielami tego niewyczerpanego bogactwa. Przychodzi na myśl nauczanie św. Efrema: «Któż jest zdolny, aby pojąć, o Panie, wszystkie bogactwa jednego tylko z Twoich słów? Jest o wiele więcej tego, co nam umyka, od tego, co udaje nam się pojąć. Jesteśmy jak spragnieni, którzy piją ze źródła. Twoje słowo ma wiele różnych aspektów, tak jak liczne są perspektywy tych, którzy je badają. Pan pokolorował swoje słowo rozmaitym pięknem, aby ci, którzy je zgłębiają, mogli kontemplować to, co im opowiada. Ukrył w swoim słowie wszystkie skarby, aby każdy z nas znalazł bogactwo w tym, co kontempluje» (Komentarz do Diatessaronu, 1, 18).

Stąd też w niniejszym Liście zamierzam odpowiedzieć na wiele próśb, które do mnie skierował Lud Boży, aby w całym Kościele można było celebrować w jedności zamiarów Niedzielę Słowa Bożego. Życie chwilami, w których wspólnota chrześcijańska koncentruje się na wielkiej wartości Słowa Bożego, stało się już powszechną praktyką stosowaną codziennie. W Kościołach lokalnych istnieje bogactwo inicjatyw, które pozwalają wierzącym na coraz większy dostęp do Pisma Świętego, tak że czują oni wdzięczność za ten wielki dar, są zaangażowani, by żyć nim w codzienności i odpowiedzialni, aby świadczyć o nim harmonijnym oraz spójnym życiem.

Sobór Watykański II w Konstytucji Dogmatycznej Dei Verbum dał początek ponownemu odkryciu Słowa Bożego. Ze stron tejże Konstytucji, która zawsze zasługuje na to, by była rozważana i przeżyta, przebija w jasny sposób natura Pisma Świętego, jego przechodzenie z pokolenia na pokolenie (Rozdział II), jego Boskie natchnienie (Rozdział III), które obejmuje Stary i Nowy Testament (Rozdział IV i V) oraz jego ważność dla całego Kościoła (Rozdział VI). Aby pogłębić to nauczanie, Benedykt XVI zwołał w 2008 roku Synod Biskupów na temat „Słowo Boże w życiu i misji Kościoła”, w następstwie którego powstała Adhortacja Apostolska Verbum Domini, która stanowi nieodzowne nauczanie dla naszych wspólnot[1]. W tymże Dokumencie w sposób szczególny jest pogłębiony charakter performatywny Słowa Bożego, przede wszystkim wtedy, gdy w akcji liturgicznej wychodzi na jaw jego charakter realnie sakramentalny[2]. Stąd też konieczne jest, aby nie zabrakło w życiu naszego ludu tej decydującej relacji ze Słowem żywym, które Pan niestrudzenie kieruje do swojej Oblubienicy, aby mogła wzrastać w miłości i w świadectwie w wiary.

3. Ustanawiam zatem III Niedzielę Zwykłą w ciągu roku jako poświęconą celebracji, refleksji oraz krzewieniu Słowa Bożego. Ta Niedziela Słowa Bożego staje się odpowiednim momentem tego okresu roku, w którym jesteśmy wezwani do wzmocnienia więzi z wyznawcami judaizmu oraz do modlitwy o jedność chrześcijan. Nie jest to przypadek: celebrowanie Niedzieli Słowa Bożego wyraża charakter ekumeniczny, ponieważ Pismo Święte wskazuje tym, którzy się w nie wsłuchują, drogę do przebycia, aby dojść do trwalej i autentycznej jedności.

Wspólnoty znajdą sposób, by przeżywać tę Niedzielę jako dzień uroczysty. Jest ważne, aby w celebracji Eucharystii można było intronizować Świętą Księgę tak, aby dla zgromadzenia jasnym stał się charakter normatywny, jaki posiada Słowo Boże. W Niedzielę Słowa Bożego w sposób szczególny należy uwydatnić głoszenie słowa oraz przystosować homilie tak, by podkreślić cześć, jaką się oddaje Słowu Pana. Biskupi będą mogli w tę Niedzielę udzielać urzędu Lektoratu lub też powierzać podobną mu posługę, aby przywołać ważność głoszenia Słowa Bożego w Liturgii. Istotne jest, aby nie zabrakło każdego wysiłku, ażeby przygotować wybranych wiernych, poprzez odpowiednią formację, do bycia prawdziwymi głosicielami Słowa, tak jak to się już dokonuje w przypadku akolitów lub nadzwyczajnych szafarzy Eucharystii. W ten sam sposób proboszczowie będą mogli znaleźć odpowiednią formę ku temu, by wręczyć Biblię lub jedną z jej ksiąg całemu zgromadzeniu, aby ukazać ważność codziennej lektury oraz modlitwy Pismem Świętym, ze szczególnym odniesieniem do jej formy zwanej lectio divina.

4. Powrót Ludu izraelskiego do swojej ojczyzny po wygnaniu babilońskim był naznaczony w sposób szczególny lekturą Księgi Prawa. Biblia daje nam wzruszający opis tej chwili w Księdze Nehemiasza. Lud jest zebrany w Jerozolimie, na placu przed Bramą Wodną, by słuchać Prawa. Ten Lud, który został rozproszony podczas wygnania, teraz na nowo gromadzi się wokół Pisma Świętego «jak jeden mąż» (Ne 8, 1). Podczas czytania Lud miał «uszy zwrócone» (Ne 8, 3) ku Księdze Świętej, wiedząc, że znajduje w jej słowach sens wydarzeń, które go spotkały. Reakcją na głoszenie słowa było wzruszenie i płacz: «[Lewici czytali z] księgi Prawa Bożego, dobitnie, z dodaniem objaśnienia, tak że lud rozumiał czytanie. Wtedy Nehemiasz, to jest namiestnik, oraz kapłan-pisarz Ezdrasz, jak i lewici, którzy pouczali lud, rzekli do całego ludu: „Ten dzień jest poświęcony Panu, Bogu waszemu. Nie bądźcie smutni i nie płaczcie! Cały lud bowiem płakał, gdy słyszał te słowa Prawa. […] Nie bądźcie przygnębieni, gdyż radość w Panu jest waszą ostoją”» (Ne 8, 8-10).

Słowa te zawierają wielką naukę. Biblia nie może być dziedzictwem tylko nielicznych, ani nie może stać się zbiorem ksiąg dla kilku osób uprzywilejowanych. Biblia należy przede wszystkim do ludu zebranego, aby jej słuchał i odnalazł się w jej Słowie. Często pojawiają się tendencje, które starają się monopolizować święte teksty, przypisując je do pewnych kręgów i wybranych grup. Tak nie może być. Biblia jest Księgą Ludu Pana, który w słuchaniu Jego głosu przechodzi od rozproszenia i podziału do jedności. Słowo Boga jednoczy wiernych i sprawia, że stają się jednym ludem.

5. W tej jedności zrodzonej ze słuchania, Pasterze mają przede wszystkim wielką odpowiedzialność za wyjaśnianie i pomoc wszystkim w zrozumieniu Pisma Świętego. Ponieważ Pismo to jest księgą ludu, zatem ci, którzy mają powołanie do posługiwania Słowu, muszą czuć silną potrzebę tego, by wspólnota miała dostęp do tegoż Słowa.

Homilia w szczególności nabiera szczególnego znaczenia, ponieważ posiada «charakter niemal sakramentalny» (Evangelii gaudium, 142). Wprowadzanie w głębokości Bożego Słowa, używając jeżyka prostego i odpowiedniego dla tego, kto go słucha, pozwala kapłanowi odkryć również «piękno obrazów, jakimi posługiwał się Pan, by pobudzać do praktykowania dobra» (Evangelii gaudium, 142). To jest duszpasterska okazja, której nie można stracić!

Dla wielu naszych wiernych jest to jedyna okazja, aby zrozumieć piękno Słowa Bożego i dojrzeć Jego powiązania z ich codziennym życiem. Konieczne jest, aby poświęcono odpowiednio dużo czasu na przygotowanie homilii. Nie można improwizować komentarza do czytań świętych. Od nas, kaznodziejów, oczekuje się raczej, że będziemy się starać nie rozciągać ponad miarę przemądrzałych homilii lub poruszać nieodpowiednich argumentów. Kiedy zatrzymujemy się na medytacji oraz modlitwie tekstem świętym, wtedy stajemy się zdolni do mówienia sercem, aby dotrzeć do serc osób, które słuchają, wyrażając istotę tego, co jest przyjmowane i co przynosi owoc. Nie ustawajmy nigdy w poświęcaniu Pismu Świętemu czasu i modlitwy, aby zostało przyjęte «nie jako słowo ludzkie, ale - jak jest naprawdę - jako słowo Boga» (1 Tes 2, 13).

Byłoby dobrze, aby również katecheci, ze względu na posługę, jaką pełnią, pomagając we wzroście wiary, czuli pilną potrzebę odnawiania się poprzez bliskość i studiowanie Pisma Świętego, które ułatwia im prowadzenie prawdziwego dialogu pomiędzy tymi, którzy ich słuchają, a Słowem Bożym.

6. Zanim Zmartwychwstały objawi się uczniom zamkniętym w domu, otwierając ich na poznanie Pisma Świętego (por. Łk 24, 44-45), spotyka się On najpierw z dwoma z nich na drodze, która prowadzi do Emaus (por. Łk 24, 13-35). Ewangelista Łukasz odnotowuje, że jest to sam dzień zmartwychwstania, czyli niedziela. Ci dwaj uczniowie dyskutują o ostatnich wydarzeniach męki i śmierci Jezusa. Ich droga naznaczona jest smutkiem i rozczarowaniem po tragicznym końcu życia Jezusa. Pokładali w Nim nadzieję, jako Mesjaszu-wyzwolicielu, a znaleźli się w obliczu skandalu Ukrzyżowanego. Zmartwychwstały, zbliżając się dyskretnie, dołącza się i idzie z uczniami, ale oni Go nie rozpoznają (por. w. 16). Po drodze Pan wypytuje ich, zdając sobie sprawę, że nie zrozumieli znaczenia Jego męki i śmierci; nazywa ich „nierozumnymi” oraz „ludźmi o nieskorym do wierzenia sercu” (por. w. 25) «i zaczynając od Mojżesza poprzez wszystkich proroków wykładał im, co we wszystkich Pismach odnosiło się do Niego» (w. 27). Chrystus jest pierwszym egzegetą! Pismo Święte nie tylko przewidziało, co miało się dokonać, ale także sam Zbawiciel chciał być wierny temu Słowu, aby wyjaśnić tę jedyną historię zbawienia, która w Chrystusie znajduje swe wypełnienie.

7. Biblia zatem, będąc Pismem Świętym, mówi o Chrystusie i ogłasza Go jako tego, który musi przejść przez cierpienie, aby wejść do chwały (por. w. 26). Nie jakaś pojedyncza część Biblii, ale wszystkie jej Księgi mówią o Nim. Bez nich Jego śmierć i zmartwychwstanie są nie do odczytania. Oto dlaczego jedno z najstarszych wyznań wiary podkreśla, «że Chrystus umarł - zgodnie z Pismem - za nasze grzechy, że został pogrzebany, że zmartwychwstał trzeciego dnia, zgodnie z Pismem: i że ukazał się Kefasowi» (1 Kor 15,3-5). Tak też Pismo Święte mówi o Chrystusie, pozwalając nam wierzyć, że Jego śmierć i zmartwychwstanie nie należą do mitologii, ale do historii i są w centrum wiary Jego uczniów.

Więź między Pismem Świętym a wiarą ludzi jest głęboka. Ponieważ wiara rodzi się ze słuchania, a słuchanie jest skoncentrowane na słowie Chrystusa (por. Rz 10, 17), zaproszenie, które rodzi się w tej relacji, staje się pilne i ważne, tak że wierzący muszą przeznaczyć czas na słuchanie Słowa Pana zarówno w działaniu liturgicznym, jak i modlitwie oraz refleksji osobistej.

8. „Podróż” Zmartwychwstałego z uczniami do Emaus kończy się posiłkiem. Tajemniczy Wędrowiec przyjmuje natarczywą prośbę, którą obydwaj uczniowie wypowiedzieli do niego: «Zostań z nami, gdyż ma się ku wieczorowi i dzień się już nachylił» (Łk 24, 29). Siadają przy stole, Jezus bierze chleb, odmawia błogosławieństwo, łamie go i ofiarowuje uczniom. W tym momencie ich oczy otwierają się i rozpoznają go (por. w. 31).

Dzięki temu opisowi rozumiemy, jak nierozerwalny jest związek między Pismem Świętym a Eucharystią. Sobór Watykański II naucza: «Kościół miał zawsze we czci Pisma Boże, podobnie jak samo Ciało Pańskie, skoro zwłaszcza w Liturgii św. nie przestaje brać i podawać wiernym chleb żywota tak ze stołu słowa Bożego, jak i Ciała Chrystusowego» (Dei Verbum, 21).

Ciągłe czytanie Pisma Świętego i uczestnictwo w Eucharystii pozwalają rozpoznać osoby należące do siebie nawzajem. Jako chrześcijanie jesteśmy jednym ludem kroczącym w historii, jesteśmy silni obecnością Pana pośród nas, który do nas przemawia i nas karmi. Dzień poświęcony Biblii nie powinien być „raz w roku”, ale w każdym dniu roku, ponieważ musimy pilnie stać się bliscy Pismu Świętemu oraz Zmartwychwstałemu, który nigdy nie przestaje dzielić się Słowem i Chlebem we wspólnocie wierzących. W tym celu musimy wejść w bliską relację z Pismem Świętym, w przeciwnym razie nasze serce pozostanie zimne, a oczy zamknięte, dotknięte niezliczonymi formami ślepoty.

Pismo Święte i sakramenty są nierozłączne. Kiedy Sakramenty są wprowadzane i oświecane przez Słowo, ukazują się one wyraźnie jako cel podróży, w której sam Chrystus otwiera umysł i serce na rozpoznanie swego zbawczego działania. W tym kontekście nie należy zapominać o nauce płynącej z Księgi Apokalipsy. Oto Pan stoi u drzwi i kołacze. Jeśli ktoś usłyszy Jego głos i drzwi otworzy, wejdzie On do środka, aby spożyć wspólny posiłek (por. Ap 3, 20). Jezus Chrystus puka do naszych drzwi przez Pismo Święte; jeśli słuchamy i otwieramy drzwi umysłu i serca, wchodzi On w nasze życie i z nami zostaje.

9. W Drugim Liście do Tymoteusza, który w pewien sposób stanowi duchowy testament św. Pawła, zaleca on swojemu wiernemu współpracownikowi, aby stale korzystał z Pisma Świętego. Apostoł jest przekonany, że «wszelkie Pismo od Boga natchnione [jest] i pożyteczne do nauczania, do przekonywania, do poprawiania, do kształcenia w sprawiedliwości» (3, 16). To zalecenie Apostoła Pawła dla Tymoteusza stanowi podstawę, na której soborowa Konstytucja Dei Verbum zajmuje się doniosłym tematem natchnienia Pisma Świętego, podstawę, z której w szczególności wyłania się cel zbawczy, wymiar duchowy i zasada wcielenia przez Pismo Święte.

Przypominając przede wszystkim zalecenie skierowane przez św. Pawła do Tymoteusza, Dei Verbum podkreśla, że «Księgi biblijne w sposób pewny, wiernie i bez błędu uczą prawdy, jaka z woli Bożej miała być przez Pismo św. utrwalona dla naszego zbawienia» (Dei Verbum, 11). Ponieważ pouczają one o zbawieniu przez wiarę w Chrystusa (por. 2 Tm 3, 15), zawarte w nich prawdy służą naszemu zbawieniu. Biblia nie jest zbiorem przekazów czy też kronik historycznych, ale jest całkowicie poświęcona integralnemu zbawieniu człowieka. Niezaprzeczalne historyczne zakorzenienie ksiąg wchodzących w skład Pisma Świętego nie może przysłaniać pierwotnego celu ich powstania, a mianowicie: naszego zbawienia. Wszystko zmierza ku temu celowi wpisanemu w samą naturę Biblii, która jest ułożona jako historia zbawienia, w której Bóg mówi i działa, aby spotkać wszystkich ludzi i ocalić ich przed złem i śmiercią.

Aby osiągnąć ten zbawczy cel, Pismo Święte pod działaniem Ducha Świętego przekształca słowo człowieka, zapisane na sposób ludzki, w Słowo Boże (por. Dei Verbum, 12). Rola Ducha Świętego w Piśmie Świętym jest fundamentalna. Bez Jego działania ryzyko zamknięcia się w obrębie samego tekstu pisanego byłoby zawsze wysokie, ułatwiając w ten sposób jego interpretację fundamentalistyczną, od której musimy się trzymać z dala, aby nie zdradzić natchnionego, dynamicznego i duchowego charakteru, jaki posiada Święty Tekst. Jak mówi Apostoł: «litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia» (2 Kor 3, 6). Dlatego Duch Święty przekształca Pismo Święte w żywe Słowo Boże, przeżywane i przekazywane w wierze swego świętego ludu.

10. Działanie Ducha Świętego dotyczy nie tylko procesu formowania się Pisma Świętego, ale także wpływa na tych, którzy słuchają Bożego Słowa. Ważne jest stwierdzenie Ojców Soboru, według których Pismo Święte musi być «czytane i interpretowane w tym samym Duchu, w jakim zostało napisane» (Dei Verbum, 12). Wraz z Jezusem Chrystusem Objawienie Boga osiąga swoja pełnię; jednak Duch Święty kontynuuje swoje działanie. W rzeczywistości byłoby ograniczeniem działania Ducha Świętego przypisanie Jego akcji tylko do natchnionej przez Boga natury Pisma Świętego i jego różnych autorów. Konieczne jest zatem zaufanie działaniu Ducha Świętego, który nadal realizuje swoją szczególną formę natchnienia, gdy Kościół naucza Pisma Świętego, a Magisterium wyjaśnia je w sposób autentyczny (por. Dei Verbum, 10), jak również wtedy, gdy każdy wierzący czyni z niego własną normę duchową. W tym sensie możemy zrozumieć słowa Jezusa, gdy do uczniów, którzy potwierdzają, że zrozumieli znaczenie jego przypowieści, mówi: «dlatego każdy uczony w Piśmie, który stał się uczniem królestwa niebieskiego, podobny jest do ojca rodziny, który ze swego skarbca wydobywa rzeczy nowe i stare» (Mt 13, 52).

11. Konstytucja Dei Verbum precyzuje, że «słowa Boże, językami ludzkimi wyrażone, upodobniły się do mowy ludzkiej, jak niegdyś Słowo Ojca Przedwiecznego, przyjąwszy słabe ciało ludzkie, upodobniło się do ludzi» (Dei Verbum, 13). To tak, jakby powiedzieć, że Wcielenie Słowa Bożego nadaje formę i znaczenie relacji między Słowem Bożym a ludzkim językiem, z jego uwarunkowaniami historycznymi i kulturowymi. W tym wydarzeniu kształtuje się Tradycja, która jest również Słowem Bożym (por. Dei Verbum, 9). Często ryzykujemy oddzielenie od siebie Pisma Świętego i Tradycji, nie rozumiejąc, że razem są one jednym źródłem Objawienia. Pisemny charakter pierwszego nie odbiera mu tego, że jest w pełni żywym słowem; podobnie jak żywa Tradycja Kościoła, która nieustannie jest przekazywana na przestrzeni wieków z pokolenia na pokolenie, posiada tę Świętą Księgę jako „najwyższe prawidło swej wiary” (por. Dei Verbum, 21). Co więcej, zanim Słowo Boże stało się tekstem pisanym, było przekazywane ustnie i utrzymywane przy życiu przez wiarę ludu, który uznał go za swoją historię i podstawę tożsamości pośród wielu innych narodów. Dlatego wiara biblijna opiera się na żywym Słowie, a nie na jakiejś książce.

12. Kiedy Pismo Święte czytane jest w tym samym Duchu, w którym zostało napisane, pozostaje ono zawsze nowe. Stary Testament nigdy nie jest stary, gdyż jest częścią Nowego, ponieważ wszystko jest przekształcane przez jednego Ducha, który daje natchnienie. Cały święty tekst pełni funkcję proroczą: nie dotyczy przyszłości, ale teraźniejszości tych, którzy są karmieni tym Słowem. Sam Jezus wyraźnie stwierdza to na początku swojej posługi: «Dziś spełniły się te słowa Pisma, któreście słyszeli» (Łk 4, 21). Ten, kto codziennie żywi się Słowem Bożym, staje się, podobnie jak Jezus, współczesny ludziom, których spotyka. Człowiek żywiący się Słowem nie ma pokusy, by popadać w bezpłodną tęsknotę za przeszłością, ani w bezcielesne utopie przyszłości.

Pismo Święte spełnia swoje prorocze działanie przede wszystkim w stosunku do tych, którzy go słuchają. Sprawia, iż odczuwają jednocześnie słodycz i gorycz. Na myśl przychodzą słowa proroka Ezechiela, gdy zaproszony przez Pana do spożycia zwoju księgi zwierza się: «w ustach moich był słodki jak miód» (Ez 3, 3). Również Ewangelista Jan na wyspie Patmos przeżywa to samo, czego doświadczył Ezechiel, ale dodaje coś bardziej szczegółowego: «w ustach moich [księga] stała się słodka jak miód, a gdy ją spożyłem, goryczą napełniły się moje wnętrzności» (Ap 10, 10).

Słodycz Słowa Bożego zachęca nas do dzielenia się Nim z tymi, których spotykamy w naszym życiu, aby wyrazić pewność zawartej w Nim nadziei (por. 1 P 3, 15-16). Z kolei gorycz jest często oferowana, aby sprawdzić, jak trudno jest nam żyć w sposób spójny ze Słowem lub doświadczyć Jego odrzucenia, gdy uważa się, iż nie nadaje Ono już sensu życiu. Dlatego konieczne jest, aby nigdy nie przyzwyczajać się do Słowa Bożego, ale karmić się Nim, by coraz głębiej odkrywać i przeżywać naszą relację z Bogiem i braćmi.

13. Kolejną prowokacją pochodzącą z Pisma Świętego jest ta, która dotyczy miłości. Słowo Boże nieustannie przypomina nam o miłosiernej miłości Ojca, który prosi swoje dzieci, aby żyły w miłości. Życie Jezusa jest pełnym i doskonałym wyrazem tej Boskiej miłości, która niczego nie zatrzymuje dla siebie, ale ofiarowuje się każdemu bezgranicznie. W przypowieści o ubogim Łazarzu znajdujemy cenną wskazówkę. Kiedy Łazarz i bogacz umierają, ten ostatni, widząc ubogiego na łonie Abrahama, prosi, aby został wysłany do jego braci, aby ich napomnieć, by żyli oni miłością bliźniego i uniknęli jego własnych udręk. Odpowiedź Abrahama jest precyzyjna: «Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!» (Łk 16, 29). Słuchanie Pisma Świętego, aby czynić miłosierdzie: to jest wielkie wyzwanie, przed którym stoi nasze życie. Słowo Boże jest w stanie otworzyć nam oczy, otwierając jednocześnie drogę dzielenia się i solidarności, abyśmy mogli wydostać się z indywidualizmu, który zabiera nam oddech i prowadzi do bezpłodności.

14. Jednym z najbardziej znaczących wydarzeń w relacji Jezusa z uczniami jest historia Przemienienia. Jezus idzie na górę, aby modlić się z Piotrem, Jakubem i Janem. Ewangeliści opisują, że gdy twarz i szata Jezusa rozjaśniły się blaskiem, dwóch mężczyzn rozmawiało z Nim: Mojżesz i Eliasz, którzy uosabiają Prawo i Proroków, to znaczy Pismo Święte. Reakcja Piotra na to objawienie jest pełna radosnego podziwu: «Mistrzu, dobrze, że tu jesteśmy. Postawimy trzy namioty: jeden dla Ciebie, jeden dla Mojżesza i jeden dla Eliasza» (Łk 9, 33). W tym momencie obłok okrył ich cieniem, a uczniów ogarnął strach.

Przemienienie przypomina żydowskie Święto Namiotów, gdy Ezdrasz i Nehemiasz czytają ludziom święty tekst po powrocie z wygnania. Jednocześnie wydarzenie to ukazuje chwałę Jezusa, przygotowując Uczniów na skandal męki. Boska chwała jest także reprezentowana przez obłok otaczający uczniów, symbol obecności Pana. To Przemienienie jest podobne do tego, które wydarza się w momencie lektury Pisma Świętego, które przekracza siebie, gdy karmi życie wierzących. Jak nam przypomina List Verbum Domini: «w odtwarzaniu związków między różnymi sensami Pisma decydujące znaczenie ma uchwycenie przejścia od litery do ducha. Nie jest to przejście automatyczne i spontaniczne; konieczne jest raczej wzniesienie się ponad literę» (Verbum Domini, 38).

15. Na drodze przyjmowania Słowa Bożego towarzyszy nam Matka Pana, uznana za błogosławioną, ponieważ uwierzyła w spełnienie tego, co Pan Jej powiedział (por. Łk 1, 45). Błogosławieństwo Maryi poprzedza wszystkie błogosławieństwa ogłoszone przez Jezusa ubogim, cierpiącym, cichym, czyniącym pokój i prześladowanym, ponieważ jest to warunek konieczny dla każdego innego błogosławieństwa. Żaden biedny człowiek nie jest błogosławiony, ponieważ jest biedny. Staje się nim, jeśli, podobnie jak Maryja, wierzy w wypełnienie się Słowa Bożego. Przypomina nam o tym wielki uczeń i mistrz Pisma Świętego, święty Augustyn: «ktoś pośród tłumu, będąc szczególnie rozentuzjazmowanym, zakrzyknął: „Błogosławione łono, które Cię nosiło”. A On: „Raczej ci są błogosławieni, którzy słuchają słowa Bożego i strzegą go”. To jakby powiedzieć: również moja matka, którą ty nazywasz błogosławioną, jest błogosławiona właśnie z tego powodu, że strzeże Słowa Boga, a nie dlatego, że w niej Słowo stało się ciałem i zamieszkało miedzy nami, ale właśnie dlatego, że strzeże Słowa samego Boga, przez które została stworzona, a które w niej stało się ciałem» (Komentarz do Ewangelii św. Jana, 10, 3).

Niech Niedziela poświęcona Słowu sprawi, aby w Ludzie Bożym wzrosła religijna i bliska znajomość Pisma Świętego, jak święty autor nauczał już w dawnych czasach: «Słowo to bowiem jest bardzo blisko ciebie: w twych ustach i w twoim sercu, byś je mógł wypełnić» (Pwt 30, 14)

W Rzymie, u Świętego Jana na Lateranie, dnia 30 września 2019 roku,

we wspomnienie Świętego Hieronima, w 1600. rocznicę jego śmierci.

Franciscus PP.

[1] Por. AAS 102 (2010), 692-787.

[2] «Sakramentalność słowa staje się zatem zrozumiała przez analogię do rzeczywistej obecności Chrystusa pod konsekrowanymi postaciami chleba i wina. Przystępując do ołtarza i uczestnicząc w Uczcie Eucharystycznej, rzeczywiście przyjmujemy w Komunii ciało i krew Chrystusa. Głoszenie słowa Bożego podczas celebracji pociąga za sobą uznanie, że sam Chrystus jest obecny i mówi do nas, abyśmy Go przyjęli» (Verbum Domini, 56).

Przed uroczystością św. Jana Bosko ( 31 stycznia) odmawiamy 9- dniową nowennę, (zaczniemy 22 stycznia 2012 r., ale dołączyć możesz w każdym momencie), dzięki której możemy wyprosić wiele łask. Módlmy się w naszych intencjach, w intencjach rodziców, dzieci i młodzieży, za wychowawców i nauczycieli, za Salezjanów, również w intencjach naszej Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie i wspólnot, które w niej działają. Dziękujmy też Panu Bogu, za Świętego Jana Bosko, bo bez Niego nie byłoby tego wszystkiego…

Nowenna - Modlitwy do Św. Jana Bosko
Nowenna dzień 1 – 22 stycznia

Święty Janie Bosko, przez miłość, jaką pałałeś ku Jezusowi w Najświętszym Sakramencie i przez gorliwość, z jaką szerzyłeś kult ku Niemu, wyrażający się w uczestnictwie we Mszy świętej, częstej Komunii świętej i nawiedzeniach kościoła, spraw abyśmy owiani tym samym duchem, praktykowali te czcigodne nabożeństwa, kończąc każdy nasz dzień z Jezusem eucharystycznym w sercu. Amen

Po każdej modlitwie przez wszystkie dni nowenny:
Ojcze Nasz...  Zdrowaś...  Chwała Ojcu...

Módl się za nami św. Janie Bosko - Abyśmy się stali godnymi obietnic Chrystusowych

Módlmy się:
Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko, Wyznawcę, na Ojca i Nauczyciela młodzieży, z Twojej również woli, przy pomocy Maryi Panny, założył on w Kościele nowe Zgromadzenia, spraw prosimy, abyśmy pałając tym samym ogniem miłości, mogli zdobywać dusze i służyć Tobie samemu. Przez Chrystusa Pana naszego.

Dzień 2 – 23 stycznia

Święty Janie Bosko, przez miłość do Maryi Wspomożycielki, która w życiu była Ci Matką i Mistrzynią, wyjednaj nam prawdziwe i stałe nabożeństwo do Maryi, abyśmy mogli zasłużyć na Jej potężną opiekę w życiu i przy śmierci. Amen
Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Dzień 3 – 24 stycznia

Święty Janie Bosko, przez synowską miłość, jaką żywiłeś do Kościoła i Ojca świętego, broniąc go odważnie aż do ostatniego tchu życia, uproś nam, byśmy zawsze pozostali godnymi dziećmi Kościoła Katolickiego, oraz kochali i czcili Ojca świętego, okazując mu pełne posłuszeństwo. Amen Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Dzień 4 – 25 stycznia

Święty Janie Bosko, przez wielką miłość, z jaką odnosiłeś się do młodzieży, stawszy się dla niej Ojcem i Nauczycielem, i przez heroiczne poświęcenie znoszone dla jej zbawienia, spraw abyśmy i my podobnie ją kochali miłością świętą i ofiarną. Amen
Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Dzień 5 – 26 stycznia

Święty Janie Bosko, który założyłeś Towarzystwo Salezjańskie i Zgromadzenie Córek Maryi Wspomożycielki, zapewniając w ten sposób przypływ nowych spadkobierców Twego apostolatu, spraw, aby te dwie Rodziny zakonne promieniowały zawsze pełnią Twojego ducha i wiernie naśladowały twe heroiczne cnoty. Amen
Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Dzień 6 – 27 stycznia

Święty Janie Bosko, który dla osiągnięcia tym doskonalszych owoców żywej wiary i ofiarnej miłości, założyłeś Pobożny Związek Pomocników Salezjańskich, spraw aby świecili oni przykładem cnót chrześcijańskich i stali się opatrznościową podporą Twoich dzieł. Amen

Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Dzień 7 – 28 stycznia

Święty Janie Bosko, który dla zbawienia ludzi wysłałeś swoich misjonarzy na krańce świata, rozpal także i w nas tę samą miłość, abyśmy umieli szukać dusz nieśmiertelnych i zdobywać je dla Boga. Amen
Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Dzień 8 – 29 stycznia

Święty Janie Bosko, który ponad wszystko ukochałeś cnotę czystości, świadcząc o niej przykładem, słowem i pismem, spraw, abyśmy w niej rozmiłowani, utwierdzali ją w naszym otoczeniu wszystkimi siłami. Amen
Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Dzień 9 – 30 stycznia

Święty Janie Bosko, który tak głęboko odczuwałeś wszelką nędzę ludzką, spojrzyj na nasze potrzeby i uproś nam oraz rodzicom naszym obfite błogosławieństwo Maryi Wspomożycielki. Wyjednaj nam łaski doczesne i duchowe, potrzebne w życiu i przy śmierci. Amen  

Ojcze nasz... Zdrowaś...  Chwała Ojcu... Boże, Ty powołałeś św. Jana Bosko…

Drodzy Parafianie, w związku z renowacją zbiorowej mogiły & Miejsca Pamięci na cmentarzu w Altglienicke powstał projekt przejęcia patronatu i pisania nazwisk 1360 ofiar obozu Sachsenhausen ( w tym 480 Polaków a wśród nich 18 polskich księży katolickich) znajdujących się w tej mogile. Zmarłym ma zostać przywrócona tożsamość i godność. Pamięć buduje się wspólnie - to główne przesłanie tego projektu. Żywa pamięć jest podstawą nowego kształtu kwatery.

„Centralnym elementem projektu jest bryła z zielonego szkła, na którym niebawem pojawią się nazwiska zmarłych oraz daty ich urodzenia i śmierci: wszystkie zostaną napisane odręcznie, każde innym charakterem pisma. Realizacja tego wyjątkowego pomysłu stanie się możliwa dzięki uczestnictwu wielu żyjących współcześnie ludzi.

Dla każdej zmarłej osoby poszukujemy kogoś, kto swoim pismem uwieczni jej dane. W ten sposób dzięki współudziale wielu wolontariuszy powstanie miejsce pamięci i edukacji historycznej, zaś bliscy zmarłych będą mieli możliwość godnego ich wspominania.

Na odnowienie całości oraz każdego pojedynczego grobu składają się dwa elementy: na miejscu pogrzebania każdej z urn zostaną nasadzone rośliny, a następnie całość otoczy i połączy w jedną kwaterę rama z umieszczonymi na niej napisami. Natomiast na bryle z zielonego szkła pojawią się nazwiska zmarłych. Będą one naniesione specjalną techniką z wersji papierowej na bryłę z zielonego szkła“.

Zachęcamy Państwa do tego aktu upamiętniania. Pisanie nazwisk zmarłych ma symbolizować ich godny pogrzeb.

Pisanie nazwisk ofiar odbędzie się w dniu 27 stycznia br. w Rathaus Köpenick

w Berlinie od godz.10.00 do późnych godzin wieczornych. Przed pisaniem nazwisk należy dokonać zgłoszenia i złożenia deklaracji na stronie internetowej:

www.erinnerungsort-altglienicke.de

Pod hasłem “Anmeldung” można dokonać zgłoszenia również w języku polskim.

Osoby chętne, które nie mają możliwości zgłosić się droga internetowa, mogą przybyć osobiście w tym dniu do Rathaus Köpenick, zarejestrować się na miejscu i napisać nazwisko osoby zmarłej.

W imieniu nas wszystkich organizatorów oraz architektów/artystów “Struber-Gruber” tego projektu serdecznie zachęcamy do włączenia się w ten projekt „żywej pamięci“.

Szanowni Państwo,

pięknie się składa, że bezpośrednio przed Świętami Bożego Narodzenia mogę w imieniu Ambasadora RP w Berlinie, prof. Andrzeja Przyłębskiego, oraz ks. proboszcza Marka Kędzierskiego z Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie zaprosić Państwa na koncert kolęd w wykonaniu Rodziny Pospieszalskich, który odbędzie się: w sobotę, 11 stycznia 2020 r., o godz. 19:00 w Kościele Polskiej Misji Katolickiej w Berlinie (Johannes-Basilika, Lilienthalstr. 5, 10965 Berlin)– po Mszy św., która rozpoczyna się o godz. 18:00.

Jestem przekonany, że koncert dostarczy niezapomnianych przeżyć artystycznych, pogłębi nasz związek z najważniejszymi wartościami kultury polskiej i będzie manifestacją jej siły, wypływającej z niepowtarzalnego związku tradycji z nowoczesnością.

15-osobowa orkiestra Rodziny Pospieszalskich posługuje się środkami muzyki klasycznej, rozrywkowej, jazzu, folku, a nawet rocka.

Zachęcam wszystkich Państwa do udziału w koncercie.

Wstęp WOLNY!

Będę wdzięczny za szerokie rozpowszechnienie informacji o wydarzeniu w Państwa środowiskach.

Życzę Państwu radosnych Świąt Bożego Narodzenia, wszelkiej pomyślności w Nowym Roku i wielkiej satysfakcji z pracy dla dobra Polski i Polonii niemieckiej oraz rozwoju przyjaznej współpracy między narodami.

Piotr Golema

Konsul RP w Berlinie

Pospieszalscy to jedna z najbardziej znanych muzycznych rodzin w Polsce. Aktywni w telewizji i na muzycznej scenie, mają również dorobek w dziedzinie muzyki chrześcijańskiej, zarówno liturgicznej, jak i estradowej. Tworzyli zespoły: Arka Noego, Deus Meus, Tymoteusz, New Life M, oraz wielkie koncerty uwielbienia Jednego Serca Jednego Ducha.

Kolędy Pospieszalskich - to nie tylko oryginalne interpretacje polskich kolęd w wykonianiu zespołu złożonego z 15 osób o tym samym nazwisku. To także świadectwo.

Trzy pokolenia artystów na scenie, są przykładem wartości jaką jest katolicka rodzina. W dobie kryzysu wartości, kryzysu małżeństwa, rodziny, trzy pokolenia połączone wiarą, artystyczną pasją i szacunkiem do polskiej tradycji, mogą być dobrym przykładem rodzinnych więzi. Pospieszalscy pokazują też jak wielką wartością jest wielodzietność.

W realiach zapaści demograficznej, w Polsce i Europie, pokazanie ile dobra i radości niesie liczna rodzina, ma wymowne przesłanie.

W środę, 1 stycznia, Nowy Rok 2020, Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi. W Kościele, pierwszy stycznia obchodzony jest, jako Światowy Dzień Pokoju. W modlitwie różańcowej polecajmy Bogu sprawę POKOJU przez przemożne wstawiennictwo Maryi.

Msze święte we wszystkich kosciołach tak, jak w każdą niedzielę: w Bazylice o godz. 10.15, 12.00 i 18.00; Karlshorst godz. 11.00; Spandau godz. 12.00; Wedding godz. 16.00.

Niech ten Nowy 2020 Rok będzie pełen WIARY i ZAWIERZENIA, niech pełen będzie Bożego Błogosławieństwa, niech przy nas zawsze stoi i za nami się wstawia Święta Boża Rodzicielka - Maryja!

Z modlitwą u początku Nowego Roku

życzą Wam Wasi Duszpasterze wraz ze Współpracownikami